Lost *2

34 (XL)

Merle

"De 14-jarige Merle Horan, die vorige week ernstig verwond naar het ziekenhuis werd gebracht, schijnt sinds zaterdag te zijn ontwaakt. De geadopteerde zangeres zou voor twee auto's terecht zijn gekomen. Voorbijgangers vertelden ons dat ze een groep vechtende jongens uit elkaar probeerde te halen en door één van die jongens achterover de weg op werd geduwd. De ex van Merle, Jason, was betrokken bij het gevecht. Speelt er misschien weer iets tussen hen? Directioners hebben gemixte gedachtes bij deze vraag. De ene helft zou erg blij zijn als de twee weer bij elkaar zouden komen, anderen vinden dat Caleb beter bij haar past. We houden u op de hoogte als er meer nieuws is over Merle's toestand en natuurlijk over haar relatie met Jason en Caleb op dit moment."

Fronsend klik ik de tv uit. 

Vechtende groep jongens? Jason? Ex?

Is mijn naam dan Merle? Merle Horan?

En wie of wat zijn Directioners? 

En wie is Caleb?

Een heleboel vragen schieten door mijn hoofd, zonder ook maar één antwoord. 

'Hé, Mer...', begint een bruinharige jongen met blauwe ogen, maar sluit al snel zijn mond. 'Uh... Oeps.'

Ik schud mijn hoofd. 'Is mijn naam serieus Merle Horan?' vraag ik de jongen. Hij knikt langzaam en dan lijkt het pas tot hem door te dringen dat ik net achter mijn echte naam ben gekomen. Zijn ogen vergrootten zich en hij stapt snel naar mijn bed toe.

'Je weet je echte naam weer?' Ik knik langzaam, nog steeds verward van het nieuwsbericht. 'Weet je nog meer? Hoe ben je erachter gekomen?' Hij kijkt me vragend aan.

'Ik keek het nieuws en hoorde iets over een groep vechtende jongens. Ze noemden een naam bij dat bericht en toen dacht ik dus even na en toen wist ik dat het mijn naam was. Omdat ik hier lig doordat ik een groep vechtende jongens uit elkaar probeerde te halen.'

'Die pers altijd', zucht de jongen en staat op. 'We moeten hier echt eens wat tegen doen', mompelt hij in zichzelf.

'We?' vraag ik verward. De jongen draait zich naar me toe en glimlacht zwakjes.

'Ja, wij. Je vaders.' Ik trek mijn wenkbrauwen in een vragende frons en kijk hem aan.

'Vaders? Ik dacht dat...' Ik schud mijn hoofd en sluit mijn ogen. Een steek gaat door mijn voorhoofd en ik breng kreunend een hand naar mijn voorhoofd. 'Waar zijn Niall, Jason of Selisa?'

Mijn ogen schieten open en ik kijk de jongen doordringend aan. 'Ik wil ze zien. Nu.'

De jongen gaat weer naast mijn bed zitten en wil mijn hand vastpakken, maar ik trek hem snel weg. 'Nee! Ik ken je niet! Help, Niall!' 

'Shh, Merle, rustig', probeert hij me te kalmeren, maar het lukt hem niet. Ik sla zijn hand weg als hij me probeert bij mijn schouders te pakken en kruip naar de andere kant van het bed.

Niet zo handig, want ik was vergeten dat ik al bijna op de rand lag en val dus van het bed af. Ik kreun als mijn lichaam in contact komt met de harde grond en schuif wat naar achteren.

'Merle!' roept de jongen geschrokken uit. 'Gaat het?' Hij staat inmiddels aan de andere kant van het bed, waar ik dus op de grond lig, en probeert me overeind te helpen.

'Raak me niet aan! Wie ben jij?' De jongen pakt me ineens vast bij mijn middel en trekt me omhoog. Ik begin te gillen en duw tegen zijn schouder aan. 'Laat me los! Help!'

'Merle, rustig. Ik help je alleen', zegt de jongen zacht. 'Je hebt me toch al eerder gezien? Toen je wakker werd en je ons niet herinnerde.' Hij zet me op het bed neer en zakt door zijn knieën zodat hij me goed aan kan kijken. 'Laat me je helpen, oké?' Langzaam knik ik. De jongen laat me los, maar blijft me aankijken. 'Heb je je bezeerd?'

Ik schud mijn hoofd. 'Ik denk het niet. Ik kwam alleen hard op de grond terecht.' Ik kijk naar mijn armen en benen, die in het verband zitten. 'Tenminste, ik denk niet dat ik meer pijn heb dan ik al had.'

'Moet ik vragen om een pijnstiller?' Ik knik langzaam en glimlach zwakjes.

'Graag.' De jongen loopt de kamer uit en Niall rent gehaasd naar binnen. 

'Gaat het? Ik hoorde je schreeuwen.' Ik knik langzaam en probeer weer op het bed te liggen, wat moeilijk gaat. 'Wacht, ik help je wel.' Niall pakt voorzichtig mijn benen en ik voel een pijnscheut door mijn benen heen gaan. Niall ziet mijn tot pijn vertrokken gezicht en verontschuldigd zich. Ik glimlach terug en zeg dat het niks uitmaakt.

'Wat gebeurde er nou net? Waarom schreeuwde je?' Ik kijk hem aan en bijt op mijn lip.

'Die bruinharige jongen met blauwe ogen was hier en ik herkende hem niet. Toen werd ik bang en viel van mijn bed', leg ik uit. Niall knikt begrijpelijk en gaat naast mijn bed zitten. 'Ik weet mijn naam weer', vertel ik blij. 'En dit keer mijn echte naam! Merle Horan.'

Niall glimlacht breed en zijn ogen staan vol trots. 'Ik ben trots op je.' Hij geeft me voorzichtig een knuffel.

Dan komt de jongen weer de kamer in gelopen en kijkt naar Niall, die naast het bed zit. 'Hé, Nialler.' Niall kijkt om en begroet de jongen. De jongen gaat naast Niall zitten en overhandigd me een glas water en een pil. 'Hier is je pijnstiller.' Ik kijk hem dankbaar aan en slik de pil door.

'Dank u', zeg ik als ik de pil heb doorgeslikt. De jongen lacht.

'Je mag gewoon "je" zeggen hoor, ik ben nog maar 24.' Ik kijk blozend naar beneden en hoor Niall en de jongen weer lachen.

'Je hoeft je niet te schamen, Merle. Je kent hem nog niet', zegt Niall tegen me. Ik kijk op en knik.

'Ja, dat is waar. Maar ik wil me alles zo graag herinneren!'

'Dat komt nog wel. Zorg eerst maar dat je weer naar huis mag, dan komt de rest vanzelf wel', zegt de jongen bemoedigend. Ik knik en neem nog een slok water.

Sorry dat er gisteren geen update kwam! Zoals jullie weten was ik op scoutingkamp en ik had daarna geen zin meer om te schrijven.. Maar ik hoop dat ik het goed gemaakt heb met dit XL hoofdstuk. Dat vond ik wel zo eerlijk :)

Ik heb mijn werkrooster! Het is dus echt officieel, dit meisje heeft werk! YAY!

Love you all xxx wondergirl101.