MD 4: Selfish Attachment (1st Generation) ✔

Special Chapter

************************************************

"NAG-FILE ka nang annulment?" Fallon asked with shaking voice nang madatnan niya kaming nag-aaway ni Mama dito sa study room dahil sa pag-file ko nang annulment papers. Alam naman niya ang rason kong bakit ko gagawin 'yon.
I don't love her for godsake!
"'Diba, it's also part of the husband's responsibility to love his wife? Bakit hindi mo magawang gampanan ang responsibilidad na 'yon?"
Natigilan naman ako sa sinabi niya. Nilingon ko siya and she broke into tears. Napamura naman ako sa isip ko.
I hate to see her tears kasi pakiramdam ko ang samang-sama kong tao when it supposed to be her! Kasi siya 'yong magaling magpa-ikot.
Ginawa ko lang 'yong bagay na ginawa ko sa kanya dahil na-gu-guilty ako sa nangyari sa kanya nang isinugod siya sa hospital at dahil na rin sa pinagsabihan ako ni Nana Emma, 'yon lang 'yon.
"I said leave, Fallon!" I hissed nang magkasakit ako dahil sa pagpapa-ulan na ginawa niya.
Nababaliw na talaga siya! Hindi ba siya marunong umintindi? Ang tigas-tigas ng ulo niya! Palagi nalang siyang umiiyak at ako naman 'tong tanga na agad na nako-konsensiya.
"You made me sick, Fallon," I said brutally with double meaning. Kasi naiirita at na-fru-frustrate ako sa tuwing nakikita ko siya.
WE BOTH made a deal. Walong buwan lang ang titiisin ko at makukuha ko ang annulment na gustong-gustong ko. Alam ko sa sarili ko na hinding-hindi ako mahuhulog sa mga kagaya niya. Si Charlotte ang mahal ko at wala nang iba. Hindi magbabago ang bagay na 'yon.
"Can I hug you now, right?" she asked like a child after we sign the contract. Tumitig ang mga maiitim nitong mga mata sa akin. Napalunok naman ako.
Damn hell! What the hell is happening with me?
Fallon Xylex Rodriguez is the girl I hate the most so no way in hell I'll feel nervous because of her.
"Thank you, Reigan," she whispered.
Pakiramdam ko may kung anong bumara sa lalamunan ko. I felt something inside my heart soften.
"SA GUSTO ko ngang magpunta sa Del Rio Resort, Reigan!" giit nito habang nanonood kami ng palabas sa loob ng bahay. She kept on ranting kanina pa na gusto niyang e-celebrate namin ang tatlong buwan na pagiging mag-asawa namin. Like hell I would do such thing! Naiinis ako sa pamimilit niya. Kailan ba siya titigil sa ganitong paraan?
"Ganyan ka naman palagi, eh! You always say no. Akala ko ba may usapan na tayo," she said and broke in tears again at doon na ako sumuko.
Bakit ba sa tuwing nakikita ko siyang umiiyak ganito na ang nangyayari sa akin?
"SKETCHING is different from painting, Fallon," I informed her when she handed me a sketch pad and a pencil.
Namumula ang pisngi nito dahil sa sobrang hiya. She pouted her lips and I found it very funny.
"Cute," I said without thinking and pinched the tip of her nose.
Natigilan ito sa ginawa ko at kahit ako ay ganoon din.
