Het Kroonspel

Spiegeltje spiegeltje aan de wand...

De gang einigde in een ronde zaal.
De zaal was wit en fel verlicht.
De enige voorwerp of ding die er stond was een spiegel, die aan de muur hing.
We liepen er onzeker naartoe.
"Een ScreenU 2.1" mompelde Leo.
Megan keek hem bevreemd aan : "Ik zie gewoon een spiegel, hoor."
Leo schudde zijn hoofd. "Security illusie. Vergrendeling met een wachtwoord."
Eduard knikte. "Voice herkennig?"
Leo knikte.
Jerry gromde. "Ik ben het zat met die rarara gedoe. How the heck moeten we die wachtwoord kennen?" Hij keek ons een voor een aan.
We zwegen.
Ik zag dat Asna iets leek te willen zeggen. Maar ze hield zich stil.
"Asna , heb jij een idee?" vroeg ik
Iedereen keek haar aan en ze werd rood als een tomaat. Nou ja, we waren al rood door de laatste uitdaging (ik had het nooit zo warm gehad ) dus werd ze gewoon roder.
"Um..ik.." hakkelde ze.
Thomas glimlachte geruststellend naar haar. "Gewoon een vraag joch, no stress."
Ze keek hem iets verast aan. Ze was een slaaf. Slaven mochten niet praten en werden bijna nooit goed behandelt.
"Ik dacht gewoon aan.." ze keek ons onzeker aan, " aan sneeuwwitje."

Laura lachte en Asna kromp ineen.
"Waarom niet ?" zei ik
Laura hield op met lachen en trok een wenkbrouw op.
"Serieus ?" vroeg ze
"Betere idee?" kaatste ik haar beleefd terug. Als ze geen elite was geweest had ik haar zeker niet zo aangesproken.
Laura haalde haar schouders op en mompelde iest in de zin van onzin. Ze zuchte en keek me dan aan.
"Goed, jouw mening is tot nu toe altijd accuraat geweest. Wie zegt het?"
Ik was verbaasd dat ze mijn mening zo hoog achte. Laura was om uit te kijken. Ze was dan niet de fijnste maar dan ook niet ergste; maar als vijand hebben zou een hel kunnen betekenen.
Ik draaide me om naar Asna.
"Aangezien het idee van jou kwam.." ik wees haar de spiegel " aan jou de eer."
Asna bloosde, en ging onzeker naar voor.
Ze kuchte en zei :
"Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is het mooiste van het land?"

