Never escaped

9

Maddie

Ik werd wakkergeschud door een bos blonde haren ." Opstaan!" Riep Alice." Het is zondag! We gaan toffe dingen doen!" Ik gromde eens dat ze me binnen een paar uurtjes nog eens mocht komen wakkermaken en draaide me om. Veel haalde het niet uit want ze trok het deken al van me af. Maar ik had het deken rond mij gedraaid, dus ik viel samen met deken op de grond. "Alice!" Riep ik uit. Ze was aan het lachen. Maar dat werd rap onderbroken door een luide knal. We schoten 2 meter de lucht in. Letterlijk! Het was bliksem die was ingeslagen in onze hut. Het hout stond in lichterlaaie en onze kleren waren gescheurd. De meisjes van de hut naast ons kwamen al gillend het gras op gerend. Ze zagen ons liggen en kwamen naar ons toe gerend." Wat is er gebeurd?" Vroeg Jane." Er is bliksem ingeslagen." Kreunde ik. Jane en Lexi hielpen me overeind . Naast mij namen Sofie en Fleur Alice onder haar oksels en trokken haar recht. Haar gezicht zat onder het roet en schrammen en ze hoestte. Enkele jongen - onder andere Newt, kwamen naar ons toe gerend. Ik probeerde te zien of Thomas er ook bij was, maar ik kon niet scherp meer zien. " Wat is er gebeurt?" Vroeg Newt aan niemand in het speciaal. Hij was bij me neergeknield en voelde aan mijn nek of mijn hart nog een normaal ritme had. De schrik verscheen op zijn gezicht. " Haal de medjacks! Haar hart slaat niet normaal snel! Haast jullie!" Riep hij. " Waar is Thomas ?" Mompelde ik." Wat zei je daar?" Vroeg hij zacht." Thomas?" Mompelde ik opnieuw. Hij grinnikte." Je bent bijna dood en je maakt je zorgen over die niezelkop?" Ik keek hem bloedserieus aan waardoor hij stopte met lachen. " Waar is hij? " Ik probeerde me recht te zetten. Zonder veel succes." Hij is gaan rennen in het labyrint. Weet je? Hij is een renner. Dat is zijn job." Als antwoord glimlachte ik eens slap en nam zijn uitgestoken hand aan. Hij trok me recht, maar al snel kromp ik in elkaar van de pijn. Het leek alsof iemand een groot mes in mijn rechter enkel had gestoken. Ik keek er naar en zag een grote houten balk uit mijn enkel steken. Ik schrok me rot. " Blijf kalm en probeer het er vooral niet uit te trekken !" Riep Jeff die kwam aangerend. " Dan zou je het alleen maar erger maken." Erger? Zou het nog erger kunnen dan dit. Dit- wat het ook mag zijn, is een grote puinhoop van emoties en fysieke wonden. Mocht iemand ooit in staat zijn om dit te maken. Dan ga ik vliegende varkens uitvinden.  En 'dat' gaat dus nooit gebeuren. Het enige wat ik nu nodig heb zijn karamelbruine ogen en zachte lippen die zeggen dat alles goed komt. Het zou geen pijn weg nemen , maar het zou me wel even van deze hel laten wegdromen . Al was het maar een paar seconden. Alles was beter dan niets.
Wanneer de medjacks me optilden schreeuwde ik het uit van de pijn. Ze lieten me van schrik vallen, wat dus nog meer pijn deed. Ik hoorde iedereen in een waas roepen en tieren. Mijn zicht begon wazig te worden, en mocht ik hebben rechtgestaan, zou ik al lang zijn gevallen. Iemand rolde me op mijn rug. Ik probeerde mijn ogen te openen maak zonder succes . Toen werd alles zwart.

