Mission Impossible: Dating Lance Go [FIN]

Chapter Twelve

"Oh, that." Sabi niya bago niya ibinaba sa gilid niya yung gitara niya. "I'm anti-social." He said in a very serious tone. Natawa naman ako.

"What?" He said. 

Pinigilan ko yung sarili kong matawa lalo. Clay doesn't exude the aura of being anti-social, hello, mukha kayang ang sarap niyang kausap. Hindi tulad ni Lance na one-word man. O kaya pag narinig mong magsalita ng mahaba, once in a blue moon lang.

"Wala, I just realized how different you are from Lance." Sabi ko, sincerely.

"How come?"

"Alam mo kasing yung lalaking yun, masyadong masungit, hindi nagsasalita, swerte mo na kapag sinagot ka niya, kahit on syllable lang o di kaya, kahit tanguan ka niya, swerte ka na." Honest kong sabi. Hindi ko rin ma-explain pero bakit parang ang gaan ng pakiramdam ko dito kay Clay. Humugot ako ng malalim na hininga. "Clay, pwede magtanong?"

"You're already asking." Tugon niya.

Uh-oh. May pagkamasungit din pala ang isang 'to. >_>

"Bakit hindi kita nakita kanina?"

Nagkibit-balikat siya. "I just don't like the atmosphere... And jet-lagged."

Tumingin ako sa kanya, I caught a glimpse of his eyes and I noticed something. Pero syempre, ayoko naman magmukhang pakielamera kaya I just threw the idea away. Baka mamaya sabihin niya, masyado akong atribida. I don't want that impression, do I?

"I see." Sabi ko nalang.

What else can I say? Too awkward, plus kakakilala palang namin. -_-

"So, matagal na ba kayo ni Lance?"

Nagulat ako sa biglang tanong niya. Tumingin ako sa kanya pero nakatingala siya sa langit at nakangiti. Naramdaman niya siguro na nakatingin ako sa kanya kaya nagbaba siya ng tingin, tinaasan niya ako ng kilay. "Well, are you gonna answer me or you'll just stare at me like that?"

Natawa ako. Ang taray!

--

Third Person's POV

Ugh. Seriously, where is that troublemaker? Impatient na sabi ni Lance sa kanyang isip. Kanina pa niya ito hinahanap, nawala nalang kasi bigla dun sa table nila, hindi naman daw napansin ng mga tita niya kung saan nagpunta.