De spiegel verdween, en een rechthoekige ScreenU 2.1 verscheen aan de muur. Lauta mompelde iets in de zin van waarom verbaasd dit me niet. Louis moest erom glimalchen.
"En nu?" vroeg Laura.
Leo ging voor de screen staan en tikte met zijn hand op de scherm.
Het scherm werd verlicht en ineens lazen we ; " Wait a moment please"
Jery vloekte iets en Megan keek er met sceptisch ogen naar. Dit betekende geen goede nieuws.
Ineens hoorde we een bip van de programma. En toen er verscheen dit:
" Le présent est si précieux car il se transforme vite en passée."
Laura trok een wenkbrouw op .
"The power of present." mompelde ze.
En toen hoorde we een biep.
De zin verdween. We keken haar aan.
Ze haalde haar schouders op. Het was Louis dit het ons verklaarde.
"Prozali spel" zei hij.
En toen begrepen we het.
Prozali kwam van 3 woorden : Proza, Literatuur en Intelect.
Het was een vorm van dialoog waarbij mensen van de Eliteklassen met elkaar converseerde om hun rang eer te doen. Men moest namelijk enkel spreken met Prozalis afkomstig uit de Grote Proza en Literatuurboeken.
Om te oefenen speelden jonge elites met het prozali spel: een iemand zij een prozali en de andere antwoorde van welke proza of literatuurboek het afkomstig kwam.
Er verscheen weer een andere zin op het scherm. Dit keer antwoorde Louis erop. Weer een biep.
En zo ging het een tijdje verder.
En toen verscheen er
"Edgar Allen P."
Louis en Laura keken het scherm met grote ogen aan.
Het had de rollen omgedraaid. Er stond nu een auteur van een boek. Waarschijnlijk een zeer oud en moeilijk boek want geen van beiden kende het. Hoe ouder het boek , hoe meer prestige in het Prozali. Maar helaas hoe minder mensen die het weten.
Er verscheen ineens een timer op het scherm "10..9..8.."
Voordat paniek oplaaide, antwoorde Edwuard met een zeer lange zin. Het was een gedicht.
Ik vond het prachtig.
Biep deed het scherm.
Zo bleef de scherm maar doorgaan.
Eduard antwoorde steeds vaker en Lauren en Louis minder. Het werd moeilijker.
Ik voelde hoe iedereen intens en nerveus naar de spiegel keek. De sfeer was zwaar en zenuwdodend.
Ineens verscheen er
"Level completed. Going on extra level."
Ik vroeg me net af wat ze met extra level bedoelde toen de speaker zij : " Two roads diverged in a wood, and I, I took the less traveled by, and that has made the difference."
Er verscheen weer die vervloekte timer.
Dit keet zag ik paniek bij Laura en Louis. Eduard fronsten en net toen de timer gevaarlijk naar 0 ging zij hij
"Frost, Boek Proza 19 : Hoofsdtuk vóór de 21ste eeuw"
Het scherm liet weer de biep horen en iedereen haalde adem.
Zelfs Eduard.
Maar natuurlijk kwam er weer een vervloekte zin : " I rise, I rise I rise"
Eduard fronste en iedereen hield zijn adem in.
Eduard beet lichtjes op zijn onderlip, en ik vatte het op als een slecht teken. Hij leek perfect kalm, maar dat een trekje betekende duidelijk dat er iets mis was.
De timer verscheen.
Thomas keek me aan.
Ik keek hem paniekerig aan en gaf me zijn hand. Ik dacht geen twee keer na en kneep erin.

Submensen waren mischien verdeeld en hadden niet dezelfde hoge standaardleven maar ze waren wel hecht. Nou ja, hecht binnen de clan zelf en hecht tegen de gieren.
Het gebeurde namelijk vaak dat Submensen voor het minst door Gieren onrechtvaardigheden beleefden. Zo was het SORSE ontstaan. Het kwam van een oude taal : het morse. Wat inhield dat je communiceerde met signalen. SORSE was gewoon (hoe stom het ook klinkt) een morse voor Submensen.
Het leuke met SORSE was dat de Gieren niks weten van haar bestaan. Als Submens was er namelijk eeen onuitgesproken regel : Verraad de code niet.
Sorse was de enige middel als Submens om te communiceren als een Gier je onterecht had gedaan, het was een SOS kreet.
Je kon SORSE op vele manieren gebruiken. Een ervan was door in de iemands hand verschillende reeksen knijpen te sturen.
En dat deed ik inderdaad op dit moment aan Thomas.

"4..3..." zei de timer.
Eduard frons werd dieper.
Thomas keek me paniekerig aan.
Dit zou te veel vragen geven, was het dus het risico waard? Vroeg ik me af.
De timer ging doot : 2...
Ik wilde hem net toeknikken toen Eduard zei : "Maya Angelou"
Ik keek hem geschokt aan. En toen hoorde we de biep en ademde we allemaal weer uit oplichting.
We hoorde eveneens een klik : daar verscheen een witte deur.
We hadden het gedaan.
Ik voelde iemands blik op mij rusten en draaide me om. Eduard keek me strak aan; zijn grijze ogen onderzochten me. Ik knipperde verbaasd en vroeg me af waarom hij me aankeek. " Eindelijk deze klote kamer uit." mompelde Jerry en hij ging naar de deur. Ik trok me uit de intense blik van Eduard en volgde hem.
Iets in me wilde zijn blik nog vasthouden, maar ik negeerde het. Zijn grijze ogen waren koud.
Ijskoud.
Hij was veel gevaarlijker en anders dat hij zich voordeet.
In zijn buurt blijven was om narigheid vragen.
En ik vraagde enkel om deze spel te overleven. Dus volgde ik net als de rest Jerry, de deur in.

