Het Kroonspel

Hoe het allemaal begon...

Ik liet ze eindelijk los.
All die tranen die ik had ingehouden liet ik los. En al gauw kwammen de snikken en de verdomde verstopte neus.
Ik huilde al mijn ellende los, todat ik niet meer wist waarom ik huilde. Ik voelde me leeg. En ik haate het. Ik voelde me leeg ib het hart en in mijb geest. Alsof woorden en emoties hadden opgehouden te bestaan. Zo voelde ik me.
En ik bleef daar lang : zittend, mijn knieën opgetrokken tegen mijn kin, starend in de leegte terwijl de tranen bleven komen.
De tijd bleef stil.

De cel was alles behalve comfortabel. Maar het was er wel schoon. Dat was een luxe die wij Submensen niet kenden. Water in de stad was niet schaars maar wel kostbaar. Drinkwater kende we niet dat was een Elite ding. Of zoals wij ze noemde een 'Gier'-ding.
Ik was verbaasd toen een van de slaven me een dus een maaltijd en een flesje drinkwater bracht. In mijn Clan hadden we enkel vlees met feestdagen. En hier zat ik met een bord gevuld met biefstuk, fijne salade en aardappelen. Niet eens zo slecht. Veel beter dan wat ik dagelijks at. Al was het vast zeer pienterig vergeleken met de maaltijden van de Gieren.
Ik had geen honger.
Maar na mijn uitbarsting was ik wel helderder geworden. En wist ik dat ik deze maaltijd nodig zou hebben.
Na het eten (die ik al zittend op de grond at) kwam de slaaf naar mij toe; ik dacht enkel dat ze mijn bord kwam afhalen maar ze vroeg me om haar te volgen. Ik haalde diep adem in. Hier kwam het.
Ik , Aya Rassb , ging vrijwillig deelnemen aan het Kroonspel.

In 2150 brak er een enorme ramp uit op de aarde: door de verwarming van de aarde kwam er een nieuwe Ijstijdperk aan. Het was in een woord : een bloedbad.
De mensheid verloor meer dan de helft van haar bevolking door oorlogen die werden gevochten voor de kleine stukjes woonbare land die overbleven. Hongersnoden braken uit, coalities werden verbroken,...
Dat duurde totdat 50 jaar later een groepje mensen aan de macht kwam : hoe en waarom dat weet niemand nog van onze generatie. Wat we wel weten is dat ze met een oplossing kwamen: het Kroonspel. Het was een beta versie van de echte kroonspel van nu ; maar via het spel kwamen mensen bijeen en vromden clannen. De winnaar werd de Matera clan die sindsdien over ons regeert. De maatschappij werd in 5 categorieën gedeeld : de slaven, de prooien, de Submensen , de Elites en de Alfa's.
Slaven waren mensen die niet tot een clan behoren en schulden hebben of misdaad hebben begaan. Als je slaaf werd kon je enkel weer vrij worden als iemand je vrijheid voor je kocht. En als slaaf kon je enkel trouwen met een slaaf. Kinderen van slaven waren vrij maar enkel officieel : waar kon je gaan zonder ouders of geld? Dus werkten ze voor dezelfde meester als hun ouders. Als ze geluk hadden konden ze na een tijdje werken en zo hun gezin vrijkopen.
De prooien waren onze vijanden: het waren mensen tegen onze systeem die vochten om onze landgebieden. Tot nu toe waren ze enkel zwakke prooien voor de koninklijke leger. Vandaar dat we ze zo noemen.
Submensen waren mensen zoals ik : mensen die een clan woonden en die het net genoeg hadden om van het leven te genieten. Elke clan had zo z'n eigen ambacht en probeerde uit alle moeite om de belastingen te betalen en om niet om te komen van de honger.
Dan had je nog de elite. En de topelite. Over hen spreek ik liever niet. Wij noemen ze de Gieren en de Pauwen.

De slaaf bracht me naar een smetteloze witte kamer waar vol medische apparatuur lag. Een dokter (geen shamaan zoals ik die gewend was) kwam naar me in zijn witte fijne jas. Hij glimlachte en voor een Elite kwam hij zeer vriendelijk voor. Ik nam niet de moeite om terug te glimlachen: ik was geen hypocriet. Maar ik was wel beleefd dus knikte ik hem toe.
Hij bracht me naast een tafel en vroeg me vriendelijk om te gaan liggen.
Een medische check -up.
Had ik wel verwacht.
En terwijl de dokter bezig was bedacht ik me opeens hoe het lot me hier in vredesnaam heeft gebracht.

