Always for You

Chapter VI

“Kiel, I don’t know what to do” Ashley said with tone full of sadness.

I sighed then I pulled her to a hug. Honestly, nabibigla pa din ako sa pinagtapat n’ya sakin.

“Do you want to go as far as we could? I’ll be here for you, Ash” I said in my most gentle tone.

Ashley is nothing but a good friend. For three years, there’s a lot of things she did for me. Maybe, it’s the right time for me to return the favor.

Besides, I am all alone now. I have nothing left. Accompanying Ashley won’t be a harm. And honestly, I feel like she’s everything I have now. Our friendship is all that I have left in me.

“B-But, Kiel, what if she return?” she asked in a concerned tone.

I smiled bitterly. “You thinks she’ll return? She cut all the ties, Ash. Iniwan na n’ya ko. Kaya hindi na ako umaasa na babalik pa s’ya. She already run away with Kier” I can feel acid on my throat as I said those words.

There’s nothing that can be more painful than that.

Ibinigay ko lahat sa kanya. Tinalikuran ko lahat para sa kanya. Kaya kong isakripisyo ang kahit na ano para sa kanya. Pero sa huli, iiwan n’ya lang din ako. Dahil hindi naman talaga ako ang mahal n’ya.

Hindi ako nagagalit sa kanya dahil ginamit n’ya lang ako. Galit ako sa kanya dahil iniwan n’ya lang ako basta. Iniwan n’ya lang ako nang walang paalam. Sana man lang, humingi s’ya ng tawad sakin sa panggagamit n’ya. Sana man lang, nagpasalamay s’ya sakin. Pero, hindi, iniwan n’ya lang ako basta.

I tried to look for her, umuwi ako sa probinsya nila, pero wala na sila. Pati ang lupa na binili ko d’on naibenta na nila. No one knows kung saan sila lumipat. I can’t reach her phone, she deactivated her social accounts, and she didn’t attend to school anymore.

Mahirap maghanap ng ayaw magpakita. Kaya tinigilan ko nalang. Hindi ko ugali na ipagsiksikan ang sarili ko sa taong ayaw naman sakin.

Masakit na mawala s’ya, pero mas masakit kung maghahabol ako na parang tanga sa kanya. Iniwan na nga ako, bakit ko pa hahabulin?

It’s almost two months since she run away. And since then, hindi na din makita si Kier. Kahit sa burol ni Dad, hindi s’ya nagpakita.

Nakausap ko na din si Mommy. Humingi s’ya ng tawad at pinatawad ko naman s’ya. Humingi na din ako ng tawad sa kanya para sa lahat ng pagkakamali ko. Okay na kaming dalawa, pero hindi para manatii ako sa tabi n’ya. It’s just too awkward. Nasanay kasi ako na wala s’ya. At hindi ko kayang kalimutan nalang ang lahat ng sakit na nabigay n’ya sakin. Hindi lang talaga ako ang tipo ng tao na nakakalimot. Nakakapagpatawad ako, pero hindi ako nakakalimot.

I stayed with Mom for forty days. Hinintay ko lang namakababang-luksa si Daddy bago ako umalis sa bahay. Honestly, naaawa ako kay Mommy dahil mag-isa na s’ya. Wala din kasi si Kier. Pero hindi ko lang talaga ramdam na para ako doon. I don’t feel belongingness with her.

Naramdaman ko ang mahigpit na yakap ni Ashley. Saka ko lang nalaman na umiiyak na naman pala ako. Sa totoo lang, wala na akong maramdaman ngayon kundi ang sakit. At panghihinayang.

Pero kahit na ano’ng isip ko, hindi ko pinagsisisihan ang mga naging desisyon ko. Dahil kung babalik ako sa panahon na ‘yon, si Sofia pa din ang magiging desisyon ko. Dahil kahit gaano ako nasasaktan ngayon, ang tatlong taon namin na magkasama ang pinakamagandang pahina ng buhay ko.

My life is a stave, and she played the happiest notes on it.

After the schoolyear ends, Ashley and I went out of the country.