Adopted by One Direction (Dutch 1D fanfic)

11

p.o.v Harry

Het was al laat, en we hadden nog steeds niks gehoord van de dokter. We zaten daar maar te wachten en te wachten. Ik keek naar Amber die bij me opschoot zat. Ze viel bijna in slaap. 'Moet ik vragen of iemand je komt ophalen? Dan blijven Zayn en ik hier.' Fluisterde ik tegen haar. 'Nee... Ik wil wachten tot we weten of Nadia oke is.' Mompelde ze. Ze gaapte. 'Maar je bent moe... En ben je niet boos op Nadia?' Vroeg ik aan haar. 'Ik denk het niet... Ze kon er niks aan doen.' Het laaste deel zei ze zeker. 'Maar... Ik wil toch dat je naar huis gaat.. Ik bel Niall wel even.' Zei Zayn toen. 'Mhm... Goed dan...' Zuchtte Amber toen.

p.o.v Zayn

Ik belde Niall. Misschien is het niet zo'n slim idee om hem te bellen, want hij gaat weer zo overbezorgd doen. Maar ik moet hem wel bellen want Liam is bij Sophia en Louis bij Eleanor en die wil ik niet 'storen'.

Niall: Waar blijven jij en Harry? Zijn Amber en Nadia en bij jullie?

Zayn: Uhm... We... uh..

Niall: Wat?

Zayn: We zijn in het ziekenhuis...

Niall: WAT?! Waarom?

Zayn: Nadia is onder invloed van drugs geraakt en ze moest naar het ziekenhuis....

Niall: D-drugs? Hoe?!

Zayn: Dat weten we niet...

Niall: IK WIST DAT ER IETS NIET GOED WAS! AMBER SPRAK DE WAARHEID VANMIDDAG!

Zayn: Rustig! Het komt allemaal goed! Maar ik bel je om te vragen of je Amber komt ophalen..

Niall: HOE BEN JIJ ZO FUCKING RUSTIG?!

Zayn: Om dat hoe jij doet ook niets uit maakt! kom haar gewoon ophalen en zeik niet!

Niall: ...................................

Zayn: Het spijt me man! Ben je er nog?

Niall: I-ik kom al...

Huilde hij nou? Lekker ben ik... Hij maakt zich alleen maar zorgen en ik zeg dat hij niet moet zeiken... 'Wat was dat nou?' Vroeg Harry. 'Laat maar... Hij komt er aan.' Zei ik kortaf. Harry keek maar van me weg.

.....

p.o.v Niall

Ik kwam het ziekenhuis in gelopen en zag gelijk Harry, Zayn en Amber zitten. Ik liep snel naar ze toe. 'Weten jullie al iets?' Vroeg ik snel. Zayn en Harry schudde hun hoofd. Ik voelde weer tranen in mijn ogen prikken. Het is mijn schuld... Ik had vanmiddag toen Amber dat zei gewoon moeten roepen van, 'Ik vertrouw het niet! Er is echt wat!' Maar ik ben gewoon zo'n sukkel dat ik dat niet doe... 'Amber... kom, je moet gaan. Niall is er.' Zei Harry tegen Amber. Amber stond slaperig op. 'Ik draag je wel.' Ik pakte Amber op. 'doei..' Is het enige wat ik zei. Ik keek nog even naar Harry maar met Zayn probeerde ik oogcontact te vermijden. Hoe kan hij nou zeggen dat ik zeik? Ohja... Hij geeft niks om Amber en Nadia. Ik liep met Amber in mijn armen naar de auto en zetten haar toen we daar kwamen neer. Ik opende de deur en ze klom halfslapend de auto in en ik deed de deur weer dicht. Ik stapte zelf in de auto en voor ik weg reed zag ik dat Amber al inslaap was gevallen. Ik glimlachte even naar haar en reed toen naar huis.

We kwamen thuis en ik tilde Amber uit de auto. Ik opende onhandig met een hand de deur want met mijn andere hand moest ik natuurlijk Amber vast houden. Ik liep naar binnen en sloot de deur weer. Ik liep naar boven en wilde haar kamer inlopen. 'Niall, mag ik bij jou in bed?' Vroeg Amber slaperig. 'Ja, tuurlijk.' Ik liep naar mijn kamer en legde haar op mijn bed. 'Ik pak even je pyjama.' Zei ik en ik liep naar haar kamer en pakte hem. Ik liep weer terug en gaf hem aan haar. 'Uh.. Niall...' Begon ze. 'Ja?' Vroeg ik. 'Niet kijken...' Mompelde ze. 'Oh... Ja...' Ik liep mijn badkamer in en ging alvast mijn tanden poetsen enzo.