Mijn clan de Rasbb clan was een van de vijf grootste clannen. In totaal bestonden er 40-tal clannen.
We waren zo een grote clan vanwege onze ambacht: makelaars.
We maakten en herstelde van alles: kleren, schoeisel, gereedschap,..en zelfs technische appartuur. Dat waren producten die door de elite werden gebruikt. Mijn broer was de beste makelaar in technische snufjes. Toen hij nog gezond was liepen de zaken goed. We hadden een goede ambacht, onze Shamaans waren de beste van de regio en mijn vader was een eerlijke en genereuze Clanleider.
En toen liep alles mis sinds dat vervloekte incident: mijn broer verloor zijn handen. Ze waren verlamd.
En onze Shamaans konden er niks aan doen. Een dokter zou dankzij onze hedendaagse technologie wel iets eraan kunnen doen. Maar een dokter bezoek konden we ons niet permitteren en nog minder een medische ingreep. En zo verloor onze clan niet alleen een van de weinige technologische makelaars , maar ook haar beste. Mijn broer was er kapot van. Weg zijn onnozele grapjes en streken, weg met zijn gule glimlach en weg met zijn opgewekte enthousiasme. We verloren onze vaste Elite klanten. En toen kwam de droogte en stegen de prijzen. Onze watertonnen werden met de dag leeg.
De belastingen stegen en mijn vader had moeite om iedereen goed te ondehouden. Het was een erge storm die de clan teisterde en de zon bleek niet te willen schijnen...

Om de 3 jaar werd het Kroonspel georganiseerd: het was niet enkel een overlevingspel : het was een can de grootste ingewikkeldste krachtmeting spel die er ooit bedacht werd. Intelligentie , fysieke kracht en geestelijke kracht werden op de proef gesteld. De beloning was aanlokend: je kon een lader opklimmen in de maatschappij: slaven konden submensen worden, submensen konden Elites worden en Elites konden tot de koniklijke familie toe treden. Maar voor wat hoort wat : er stond geen garantie dat je de spel zonder enige beschadiging of zzlfs levend kon afronden. Het spel duurde meer dan 7 maanden lang.
Je werd eerst hard getraind , koos dan je partner , trainde weer en dan kwam de finale: het Spel. Dat laatste duurde 40 dagen.
Maar de training zelf was ook gevaarlijk.
Er waren 5 paren : bestaande uit 5 meisjes en 5 jongens. Hoe de paren werden gevormd mochten de kandidaten zelfs kiezen.
De kandidaten zelfs werden geloot. De kandidaat waren tussen de 16 en 19 jaar oud. Sommige sloten zich vrijwillig aan : zoals slaven en enlkele Elites die hoopten tot de top-elite te behoren.

Het lot wilde dat dit jaar een schrikkel jaar was: het jaar waar ook 3 Elites werden geloot. 1 Slaaf had zich dit jaar vrijwillig aangesloten. 6 andere Submensen werden geloot.
Onse buurclan De Bares werd dit jaar geloot om een meisje af te geven.
De Bares was de 3de grootste Clan van onze streek. Zij hadden sinds de droogte het veel beter af gehad dan ons. De Clanleider had maar een kind: een dochter van net 16.
Het waren altijd clanleiders kinderen die gingen : want welke clanleider zou een van zijn eigen mensen sturen?
De Bares wist dat mijn vader twee jongens en twee meisjes had. En dat zijn erfgenaam zijn handen had verloren. En iedereen wist hoe slecht het met ons ging. Dus kwam hij af met een voorstel:
Ik was net 17. De ideale leeftijd. Sarah was 8.
Als ik vrijwillig deelnam in de plaats van zijn dochter zou hij een operatie betalen voor Noah. Hij zou onze water reserves 3 keer aanvullen en de helft van de belastingen voor ons betalen.
Mijn broer had hem het huid vol uitgescholden. Zacharia had hem de kamer uitgesleept en mijn vader had beleefd geweigerd. Nog diezelfde nacht heb ik de oude smartphone van mijn broer gejat en de Clanleider opgeveld. Ik accepteerde het aanbod. Op voorwaarde dat hij de helft al op voorhand betaalde. Hij was zo blij dat hij me garandeerde dat hij zodra ik me ingeschreven had zijn afspraak helemaal zou nakomen. En dat hij zelfs me financieel bij het spel zou helpen als Sponsors. Diezelfde nacht hadden we een elektronsich contract afgesproken. De volgende dag ging tijdens de mijn marktronde me inschrijven. Drie dagen daarna kwamen ze me ophalen.
Ik had voor de deur te zitten wachten zodat noch mijn vader noch mijn broers het zouden zien. En ik had Sarah een pakje gegeven.
'Wat is dit?' had ze me gevraagd.
Ik had geglimlacht: ' Dat moet je morgen aan Zacharia geven, ok?'
Ze had een pruillip getrokken.
'En ik?' Ik had haar gezoend en een suikerbol gegeven tot haar grote vreugde.

Ik was die avond in de auto van de Gardes in slaap gevallen. We waren s'middags in de Kapitaal aangekomen. En toen was ik in de cel beland : alleen met mijn tranen.