Nu we samen zijn

Hoofdstuk 58

Langzaam probeer ik mezelf uit Draco's armen te wringen. Zo voorzichtig mogelijk, zodat hij niet wakker wordt. Het mislukt, want ik hoor zijn schorre ochtendstem. 'Goeiemorgen liefje.' Glimlachend draai ik me naar hem om. 'Hé,' zeg ik zacht. Ik ga weer liggen, met mijn gezicht naar hem toe. 'Heb je goed geslapen?' vraagt hij. 'Ja, want jij lag naast me. Ik heb in tijden niet zo goed geslapen.' Draco legt zijn hand op mijn middel. 'Daar ben ik blij om,' glimlacht hij. Ik kruip dichter tegen hem aan, om dit moment met hem te koesteren.

Van alles wat we hebben meegemaakt, heb ik ieder geval al iets geleerd. De momenten die je met een dierbare hebt, moet je koesteren. Het kan zomaar ineens weg zijn of van je afgenomen worden. Elk moment met degene van wie je houdt, is bijzonder. Het genieten van die momenten is nog lastig. Er zijn te veel vervelende dingen gebeurd, om het nu al te vergeten. Maar ik voel dat we aan een nieuw begin staan. Wat er nog gaat gebeuren met mijn vader en de toverwereld, het kan nooit slechter zijn dan wat er al is gebeurd.

'Wil je ontbijten?' vraagt Draco. Met tegenzin maak ik me van hem los. 'Ja, eigenlijk wel,' zeg ik. Draco gaat onmiddellijk rechtop zitten. 'Kom op dan.' Hij zwaait zijn benen over de rand van het bed en staat op. Uit zijn kast pakt hij een zwart T-shirt en een zwarte broek. Als hij zich heeft aangekleed, draait hij zich om naar mij. Ik ben nog niet uit bed gekomen, omdat al mijn aandacht naar hem ging. Hij grijnst, terwijl hij mijn kleding naar me toe gooit. Het zijn dezelfde kleren die ik gisteren aan had. Al mijn eigen kleding is op Hogwarts of thuis. 'Mag ik iets van jou lenen?' vraag ik, terwijl ik mezelf omhoog duw. 'Natuurlijk.' Draco draait zich weer om naar de kast en zoekt kleding uit. Even later komt hij naar me toe met een zwart T-shirt en een spijkerbroek. 'Die is voor mij te klein, dus misschien past het jou.'

De broek, die ik aan heb, is iets te groot. Maar ik heb de pijpen omgeslagen, waardoor het nog enigszins past. Als ook ik aangekleed ben, lopen we naar beneden. In de keuken zitten Lucius en Narcissa aan de eettafel. Op de tafel staan sandwiches en pompoensap. 'Goedemorgen,' glimlacht Narcissa. Ze staat gelijk op om twee borden te pakken. We gaan zitten, tegenover elkaar. 'Goed geslapen?' Lucius kijkt op van de The Daily Prophet, die naast zijn bord op tafel ligt. 'Beter dan de afgelopen maanden,' zegt Draco. Ik knik, als bevestiging dat het bij mij net zo is. 'Fijn, hebben jullie honger?' Narcissa zet een bord voor me neer en een beker pompoensap. Weer knik ik. Het voelt nog wat onwennig om met de ouders van Draco aan het ontbijt te zitten.

'Wat staat er allemaal in de krant, pa?' Draco kijkt nieuwsgierig zijn vaders' kant op. 'The Boy Who Lived overleeft een tweede confrontatie met Voldemort,' leest Lucius voor. 'En op de voorpagina?' Lucius slaat de krant dicht en houdt het omhoog. 'De strijd is voorbij. Voldemort is niet meer,' leest Draco. Hij kijkt mij aan, met een tevreden grijns op zijn gezicht. Het is fijn om hem zo blij te zien. We kunnen eindelijk weer in vrijheid leven! Ik wil niets anders dan dat. Toch lukt het niet om ook diezelfde lach op mijn gezicht te toveren. Het gemis is nog te groot. De krantenkoppen zijn na maanden weer positief, maar het had allemaal nooit mogen gebeuren.

'Waar is Alexander?' Mijn stem klinkt schor als ik na een tijd praat. 'Hij is thuisgebleven nadat hij het Teken bij ons beide heeft verwijderd. Ik moest doorgeven dat hij vanochtend op jullie wacht en samen met jullie naar je vader wil,' zegt Narcissa. 'Dan eten we snel ons brood op en gaan we daarna naar hem.' Ik knik instemmend naar Draco en neem nog een hap van mijn brood. 'Alexander heeft ons bijgepraat over de toestand van je vader. We hopen dat hij goed opknapt.' Narcissa legt even een hand op mijn arm. Dankbaar kijk ik haar aan. Ze is een liefdevolle vrouw, dat merk ik nu al. Het is gek om te bedenken dat zij zo in de praktijken van Voldemort verzeild is geraakt. Het is duidelijk dat het nooit haar wil is geweest.

Sorry dat het even duurde voor er weer een nieuw hoofdstuk online kwam. Nu het vakantie is, ben ik veel weg en heb weinig tijd om te schrijven. Dit hoofdstuk is misschien wat minder door de tijdsnood, maar ik hoop dat je er toch van genoten hebt! Ik doe mijn best om zo snel mogelijk weer te schrijven. Love, Lynn.