P.O.V Eduard

Ik keek haar aan terwijl ze Jerry volgde naar de deur. En ik vroeg me af wie ze eigenlijk wel was.

Een moment geleden wilde ik het antwoord op de laatste Prozali niet zeggen. Ik wist dat we gefilmd werden. Waarschijnlijk waren live gebroadcast op elke Plasm4 Tv scherm van iedere elite huis. Ik had tot nu toe de regels gevolgd. Ik had bijna op alle Prozalis geantwoord. Maar toen het gedicht van Maya Angelou kwam besloot ik niet te antwoorden.
Het was opa's lievelingsgedicht. Ik kende hem vanbuiten. Maar het gedicht leek me dit keer aan te spreken. Ik gaf toe aan de emoties die ik had opgekropt de laatste 3 dagen. Waarom zou ik antwoorde op die Prozali en eer brengen aan mijn familie die me in deze situatie had gebracht? Familie. Dat woord bestond niet. Niet bij de de Elites. Niet sinds Opa's dood.
Nee, ik verbeterde mezelf.
Het bestond niet voor mij.
Dat alles ging door mijn hoofd en ik besloot me van de domme te houden. Lekker gezichtsverlies voor de familie, het laatste woord spuwde ik eruit.

Maar toen zag ik haar die SORSE signalen doorgeven. Niemand leek het te zien, maar uit de hoek van mijn ogen zag ik maar de al te bekende knepen. Ik voelde me schuldig dat door mijn wraak de uitdaging werd verloren. Vooral na al die moeite die iedereen had gedaan.
Ik was nog verbaasder toen ik de code kraakte die zij SORSTE: Maya Angelou.
Ze wist het antwoord!!!
Ik zag dat zij en die Thomas elkaar paniekerig aankeken. Submensen die een moeilijke Prozali konden beantwoorden. De schande zou groot zijn. Ze mochsten en konden dit niet weten tenzij ze iets ilegaals hadden gedaan zoals een boek stelen of zo. Maar dit gedicht was een zeer oud gedicht. Een boek stelen zou het niet zijn.
Ik zag paniek en de innerlijke strijd die zij voerde. Zij was berijd in de problemen te geraken om een antwoord te geven. Mijn woede werd schaamte. Ik zuchte in mezelf en zei toen het antwoord.
Toen iedereen opgelucht ademde voelde ik me beter. Ik had geantwoord maar niet voor hun, niet voor de zogenaamde eer. Ik had geantwoord voor iedereen die moeite had gedaan. Ik bekeek haar. Ze speelde vloeiend piano, was goed in raadsels en kon Prozalis beantwoorden. Wie was zij?
Geen gewone Submens. Ik zou voor haar moeten uitkijken.
Ze was beter dan Laura en Louis.
Ik zuchte: ik had problemen genoeg gehad de laatste dagen. Ik zou het later wel zien.
Dus volgde ik net zoals de rest Jerry, de deur in.

_____________________________________

I know i know , ik ben zeeeeeeer laat. Maar goed ik was ziek ( maar dan ook freaking ziek) en ik had veel schoolwerk af te maken ( nog steeds het geval tot mijn grote frustratie). Sorry dus want ik haat het om mijn veloftes niet na te komen.Maar goed ik ben benieuwd wat jullie ervab vinden. Dit is een beetje een minder spannend stuk, maar ik denk dat het volgende hoofdstuk het wel zal zijn.
In elk geval zoals ik in begin zij : commentaar is welkom zoalng het een zinvolle commentaar is.
Thats it for today.
Liefs
Snowgirl.