Never escaped

12

Thomas

Het was nog vroeg op de ochtend. Er stond een fris windje en je kon het douw nog op het gras zien. De zon begon ook zachtjes op te komen, maar de poorten waren nog niet open. In de verte kon ik Minho en Alby zien die zich klaar maakten om te gaan rennen. Ik mocht niet mee omdat Sofie voor een of andere rare reden mijn buik half had open gekrabd . Ik vond het zo spijtig dat ik niet mee kon rennen. Maar dan kon ik vandaag eens een hele dag bij Maddie , Alice , Newt en Jane zijn. En vandaag zouden ook de nieuwe greenies komen dus had ik een excuus om er eens bij te zijn. Want meestal zag ik de Greenie(s) pas aan het avondeten. Niet dat ik het me zo beklaag. Anders kreeg ik toch weer de kriebels van de box.

Nadat ik had gekeken hoe de jongens de maze in liepen , dacht ik er aan dat ik nog wat kon slapen. Maar ik was al klaarwakker. Misschien was Maddie ook al wakker en konden we wat babbelen . Het kon geen kwaad om even te gaan kijken , dus liep ik op mijn gemak naar de gerepareerde meisjes hut. Eenmaal aan het hutje klopte ik op de deur. Het was echt niet eerlijk. Zij hadden een slot op de deur. Maar ja, anders had ik waarschijnlijk een kussen tegen mijn hoofd gekregen omdat ik hun wakker maakte . Dan kon ik misschien beter gewoon even buiten wachten. Ik kloppende op de houten deur. Ik hoorde geen reactie. Dan klopte ik eens harden en hoorde iemand kreunen. " Wie is het , en waarom maak je ons wakker?!" Klonk Alice." Het is Thomas en ik zou even met Maddie willen praten." Riep ik terug. " Oké !!!" Riep Maddie." Ben zo klaar, k'kom binnen een paar minuten naar buiten." Dat kon nog even duren. Dus zetten ik me tegen de muur van het hutje. Na een paar minuten kwam ze naar buiten. " Je wou praten?" Vroeg ze. Ik knikte " Kom je even mee wandelen? Dan kunnen we onderweg wat praten." Ze knikte. Wel liepen terug richting keuken en hoeve. ( de meisjes hutten zijn aan de andere kant van de glade. ) " Zouden het terug meisjes zijn?" Vroeg Maddie uit het niets ." Allez , ja. Je weet wel. De greenies." Ik trok mijn schouders op." Waarschijnlijk wel, maar met Wicked weet je maar nooit." Ze lachte." Daar heb je wel gelijk in !" Giechelde ze. Daarna volgde een korte stilte. Maar zoals ik al zei , het was een ' korte ' stilte . Want het gras was nat en natuurlijk, moest ik weer eens uitglijden. Maddie lag plat van het lachen. Ze lachte zo luid dat ze volgens mij de hele glade heeft wakker geschaterd. " Zo grappig is het niet hoor!" Lachte ik." Waarom lach je dan?" Vroeg ze giechelend." Omdat jij lacht en dat maakt me blij." Ze stopte abrupt met lachen en liet een paar lokken haar voor haar ogen vallen. " Hey," zei ik zacht." Je bent mijn meisje en iedereen mag het weten" Ze draaide zich nog steeds niet om." Daar hoef je niet beschaamd voor te zijn." Fluisterde ik tegen haar." Weet ik, maar ik vind het zo leuk om je te verrassen!" Ik begreep er niets van, totdat ze zich snel omdraaide en haar lippen op de mijne drukte. Na nog geen 5 seconden haalde ze haar lippen al van de mijne. " Anders verlang je niet meer naar mij." Zei ze terwijl ze de kraag van mijn shirt goed zette. " Ik verlang altijd naar jou." Fluisterde ik in haar oog. "
Dat wil ik nog wel eens zien." Fluisterde ze, en ze draaide zich om en liep weg. Die zin bleef voor de rest van de dag door mijn hoofd spoken.' Wat zou ze daar mee bedoelen?' Maar s'avonds bij het kampvuur gingen alle twijfels en onzekerheden weg. Ik wist het. Ze was met een ander. Ze bedroog me met mijn beste vriend, Minho,..