Zeynep
Kış aylarındayız. Kasımda.. 12 si bugün. Günlerden de perşembe. Neredemiyiz? Güzel soru mezarlıkta. Kimlemiyiz? O da güzel. Cevaplıyorum oğlumla...
Kerem
Bugün tam iki yıl oldu. Hayatımdan gideli tam iki yıl.. Onun için kendimi hiçe saymışken...
Merhaba iki güne bölüm paylaşıyorum. Neden? Çünkü bazı günler çok yoğun oluyorum. Uzun süre bölüm gelemiyor. Boş zamanımda yazıp yayınlayalım dedim :)
Bu bölümle 100.000 oluruz herhalde. Çok çok güzel. Seviyorum siziii ❤
Bebeğim adlı yeni kitabıma bakmayan var mı?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar...
Kerem
"zeynep? Benim sevgilim? Aşık olduğum kadın?"
"evet kerem bey. Zeynep hanım hamile" Sevinsem mi üzülsem mi bilemedim ilk. Oğlum ortada yokken bu güzel habere sevinemedim bile.
Doktor bir şeyler daha söyleyip giderken semih geldi yanıma. Emreyi aradım hemen.
"patron tam seni arayacaktım bende"
"emre şimdi sırası değil."
"Tam sırası patron. Sizin kapüşonlu yağızı şirketten aldı. Peşlerindeyim"
"nasıl? Neredeydin sen, gitmiştin?"
"oraları karıştırma patron . Anlatırım. Takipteyim şimdi. Bakalım nereye getirecek. Ama merak etme sapasağlam getireceğim sana oğlunu"
"sakın gözünden kaçırma onları emre. Sakın!"
"sıkıntı yok şimdilik"
"yavuzu arayacağım şimdi. Birde polis bir arkadaşım var. Onun numarasını vereyim sana. Birazdan arayacak seni. Yerini anlat ona.
"peki patron. Şimdi kapatayım. Hızını artırdı şerefsiz"
"emre sakın kaybetme onları. Farkına varmasınlar"
"merak etme patron" telefonu kapatınca semihe emreyi aramasını söyledim. İçim içimi yiyor ama zeynepi tek bırakamıyorum.
Semih emreyle konuşup. Yavuzu alıp gidince bende zeynepin yanına geçtim tekrar. Annemi arayıp hastaneye gelmesini istedim.
Güzelimin, başucundaki sandalyeye oturup çıplak omzuna minik bir öpücük bıraktım. Sanki ameliyat olmuş gibi hastane kıyafetlerini giydirmişler ona. Hala da hava maskesi takılı.
Elinden tutup avucundan öptüm. Bir yandan onu, bir yandan oğlumu, bir yandan da aramıza katılacak olan miniğimizi düşünüyorum. Boşta kalan elim yavaşça karnına gidiyor. Okşamaya başlıyorum. Zeynep ne tepki verecek acaba? Aldırmak istemez değil mi? İstemez! Neden istesin ki? Hem istese de asla izin vermem böyle bir şeye.
Kapı tıklandı. İçeriye annem, başak ve doktor bey girdi. Ayağa kalkıp anneme sarıldım.
"oğlum nasıl oldu bu? Kim yapmış?"
"bilmiyorum ama bulacağım"
"yağız nerede kerem?"
"o şey korumalarla hastaneye gelmesini istemedim. Korkuyor zaten"
