- KADIN -

7.bölüm - Zeynep'in hataları

Merhaba.. Bölümümüz geldi :) tam bir hafta üstüne yazmadığım için mutluyum. Ama geç geldiği içinde üzgün. Fakat bölümler böyle gelecek. Ders ve hikaye hızlı hızlı pek birlikte yürüyemiyor.

Sonu için düşündüğüm farklı bir şey vardı ama onu küçücük bir yere yazıp, önemsizleşmesini istemedim. Vote ve yorumlarınız için teşekkürler :) yenilerini bekliyorum..

İyi Okumalar :*

Zeynep

Onur'a güveniyordum.. Hemde fazlasıyla. Ama kereme daha çok güveniyorum. Onur'u seviyordum. Ki hala öyle. Fakat keremi ondan daha çok seviyorum. Onur 'a ihtiyacım oluyordu, onu yanımda istiyordum. Ama o yanımdayken hep keremi düşünüyordum...

Kerem haklıydı. Dün gece ne söylediyse hepsinde haklıydı. Ben salak bir Kadın'ın tekiyim! Sadece keremin kadını olmayı başaramamış, sırf inat uğruna başkasının da olmuştum.

Üç yıldır her günüm keremi suçlamakla geçmişti. Ama şimdi gerçek suçluyu bulmuştum. Gerçek suçlu benim! Yaşadığımız herşeyin sorumlusu benim!!

----

Güne erkenden başlayıp yataktan kalktım. Giysilerimi alıp banyoya geçtim. Giyinip geri geldiğimde uyuyan minik oğlumun yanağına küçük bir öpücük kondurdum. Dağılan kısacık saçlarını elimle geriye atıp, başının altına sıkışan marsupilamisini kollarından alıp yanına bıraktım. Düşmemesi için etrafını yastıklarla çevreleyerek aşşağıya indim.

Gülay hanım haftanın iki günü geldiğine göre bugün gelmeyecek.. İşe kahvaltı hazırlamakla başlayacağım..

~~~

Kerem

Müthiş bir baş ağrısıyla açtım gözlerimi. Sanırım dün geceki içkiler bunda baya bir etken..

Kalkıp kısa bir duş aldım. Üzerimi giyinip odadan çıktım. Ağrı kesici içsem iyi olacak. Merdivenleri inecekken ağlama sesi geldi kulaklarıma, sanırım yağız ağlıyor. Odaya girip girmemek arasında tereddüt etsemde sesin kesilmemesiyle girmeye karar verdim.

Yağızı tek buldum odada. Zeynep yok. Yatağın ortasına oturmuş ağlıyor. Elinde oyuncağı ağzında emziği baya tatlı.. Fakat gözleri kıpkırmızı olmuş.. Beni görünce yatağın üstünde bana doğru geldi.

"amcacım. Gel bana " ağlamaya devam ederken kucağıma gelip kollarını boynuma doladı. Kucağımdaki hissi öyle garipki. Benden güven istiyor. Annesine olduğu gibi banada güvenmek istiyor, belkide babası gibi..

Çoğu zaman yağıza bakınca keşke diyorum. Keşke zeynep o hataları yapmasaydı.. Belki o zaman bizimde yağız gibi bir bebeğimiz olurdu...

"annen nerede acaba? He amcacım?" ağlamaya başlıyor yine. Yatağa oturup onu da yüzü bana bakacak şekilde kucağıma oturtuyorum.

"yağız, neden ağlıyorsun canım"bir şey söylemeyip kollarını bana doluyor ve başını göğsüme yaslıyor..

"tamam hadi bakalım annen neredeymiş "

"maşuu" odadan çıkmadan yatağın üzerindeki oyuncağını alıp ona veriyorum. Gülümsüyor. Ohh sonunda güldürebildim..

Aşşağıya iniyoruz. Zeynepi aramadan kokular nerede olduğunu gösteriyor. Mutfağa geçiyoruz. Tabiki burada.. Ayak seslerini duymuş olacak arkasını dönüyor.

"günaydın. Uyandınız mı? "

"Annee"

"gel bebeğim. Aşkım ağladınmı sen??"