What the hell just happened?! Bakit ko nagawa 'yon?
And what did I just say?
No! No!
Fallon is the girl I hate, palagi kong itinatatak 'yon sa isip ko but damn in hell! Halos kainin nang sobrang takot ang buong sistema ko nang hindi ko siya makita sa restaurant. Nalibot ko na ang buong mall at hindi ko parin siya nakikita. Pakiramdam ko aabot hanggang outer space ang pagtibok ng puso ko. Pakiramdam ko mababaliw ako sa kakahanap sa kanya.
Where did she go? Saan ko siya hahanapin? Bakit siya umalis? Those where random question keep on popping in my head.
Hanggang sa nahanap ko siya sa labas ng Mall at nakaupo sa bench malapit sa parking lot.
"Ewan ko, Reigan! Pero naiinis ako, eh!" she hissed.
Nanlaki ang mga mata ko sa inasal niya. This is the first time she gone mad at me. But what the hell!
Why am I feeling a stinging pain inside my chest when I saw her broke in tears again? Ito na nga ba ang sinasabi ko.
Fallon's tears is my only weakness at alam na alam niya kung papaano gamitin 'yon.
Ngunit ang mas lalong nagpagulo sa isip ko ay ang naabutan kong eksena nang puntahan ko siya sa Resort na pagmamay-ari nila. She was hugging someone else. Gusto kong manuntok at mangbasag ng kahit anong bagay para lang mailabas ko ang galit sa loob ng dibdib ko.
Ang sabi niya hahanap siya ng inspirasyon. Ito bang inspirasyon ang sinasabi niya? Ang makipaglandian?
Galit na galit ako. Gulong-gulo na nga ako tapos ganito pa?
What are you doing with my senses, Fallon? Bakit ganito?
I won't fall for you. Alam ko sa sarili ko 'yon.
Hinding-hindi mangyayari 'yon.
"Did you already sign the annulment papers I gave you?" putol ko sa anumang sasabihin niya.
No, No, No, Fallon. Friends don't hug each other like that. Mabuti na rin siguro 'to. Kapag bumalik tayo sa dati alam kong babalik din sa dati ang lahat-lahat. Mawawala rin 'tong gumugulo sa isip ko.
No way in hell that my feelings change for you. Kita mo naman, diba? Galit ako sa 'yo. Galit na galit ako sa 'yo!
At ganoon nalang ang sayang naramdaman ko nang malamang gumising na si Charlotte dahil alam ko sa sarili ko na babalik na ang lahat. Mabuti na ngalang rin at tumupad ka sa usapan natin.
MABILIS na na-proseso ang annulment namin dahil na rin sa tulong ng mga magulang ko. Hindi na ako kasal sa 'yo. Malaya na akong mahalin ang babaeng mahal ko.
I should be happy, right? Oo, masayang-masaya ako.
"Bakit ka kumakain niyan?" tanong ko kay Charlotte at agad na kinuha ang Breaded Shrimp na inorder nito sa restaurant na kinakainan namin isang buwan matapos itong magising mula sa pagkaka-coma. "You are allergic to shrimp, Charlotte!"
"What?" she exclaimed. "Ano bang nangyayari sa 'yo, Reigan? Alam mong paborito ko 'tong Breaded Shrimp, 'diba? Pinagluluto mo pa nga ako niyan noon."
It left me dumbfounded. And then I realized that it wasn't Charlotte who's allergic to shrimp but the other one.

