HAFIZAM

➰11➰

Multi: Sera Özden..

Siyah iki yana ayrılmış saçları, üzerindeki siyah takım elbise ve o siyah gözleri.. Karışımdaki adam yani dayım siyahlara bürünmüş bir şekilde karşımdaydı.. Beni gördüğünde çatmış olduğu kaşları gevşedi ve suratına mutluluğu gözle görülecek kadar büyük bir gülümseme yerleştirdi..

Dayım elini uzatığında bende sıkmak için elimi uzatım ama dayım elimi çekip ona sarılmamı sağladı.. İlk ten afalasamda sonradan bende ellerimi dayımın sırtında birleştirdim ve ona sarıldım..

Geri çekildiğimizde dayımın gözleri dolmuştu.. Kendi koltuğuna oturunca Tuğberkle bende oradaki koltuklardan birine oturduk. Dayım "Görüşmeyeli uzun zaman oldu sera.." Hafıza kaybı geçirdiğimi biliyormuydu? Kafamı yere eyip tekrar dayıma döndüm.. "Hiç-"

"Biliyorum.. Başına gelenleri biliyorum.. Dün Tuğberk yanıma gelip herşeyi anlattı.. Senin öldüğünü sanmıştık."

"Sanmıştık?" Geçmişimden birkaç parça dahadamı vardı.. "Evet.. Annen, baban, ben ve daha birçok kişi.."

"Onlar nerede?"

Dayım kocaman gülümseyip gözlerimin içine baktı. "Merak etme kızım.. Onlarla da görüşüceksin.."

Dayım Tuğberke dönüp onay verdikten sonra Tuğberk bana döndü ve "Ben dayını bulduğumda kendisi senin öldüğünü söyledi bana.. Yıllar önce hem de.. Bu işin iyice derinine indiğimde küçükkende bir hafıza kaybı geçirmişsin ozaman gerçek ailen senin öldüğünü sanmış. Başka biride ki düşmanları nızdan birisi seni alıp kendisi büyütmüş.."

Ağzım açık Tuğberki dinliyordum.. Gerçekten bunları biliyordu ve bana anlatmamışmıydı.. Ve, ve bir hafıza kaybı daha.. İki hafıza kaybı.. Bu nasıl olur.. Pekiya ölenler benim ailem değillerse gerçek ailem? "Tuğberk. Gerçek ailem nerede?"

Dayım konuşmaya başladığında ona odaklandım. "Sera senin bir ikizin daha var. Yani vardı.. Birakaç gün önce o kayboldu ama senin gibi onuda her kez ölü biliyor. Ölü bilmelerinin sebebi sensin.. O gün suya düştüğünde baban.. Gerçek baban ikizinin öldüğünü sanmış.. Onunla birbirinize çok benziyorsunuz. Yani anlayacağın.. Ailen hayatta ve seni bekliyorlar."

Ben, ben ne yapmalıyım. Gerçek ailem. İkiz kardeşim. Dayım. Of gerçekten bunların hepsi tesadüf olabilirmi.. Ellerimle suratımı avuçlayıp bulunduğum şoktan çıkmaya çalışıyordum. İkizimin olduğunu örendim ve öğrendiğim zamanda o ölüydü.. Ailemi ölü bilirken.. Şimdi onlar hayatta..

"Beni.. Onlara götürürmüsün?"
Dayım daha fazla gülümseyip "Seni onların yanına elbette götüreceğim ama unutma sera onlar seni ölü biliyor.. Oraya girmenin tek yolu ikizin olarak oraya gitmen.."

İkizim olarakmı.. "Ama, ya anlarlarsa?"

"Onlara hafıza kaybı geçirdiğini söyle ve bu dönemde Tuğberkin sana çok yardımcı olduğunu.. Unutma sen sadece kendin ol."

"Pekiya ikizim hakkında bilgi versen.. Adı yada başka şeyleri hakında işte.."

Tuğberk hemen lafa girip "Seni kaybettikten sonra ikizinede aynı adı koymuşlar sera.. Yani adın hayla sera.."

"Tuğberk. Sen benim yanımda olucaksın değilmi? Ben hiç görmediğim bilmediğim insanların yanına gidiyorum. Ya anlarlarsa.."

"Merak etme.. Ben hep yanında olucam.."

Gülümseyip dayıma döndüm.. "Ne zaman başlıyoruz?"

Dayım ayağa kalkıp "Hemen şimdi.."