Aşkın Tarihi (Öğretmenim Mi?) Tamamlandı

20.Bölüm

Masal'ın anlatımı

Yıllarca konuşulur. Doğuran mı, yoksa büyüten mi gerçek annedir?

Bana sorsalar her ikisi de derdim. Bilmiyordum ya gerçekleri. Ama şimdi sorsalar büyüten derim.

Bir kaç gün önce olsa ve bana bu yaşadıklarım anlatılsa güler geçerdim. Benim ailem bana yalan söylemez bile diyebilirdim belki.

Ama şuan karşımda ki manzaraya bakıyorum da iyi ki bana yalan söylemişler, iyi ki benim ailem olmuşlar diyorum.

Kapımıza gelmiş bir kadın kızını arıyor. Ki o kız benim. Ama o kadını görünce ne yüreğim ne aklım o senin annen koş kollarına demiyor.

40'lı yaşlarının ortalarında, saçlarının boya olduğu her halinden belli olan bir sarışın.

Yüzünde, benim annem de hiç görmediğim kadar makyaj var. Giydiği kıyafetler ise yorumsuz denecek şekilde. Bedenini ikinci bir deri gibi saran pantolonu ve leopar desenli buluzuyla bu kadın 'ben anne olamam' diye bas bas bağırıyor resmen.

"Baba. Kim bu kadın?"

Benim babamdan beklediğim cevabı o kadın verince, sinirlenmeye başladığımı hissediyorum.

"Kızım, ben senin annenim. Seni ne kadar aradım bir bilsen."

"Ya. Ne kadar aradın acaba? Kağıda yazdıkların dışında aklına gelenler mi oldu? Onları mı söyleyecektin? Defol git bu evden seni görmek istemiyorum."

Ben ağzıma geleni, kapımda ki tüm duyguları yalan olan kadına sıralarken arkamdan annemin sesini duydum.

"Vermem. Ben kızımı sana vermem. Benim bir tanem o, seni öldürürüm ama onu vermem."

"Nurten sakin ol hayatım kızımızı alamaz merak etme."

"Siz öyle sanın bakın nasıl alıcam kızımı. Mahkemeye vericem sizi görürsünüz."

"Sen. Sen kim oluyorsun benim ailemi tehdit ediyorsun. Sen beni bırakıp gittikten sonra onlar sahip çıkmış bana. Sende, şimdi gelmiş beni alacağından bahsediyorsun. Peki ben senle gelir miyim? Sana anne der miyim? "

"Ama. Ama ben senin annenim. Bana saygı duymalı. Benimle gelmelisin. Mecbursun."

"Ben hiçbir şeye mecbur değilim. Sende benim annem değilsin. Benim annem bu koltukta oturup benim için üzülüp ağlayan kadın. Beni yıllar önce çöplüğü atan kadın değil. Söylesene nasıl vicdanın el verdi. İnsanlığından utanmadın mı?"

Ben konuştukça Nurten annem daha da çok ağlamaya başladı. Ben annemin ağlamasıyla o kadının üstüne gidecekken birisinin - ki bu kişinin Yavuz olduğunu kokusundan anladım - kolları arasında yerimi aldım.

"Yavuz bırak."

"Lütfen sakin ol. Annenle babanı düşün."

Yavuz'un kulağıma fısıldamasıyla kendime geldim. Annem babam üzgünken bu kadın evimde ne arıyordu.

"Git bu evden. Hemen."

"Seni almadan gitmem. Hiç olmazsa bir kere gel deden seni görsün."

Söyledikleriyle öyle bir kahkaha attım ki o kadın da dahil, herkes şaşkınlıkla bana baktı.

"Dedem? Benim dedelerim beni görmek istese beni ararlar. Hangi dededen bahsediyorsun sen?"

"Bak bana ne kadar kızgın olursan ol, onunla görüşmek zorundasın. Bunu bana borçlusun."