Zeynep
Kış aylarındayız. Kasımda.. 12 si bugün. Günlerden de perşembe. Neredemiyiz? Güzel soru mezarlıkta. Kimlemiyiz? O da güzel. Cevaplıyorum oğlumla...
Kerem
Bugün tam iki yıl oldu. Hayatımdan gideli tam iki yıl.. Onun için kendimi hiçe saymışken...
⬇⬇⬇ Görseldeki İKİZ adlı hikayeme göz atarsanız sevinirim :) ⬇⬇⬇
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Zeynep
Oğlumun sesiyle zorla açtım gözlerimi. Ellerimin altındaki çıplak tenin sahibine baktım. Sevdiğim adam ile birlikte olmuştuk.! Ben pişmanmıydım? Bunu bilmiyordum. Yağızın bir kez daha seslenmesiyle keremin üzerinden ellerimi çekip üzerimizdeki pikeyi daha çok sardım vücuduma.
Yağız dolu gözleriyle bir bana bir kereme bakıyor. Şu an o kadar utanıyorum ki. Oğlum ilk kez bu vaziyette görüyor beni. Tam anlamıyla rezillik! Ve utanç verici bir şey. Bu babası olsa bile.
"anne, napyoşuj?" yağızın sesiyle kerem de uyandı. İlk önce üzerini inceledi, sonra bana bakıp yağıza döndü.
"sen odana git anneciğim. Ben geleceğim hemen"
"neden şıplaksın ki"
"odana git bebeğim. Geleceğim birazdan"
"I-ıh"
"babacım sen odana git anlatacağım ben sana"
"I-ıh!. Şen gid! Talkşana annenin yatayı o!" kereme döndüm. İkimizde kaldık böyle. Çıplak olduğu için o da kalkamıyor yataktan. Yağız koşup yatağa çıktı. Keremin yanına ilişip itmeye başladı onu.
"gid! Hadi gid! Bırat anneyi! Gidşene yaa!" üzerimin açılmamasına dikkat ederek yağızın ellerini tuttum. Kerem kenardan ayaklarını sarkıtıp tahminimce iç çamaşırını bulup giydi. Rezillikti , rezilliğin daniskası oldu. Ayağa kalkıp pantalonunu ve tişörtünü de giyince yağızın yanına çöktü.
"hadi beraber gidelim yağız. Anne biraz daha uyusun"
"ı-ııı! Şen gid! Bij uyuycaj!"
"olmaz ki öyle bak saat çok erken annenin uykusu var daha"
"ı -ıhh!"
"hadi babanla git anneciğim. Ben biraz daha uyuyayım hı?"
"babayı isdemiyom. Şeni isdiyom. O gidşin anneşim"
"ama bebeğim şimdi senin babanla gitmen gerekiyor. Siz kahvaltıyı hazırlayın ben de geleceğim birazdan hadi anneciğim"
"upff damam. Ama şabut gel. Hemencit"
"tamam aşkım hemencik geleceğim. Babayla git şimdi" yanağına minik bir öpücük kondurunca keremin kucağına atlayıp odadan çıktılar. Neden bu tepkiyi verdi bilemiyorum ama beni daha çok utandırdı bu tepkisi.
Kısa bir duş alıp, odadaki işlerimi halledip aşşağıya indim. Oyun oynuyorlardı beraber. Oğlumu alıp mutfağa geçtim kahvaltı hazırlamak için, kerem de üst kata çıktı. Off ne yapacağım şimdi ben?! Nasıl bakacağım yüzüne?
"anneşi tucak" kollarını bana açtı. Yanına gidip tezgaha oturttum onu. Burnunun ucuna minik bir öpücük kondurdum.