**********************************
UMUWI akong lasing sa bahay matapos naming mag-inuman ng mga kapatid ko sa isang kilalang bar.
Ang sabi ko noon, masaya ako, 'diba? Masaya naman talaga ako pero bakit ganito? Bakit sa araw-araw na gumigising ako, mayroong kulang? Bakit palagi nalang sumisikip ang dibdib ko? Na pakiramdam ko hindi ko na makakayanang mabuhay pa.
At iisang tao lang ang palaging nagiging dahilan kung bakit ganito ako ngayon.
Hindi ito maaari! Hindi! Malabong mangyari na mahuhulog ako sa kanya.
Alam ko sa sarili ko 'yon. Alam kong hindi ako mahuhulog sa kanya pero bakit lunod na lunod naman ako ngayon?
"Arrrrrggghhhhhh!" I shouted, feeling the pain inside my chest.
Why does it hurt so much?
"Anak," I heard my Mom's voice habang nakaupo ako sa paanan ng hagdan. Iniangat ni Mama ang mukha ko upang makaharap ko siya.
Napasinghap ito nang makita ang luhang nagsisibagsakan mula sa mga mata ko.
Bakas na bakas ang pag-aalala sa mukha niya. I cried even harder. Hindi ko na napigilan ang sarili ko at niyakap ko na si Mama.
"Ma, nagkamali ba ako sa naging desisyon ko? Hindi ko naman talaga siya mahal, 'diba? Hindi ko naman siya mahal, Mama. Galit 'yong nararamdaman ko, Ma. Galit! Naiinis nga ako sa tuwing nakikita ang pagmumukha niya. Ma, please sabihin mong tama ako, 'diba? Hindi ko siya mahal, 'diba? Mama!" I desperately said.
Umiyak din si Mama habang niyayakap ako. Hinagod nito ang likod ko upang patahanin ako ngunit 'yong paninikip ng dibdib ko ay nilalamon ang buong sistema ko.
And then I realized, I was at fault. Maling-maling ako. I don't know what to do anymore. Ayokong saktan si Charlotte kasi wala manlang siyang kaalam-alam.
And when she came back, it pains me and kill me at the same time.
Naka-move on na siya samantalang ako hulog na hulog sa kanya. Ano'ng magagawa ko? Ayaw na niya. Hindi ko naman siya masisisi kung bakit ganoon dahil ako 'yong may kasalanan. Kasi pilit kong pinapaniwala ang sarili ko na hindi ko siya mahal. Na wala akong ibang nararamdaman sa kanya kundi galit at wala nang iba.
At hindi ko inaasahang babaliktad pala ang lahat. Kasi ako naman ngayon 'yong nagpupumilit. Ako na naman 'yong nagmamakaawa sa kanya. Ako na naman 'yong nakikipag-deal sa kanya.
"Kung...kung hindi pwede ng one week. Kahit isang araw lang....Kahit hanggang bukas lang...Gusto ko lang makasama ulit 'yong Fallon na nagmahal sa akin noon," I begged. "Please, kahit isang araw lang."
"Alisin mo ang tali sa kamay ko Reigan," utos niya sa akin.
Nakaramdam naman ako nang takot dahil sa sinabi niya. Gusto kong manumbat. Gusto kong sabihin sa kanya na noon ganito din naman siya. Pinipilit niya 'yong sarili niya sa akin pero ngayon bakit kapag gusto kong gawin 'yon sa kanya ay hindi ko kaya kasi makita ko palang ang luha at sakit sa mga mata niya ay nababahag na ang buntot ko. Hindi ko pala kayang ipagkait ang kaligayahan niya sa kanya.
"Isang araw lang, Reigan. Payag ako doon. Pero sana after this huwag na nating ipilit. Kasi hindi ito tama. Maraming masasaktan at isa pa....."
I guess, one day would be alright eventhough it wouldn't be enough. Dahil kung ako ang tatanungin, another day, another month, or another year would never be enough for wanting her to be with me because I only want a lifetime. And I guess, I would remain wishing for that to happened.
"Reigan, gising ka pa," Fallon said.
Naputol naman ang pagbabalik-tanaw ko sa mga nangyari noon nang marinig ang boses niya. Marahang hinaplos ko ang pisngi niya at tumango ako bilang sagot.
"Bakit gising ka pa? Alam mong mataas ang lagnat mo. Matulog ka na nga! Kung hindi ka sana nagpaulan kanina ay hindi ka magkakasakit ngayon!" sermon nito sa akin.
Niyakap ko siya nang mahigpit at ginawaran ko ng halik ang noo niya.
"I love you," mahinang bulong ko.
Ngumiti naman ito sa sinabi ko.
"I love you too," sagot nito.
Napangiti nalang rin ako.
I guess, everything happened for a reason.
Reasons that will make as who we are right now. And I learn that everyone who came into our life, we should know how to value them. Don't treat them like a trash. Dahil hindi mo alam baka sa huli sila pala 'yong mga taong magiging dahilan mo upang mabuhay.
And that someone is right here beside me.
My own source of life.....
Starting today, I would never intend to be selfless when it comes to her. Kasi hindi sa lahat ng bagay kailangan nating magpaka-hero sa taong mahal natin.
I intend to be happy.
I intend not to share what's truthfully mine.
Because whatever happened...
My attachment on her would always be selfish....

-
♡lhorxie