Nu we samen zijn

Hoofdstuk 48

Diana is met andere leerlingen van Ravenclaw meegegaan. Het verbaast me dat ze bij Ravenclaw zit en niet bij Gryffindor, zoals haar vader. Of zoals ik. Het komt vaak voor dat familie op dezelfde afdeling komt. Onze familie is misschien een uitzondering. Mijn moeder was bij Slytherin ingedeeld. Zo hebben we bijna elk huis gehad binnen de familie.

Ik kijk de Grote Zaal rond. Overal zitten groepjes mensen bij elkaar. Sommigen staan enthousiast te praten. Aan hun gezichten kan ik zien hoe blij ze zijn. Maar er zijn ook mensen die huilen, omdat ze dierbaren zijn verloren. Langzaam loop ik langs de rij gesneuvelden. Ik weet niet precies waarom ik het doe, want het maakt me vreselijk verdrietig. Toch wil ik weten wie hebben gestreden voor de toverwereld. Deze mensen mogen niet vergeten worden. Ik voel een steek in mijn hart als ik een bekend gezicht zie. Colin Creevey. De jongen die ik ken vanaf het moment dat ik bij Gryffindor werd geplaatst. Colin was zo enthousiast en vrolijk. Het doet pijn om hem daar te zien liggen. We waren even oud, kwamen tegelijk op Hogwarts. Het klopt helemaal in het verhaal, hoe hard dat ook klinkt. Colin die sterft in de strijd, waar zijn grote held zo'n grote rol in speelde. Hij was een groot fan van Harry Potter.

Even verderop liggen twee mensen, die ik iets minder goed ken. Toch weet ik dat hun dood een grote invloed heeft op Harry, maar ook op Ginny. Remus Lupin en Nymphadora Tonks. Man en vrouw, samen gestorven. Het is triest wat er vanavond is gebeurd. Ik kan er niet bij. Snel veeg ik een verdwaalde traan van mijn wang. Ik heb genoeg gehuild voor de komende jaren.

Aan een tafel in de Zaal zit Neville. Het zwaard, waarmee hij de slang van Voldemort heeft vermoord, ligt voor hem op tafel. Om hem heen staan mensen die hem complimenteren en vol bewondering aanstaren. Ik glimlach even om zijn trotse gezicht. Eigenlijk was hij altijd degene waar grapjes mee werden uitgehaald. Het lukte hem vaak niet om de juiste toverspreuk uit te spreken of het goede drankje te brouwen. Nu is hij een held geworden. En dat verdient hij. Verward denk ik terug aan het moment dat ik eerder deze avond met hem deelde. Eigenlijk wil ik om uitleg vragen, maar ik ben bang voor wat hij zal zeggen.

Dan zie ik Ginny. Ze zit aan een tafel, met haar hoofd op de schouder van haar moeder. Zo te zien is ze niet meer boos omdat ze in the Room of Requirement moest blijven aan het begin van de strijd. Ik neem naast haar plaats en leg mijn hand op haar arm. Ze glimlacht even voorzichtig naar me. 'Harry al gesproken?' vraag ik. Toen ze me een tijdje geleden alleen liet, liep ze richting Harry. Ze schudt haar hoofd. 'Hij had het te druk. Er waren allemaal mensen die hem wilde spreken,' zegt ze. Ik zie aan haar gezicht hoe graag ze hem wil spreken. Ze hebben zoveel te bespreken samen. 'Jouw tijd komt nog wel,' glimlach ik. Ze knikt. 'We hebben hopelijk nog jaren samen.' Ook zij kan eindelijk samen zijn met de liefde van haar leven.

Molly Weasley tikt me aan. 'Heb je Draco al gesproken?' vraagt ze. 'Niet meer na de dood van Voldemort.' Er gaat een rilling door me heen als ik het zeg. Het voelt zo vreemd om die woorden eindelijk uit te kunnen spreken. 'Ik zag hem met zijn ouders in de hal zitten,' zegt ze. 'Echt?' Het verbaast me dat ze hier nog zijn. Alle dooddoeners zijn gevlucht of gevangengenomen. Misschien hebben meer mensen door gehad dat zij er niet echt bij hoorden.

Vluchtig sta ik op van de bank. 'Dan ga ik naar hem toe,' zeg ik vastbesloten. Molly knikt en Ginny glimlacht bemoedigend naar me. 'Ga je gang,' zegt ze. Ik kijk haar dankbaar aan. Dat zij dit zegt, betekent ontzettend veel voor me. Ze had altijd een hekel aan hem, maar nu accepteert ze hem. 'Hij heeft Harry's leven gered en Harry dat van hem. Ik denk dat ze elkaar een leven lang dankbaar moeten zijn. En wij hun ook,' zegt Ginny. 'Dat denk ik ook,' grijns ik. Snel geef ik haar nog een knuffel, voor ik naar de hal loop. Ginny is werkelijk de beste vriendin die ik me maar kan wensen.