Het Kroonspel

Talkshow

P.O.V. Aya

Toen we door de deur gingen kwamen we aan in een gang. De gang was verschillend dan diegene die we tot nu toe hadden bewandelt. Het was een stalen, moderne gang. Het was de eerste keer dat ze geen enkele moeite hadden gedaan om de cameras te verbergen : ze stonden mooi in het open en volgden met hun sensoren onze bewegingen. "Is dit een goed teken?" fluisterde Vicky.
Jerry momepelde iets van "wat goed?, dit rotspel is door en door wicked."
Thomas gaf hem een klap op zijn schouders, zoals enkel hij het durfde.
"Kop op meneer Pessimisme."
Jerry sloeg hem niet af zoals ik verwachte. "Shudap, ik ben realistisch. Er is een verschil."
Megan en Leo grinnikten.
We kwamen bij een elektronische deur. Hij was gesloten.
"Hoeveel wed je.dat ie potdicht is met een code?" zei Thomas.
Jerry snoof " En dan ben ik pessimist?"
Ik lachte. Thomas knipoogde : "Ik ben realist, er is een verschil."
Leo glimlachte : "Nou er is geen code, sufferds. Er zit een bewegingsensor."
En om zijn woorden kracht te zetten ging hij voorop.
De deur ging open.

Licht.
Felle licht.
Ik kneep mijn ogen dicht.
"Dames en Herren mag ik jullie vragen om onze Kandidaten van harte te verwelkomen na hun geslaagde Pre-proeven?"
Gejuig en applaus.
Mijn ogen paste zich aan en beetje bij beetje nam ik de omgeving in me op.
Naast me hoorde ik Leo kreunen. Ik kon het wel raden door die maar al te bekende stem.
God save us
Ja we zaten live voor heel het land.
"Welkom " we draaid ons om. Gekleed in een chique rode avondjurk stond Stella Tsaar, de populaire presentator van Elites-programma's.
Uh wat haatte ik haar. Niets persoonlijks. Nou ja iedre Submens had de pest aan haar. 

De Kroonspelen werden steeds live uitgezonden. Dat was all klote voor ons. Maar wat nog erger was , waren de Talkshows ( kuch vernedering  kuch show). De laatste presentator die de kroonspelen had voorgesteld was Stella Tsaar. Ze was in een woord : BITCH.
Sorry. Maar dit is nog zacht gezegd. Maar goed ze was de voorbeeld van een perfecte Gier. En geloof me, ze was alles behalve geliefd bij de Submensen. Vooral sinds ze de kroonspelen had voorgesteld.

"Ah Mister . , Mister . en Miss ., neemt u maar plaats." zei ze wijzend naar stoelen. Er waren er maar 3. Ik beet op mijn wang. Dit is wat ik bedoelde met de perfecte Gier. Laura en Louis namen plaats. Eduard trok een wenkbrouw op , maar bleef zitten.
Stella glimlachte hem uitnodigend , maar hij negeerde haar. Ik keek hem met een mengeling van respect en nieuwsgierigheid. En ik was niet de enige.
Stella gooide het over een andere boeg en gooide koket haar zwarte lokken naar achter.
"Nou, dit was een zeer interessante aflevering. Laura jij bent de enige Elite meisje van deze Kroonspelen. Heb je al enig idee wie je als partner wilt?"
Laura glimlachte beleefd maar haar ogen bleven ijskoud, zoals altijd.
"Laten we zeggen dat er veel mogelijkheden zijn. Ik heb de tijd om de juiste keuze te maken."
Stella lachte. "Het is ienderdaad niet makelijk om te kiezen. Wat is volgens jou de ideale partner?"
Laura trok een wenkbrouw op. "Een ideale partner bestaat niet. Ik zoek vooral iemand met karakter, inzicht en wilskracht."
"Dat is een precieze inschrijving : wie komt er hier het dichtsbij?" zei Stella wijzend naar ons.
Laura keek haar lichtjes geïriteerd aan: "Als ik dit wist zou ik toch een partner hebben gekozeb?" zei ze nep-glimlachend.
Thomas proeste het uit.
Stella keek hem vuil aan maar daardoor liet Thomas zich niet uit het veld slaan.
"Uiteraard" zei Stella mierzoet "Maar wie van deze kandidaten heeft jou vandaag de beste impressie gegeven?"
Laura haalde haar schouders op : "Dat hou ik liever voor mezelf."