               ~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik opende zachtjes mijn ogen en probeerde me recht te zetten, maar twee stevige handen duwden me weer plat. Het was Thomas. Door al de pijn en ellende zette ik me toch af tegen het bed en gaf hem een knuffel. Hij kreunde." Wat is er?" Vroeg ik zacht. Hij schudde zijn hoofd en draaide zich weg." Niets." Mompelde hij. Zachtjes legde ik mijn hand op zijn wang en dwong hem om naar mij te kijken. Ik liet van schrik los toen ik een grote rode hand op zijn wang zag staan.Hij sloeg zijn ogen neer. " Het is niks." Zei hij." Dat" zei ik wijzend naar zijn wang." Is niet niks!" Hij zuchte eens." Ik had een meningsverschil met Minho. Oké? Dat is alles ." Dan keek hij weer naar mij." Maar hij bent er veel erger aan toe. Je hebt een stuk hout in je been steken!" " Had ." " Wat zei je daar?" " Had! Ik HAD een stuk hout in mijn been steken." Hij grinnikte." Ja, dat is waar. " Daarna kwam er een rare stilte. We keken alle twee naar onze schoenen. Tot hij opeens mij een knuffel gaf. Ik bleef verstard zitten." Wat ben je aan het doen?" Vroeg ik zacht." Sorry!" " Waarvoor?" " Voor alles! Dat ik je heb laten zitten. Dat je hier samen met de rest van ons moet wegkwijnen. Dat je geen familie hebt." Hoe meer de jongen begon op te sommen, hoe meer het me te binnenschoot dat hij dingen zei die hij zelf vreselijk miste. En het feit dat hij het vreselijk vond dat ik die niet had." Thomas!" Onderbrak ik hem bruusk." Ik red me wel! Ik ben heus niet zo slap als je denkt hoor." " Sorry." Mompelde hij." Zeg me liever eens wat er met je wang is gebeurt." Zei ik deze keer op een kalme en rustige manier. Hij zuchtte en haalde diep adem."  Wel, Minho en ik praten vaak over de meisjes in het labyrint. En we waren dus..." Ik keek hem scheef aan." Wat?!" Riep hij uit." Alsof jullie nooit over ons praten!" Ik lachte, want wij waren bijna de hele tijd over de jongens bezig." Dus we waren aan het babbelen en we kwamen op een bepaald moment uit bij jou in het gesprek. En ik zei wat tegen Minho, die ging daar tegen in . En dan sloeg hij me. " Hij begon te blozen bij de voorlaatste zin. " En wat zeiden jullie dan wel niet over mij." Ik keek hem met puppy ogen aan." Niets." Zei hij. Duidelijk iets aan het achterhouden. " Thomas!" Dreigde ik. Hij schudde koppig zijn hoofd. " Vraag het aan die shank daar. Misschien wil hij het je wel vertellen." Zei hij. Wijzend naar Minho. Waarop ik als antwoord wees naar mijn been." Tot daar geraken zal denk ik niet echt lukken. " Zei ik sarcastisch . Hij grinnikte," Dan zal je er zelf maar moeten achter komen. En trouwens. Aangezien jullie hut verwoest is moeten jij en Sofie vanavond op Newt, Minho en mijn kamer slapen. Moest ik nog even van Alby melden." Daarna draaide de jongen zich om en liep de deur uit. Ik hef echt geen flauw idee van wat er juist gebeurt was. Het enige wat ik wist was dat Sofie en ik vanavond een bitchfight gaan hebben. Hé hé !

* time skip-> avondeten*

Maddie

Alice trok mijn aandacht door hard op mijn arm te slagen." Wat is er ?" Vroeg ik." Heb je Sofie haar blik gezien? Ze kan je wel vermoorden!" Antwoordde ze. " Ik kan haar wel aan." Ik ging weer met mijn vork in mijn spinazie roeren . " Ben je vergeten dat jullie op de zelfde kamer liggen ?! Als de jongens even weg zijn gaat ze je vermoorden!" Ik keek mijn vriendin schuin aan." Ik" zei ik wijzend naar mezelf." Ben nog steeds first in command! Dus die trut kan me niets maken!" Ze glimlachte vrolijk. " Hopelijk laten de jongens jij en Thomas alleen en nemen ze Sofie mee." Riep ze enthousiast ." Soms vraag ik me af of ze echt alleen maar slimme kinderen in het labyrint steken." Mompelde ik. Gelukkig hoorde ze me niet. Maar ze zou me toch niets kunnen maken want ik was al lang weer in gedachten verzonken.