MD 4: Selfish Attachment (1st Generation) ✔

Special Chapter 2

Special Chapter 2: Finally Attached On You

NAGPAKAWALA ako ng isang malalim na buntong hininga nang marinig ang tugtog sa entourage at nakita kong nagpuntahan sa kani-kanilang pila ang mga abay. Ramdam na ramdam ko ang panginginig ng kamay ko. After a year, I’m going to marry the man of my life right now. At hindi ko maikakaila ang pinaghalong saya at kabang nararamdaman ko. It feels like it was my first time to be married na kung tutuusin ay pangalawa na ito. 

    “Stay calm, anak. Any minute ay ikaw na ang maglalakad. Ayokong mangyari na baka kapag nasa gitna na tayo ay hihimatayin ka pa,” biglang sabi ni Daddy na ikinatawa ni Mommy.

    Napanguso nalang ako.

    Ganoon na ba talaga ka halata ang pagiging kabado ko?

    Kasal ko ngayon kaya papaanong hindi ako kakabahan. 
 
    Napapiksi ako nang isinara ulit ang pintuan ng simbahan. Nanlaki ang mga mata ko nang makitang ako na ang susunod na maglalakad. 

    Naramdaman ko ang pagpisil ni Papa sa daliri ko kaya napatingin ako sa kanya. Ngumiti lang siya sa akin.

    “It’s about time, Fallon,” nakangiting sabi niya.

    Tumango lang ako. And as if on cue I heard the song we choose for our wedding and the door widely open. Pakiramdam ko nga nasilaw pa ako sa liwanag ng bumukas ang pinto.

    Nagsimula kaming maglakad ni Mommy at Daddy papasok sa loob. Hindi ko na napigilan ang luhang pumatak sa pisngi ko nang makita sa dulo ang tanging lalaking minahal ko noon ng husto na hindi ko aakalain na mamahalin din ako ng ganito.

    Ano ba 'yan! Ang iyakin ko naman nito. 

    I guess, time is really the answer. Hindi man siya ngayon ang para sa 'yo kung kayo talaga ang para sa isa’t-isa ay mangyayari at mangyayari talaga 'yon. Just look what happened between us. Tinanggap ko na noon na hindi siya magiging akin. It took many years for us to be together. Pareho kaming nasaktan pero ang mahalaga ngayon ay magkasama parin kami at nagmamahalan. And in the end, we found true happiness with each other.

    “I’ll hand my daugther to you, Mr. Montenegro. Please, take good care of him,” Dad said softly nang makarating kami sa kinaroroonan ni Reigan.

    Hindi ko na napigilan ang ngiti ko nang makita ang ilang butil ng luha sa pisngi ni Reigan.    

    “I will, Sir,” sagot nito at kinuha ang kamay ko. 

    Inalalayan pa niya ako papunta sa harap ng altar.

    “Thank you, Fallon,” malambing na bulong niya sa tenga ko. Lumingon ako sa kanya at ngumiti. 

    “I love you too,” nakangiting sagot ko. I heard him chuckled.

     “Family, friends, we are gathered here today to witness the union of  Rei Gallen Montenegro and Fallon Xylex Rodriguez to live together as husband and wife according to standard set out in the Holy Matrimony,” panimula ng nagkakasal sa amin.

    Nagkatinginan naman kaming dalawa ni Reigan and we both smile with each other. 

    “Rei Gallen Montenegro, do you take Fallon Xylex Rodriguez to be your lawfully wedded wife? To live together and embedded a deep respect and faithfullness in her, in good times or in bad times, in sickness and in health, to love her and cherish her as long as you both shall live?”

    “I do,” nakangiting sagot nito at pinunasan ang luha sa pisngi nito.     

     All the pain we’ve been through together is all worth it. It’s all worth it because finally we are here together.