Stella knikte begrijpend en draaide zich om naar Eduard.
"Dit is de eerste keer dat een Elite van uw rang zich in de kroonspelen bevindt. Ik heb vernomen dat u vrijwillig heb ingeschreven."
Ik keek Eduard aan. Zijn gezicht was onbewogen.
"Ik stel dus DE vraag die zich iedereen stelt : Waarom?"
Eduard rolde met zijn ogen.
1..2..3
Eduard negeerde haar.
Ik hoorde Thomas zachtjes fluiten van verbazing.
Stella glimlachte maar haar ogen stonden op storm.
"Sir Eduard?" zei ze kokket.
Eduard keek haar uitdagend aan.
"Is er iets mis?" ging ze door met haar stroperige stem.
"Ja, eigenlijk wel." zei Eduard. "U irriteert me ongeloofelijk veel met uw hypocriete vragen."
Ik denk dat ik niet de enige was die hem met grote ronde ogen aankeek.
"Pardon?" lachte ze. "Wat bedoel.."
"U weet zeer goed waarom ik me ingeschreven heb, de hele Elite klasse kan het wel zo raden. Net zoals iedereen kan raden waarom u deze rol hebt gekregen." zei Eduard kalm.
Stella werd helemaal rood en barste uit. : " En wat impliceert u hiermee?"
Eduard trok een wenkrouw op : "Heb ik iets geïmpliceerd? Iedereen weet dat u enorm veel irritatie en aandacht aantrekt." Eduard deed zogenaamd hij verbaasd keek: " O dacht u soms aan iets anders? "
Thomas, Meghan en Jerry proeste het uit.
En dat was de druppel.
Stella stond met een ruk op :
"Wie denk jij dat je bent?!!! Ik zou niet zo groot doen als ik jou was! Jij bznt niemand, zelfs je eigen familie heegt jou laten opofferen om jou broer.."
En ze stopt abrupt, bessefend dat ze hem net zojuist gelijk had gegeven. Ze wist dus waarom hij "vrijwilig" bij de kroonspelen was gegaan.
"Gaat u vooral door." zei Eduard kalm. Hoe deed hij dit?
"Weet u voor iemand die graag mensen herinnert dat ze hun rang moeten houden bent u best wel stoutmoedig. Volg uw eigen advies volgende keer." Zei Eduard en hij ging weg, de ronde zaal uit.
Jerry grinnikte : "Dat was de zinnigste zin van heel de talkshow. Tchao" en hij volgde Eduard.
Thomas grinnikte. "Dames eerst." Ik stapte ook weg met Meghan en Leo en ik voelde dat Vicky en Asia ons volgde.
"En waar denken jullie Submensen heen gaan?" Sneerde Stella ons.
"Dit zijn de Kroonspelen niet Showspelen." Zei Thomas. "We gaan rusten of eender wat interessanter doen dat dit."
Stella keek hem woedend aan.
"Byby" zei Meghan met een net zo mierzoete stem.
Ik moest moeite doen om niet uit te lachen.
En samen liepen we half grinnikend half lachend de zaal uit.

P.O.V. Eduard

Ik zucht geïriteerd en duwde de deur open. Binnenin was er een gang maar tot mijn opluchting was het een gewone gang. Een slaaf kwam haastend naar me toe en wees me de weg naar wat ik denk onze nieuwe appartementen zijn : et waren 10 kamers. De slaaf wees me de rijkste bewerkte kamer aan. De boodschap was duidelijk en ik opende de deur.

De kamer was groot maar wel klein vergeleken met mijn eigen kamer. Maar mijn kamer was nou niet bepaald de ideale standaardkamer dus kon het me niet echt schelen. Het had een kingsized bed , een eigen inloopkast en een luxe badkamer. Ik hoopte van harte dat de kamers zo bij iedereen uitzagen. We zouden het nodig hebben.
Pre-proeven?My ass. Ik liep naar de badkamer om al het zweet van die verdomde proef die ons bijna geroostered had kwijt te geraken.
Ik herinnerde me net op tijd dat er waarschijnlijk een camera was in de kamer dus liep ik vlig effen de inloopkast om wat kleren te kiezen ( ik had geen zin om enkel gekleed in een handdoek voor de camera te staan)
Ik haalde een grijze T-Shirt,  zwarte jeans en zwarte kousen uit de kleedkast en liep weer de badkamer in.

Ik liet me op bed vallen en sloot mijn ogen. Wat een dag.
Ik zuchte. Ik vervloekte mijn familie. Ieuw. Wat had ik gezegd? Familie.
Effen verbeteren : Ik vervloekte mijn bloedverwanten.
DNA dat was de enige die me met hen verbond. En dat ik in dezelfde woning woonde als hen. Niet dat ik ze ook maar zag tijdens de dag. Behalve bij het eten. Want Elites zijn netjes en eten samen. My bad.
Ik skipte deze ridicule maaltijden altijd wanneer ik het kon.
Ik haatte hypocrisie.
En die presentatrice kon dus mooi de boom in.
Waarom ik hier was?
Zelfs de Minnione de kat van onze buren wist het.
En in een "high society" zoals mijn moeder onze rang noemde, zijn geheimen zeldzaam. Wat veel voorkomt is dat ze het wel weten maar erover zwijgen. Het is taboe om zo blunt te zijn. Doe maar de malloot en vraag eens onschuldig wat er aan de hand is.
Ik haatte het.
Zoals elk ding in deze zogenaamde high society.
Ik zuchte.
Mijn tijd van klagen komt wel.

Ik stond dus op en ging zitten op het bed. Mijn blik viel op de notitie blok die op het nachtkasthe zat.
Ik nam het lui met een arm hopeloos uitgestrekt (te lui om me te verplaatsen)
Het lukte me en ik opende de scherm van de notitieblok. Het was een simpele elektronische model. Ik wild net schrijven maar bedacht me.
Waar waren die irritante cameras geplaatst?
Ik keek op en zag twee lenzen : elk in een ander hoek van de kamer. Ze waren gericht op me maar gelukig konden ze niet zien wat ik ging schrijven. Eindelijk een meevaller!
Ik opende weer het scherm.
1 Proberen contact met Eliot te krijgen.
Eliot was mijn meest fantsoenlijke broer en waarschijnlijk de enige lid in de familie die tegen mijn inschrijving was geweest. Hij kwam in de dichtst buurt van familie. We waren verschillend en niet de beste vrienden maar hij was wel de enige die me ooit blijk van familie had gegeven op Opa na. Ik had 4 broers en 2 zussen. 16 Tantes en ooms. En ik weet niet hoeveel neven en nichten. En hij was de enige wiens aanwezigheid mijn dag niet verpeste.
Ik moest contact met hem opnemen in de hoop dat hij mijn Sponsers zou regelen voor de spelen.
Ik wist dat mijn ouders iest zouden regelen. Questie van imago. Maar dat zou ik afwijzen.
Ik hoopte dat Eliot het zou doen.
2 Een partner kiezen.
Ik zuchte. Dit zou het moeilijkste gedeelte worden.
Ik schreef de namen:
Louis - No way. Angsthaas.
Ik kende Louis. Van voor de kroonspelen. Hij was de neef van Billy die de beste vriend was van mijn broer Ethan. Je moest hem eens zien als we gingen schermen. Dat joch neemt nooit de sterke aan. Wat uiteraard zeer slim is maar geloof me een echte angsthaas.
Laura - Gevaarlijk. Niet te vertrouwen. Staat bekend terwille dominante karakter...
Met Laura wist ik niet. Er waren 100 redenen om haar niet te kiezen. Maar ze bleef een gevaarlijke vijand end at kon dus in mijn voordeel draaien als ik haar als partner had.
Ik zuchte.
Ik bedacht dat een van ons zich met een Submens zal moeten paren. Ik zag deze twee het echt niet doen.
Aya.
De gedachte schoot me te binnen.
Sinds het prozalispel heb ik grote vraagtekens bij haar gezet.
Wie was ze? Hoe kon ze het antwoord weten? Hoe kon ze zo soepel de piano spelen? Ze kende die Leo en Thomas en naar hub gedrag te zien respecteerde ze haar. Waarom?
Zelfs Laura had haar een blik waardig gegund.
Ze was speciaal.
Het was zo'n iemand als Ethan, die waar ze ook heen gingen de aandacht trok.
En dat vond ik vervelend.
Ik zuchte en smeet geïriteerd de bloknote weg.
Slapen. Ik was te moe om er tegen in te gaan en dus liet ik me vallen op het bed, terwijl mijn ogen steeds zwaarder werden...

______________________________________

Finally!!!!
God wat woog dit hoofdstuk zwaar. Ik wilde maar niet schrijven. Hoe noem je dit ook al weer? Writers block?
Anyway: De examens komen eraan (nasty period van het jaar). Ik zal dus proberen om toch te updaten maar als je effkes niets van me hoort geen zorgen.

Byby
Snowgirl