Unutursun

Unutursun - XXXII

Gec saate birakilan, tebessüm ile yazilmis bir bölüm ☺
Umarim begenirsiniz, keyifli okumalar ♥
-Yorumlariniz icin cok tesekkür ederim. Emin olun tek tek büyük mutlulukla okuyorum♥-

Medya: Salih Yilmaz - Gece

32. Bölüm

Elem&Tufan

"Ta kendisi." Şok olmus bir vaziyette önce Taner'e ardindan da Tufan'a baktim. Araya girmek istedim fakat durumu düzeltebilecek cümleyi kuramadim.
Yillardir sevdigim, bekledigim kisinin Taner oldugunu düsünmesi bir nebze olsa da hüzün birakti üzerimde. Kendini agirdan satan, havaliyim diye ortalikta gezen birinin yanimda yer alamayacagini biliyor olmasini istedim. Icten ice kendimi yine acindiracak duruma düsürdüm.

Yanlis anlasilmaktan neden bu kadar korktugumu ise henüz cözemedim. Bir gün mutlaka yanimda biri olacak. Tufan da sevdigine kavusacak. Yollarimiz tam anlamiyla ayrilacak.
Fakat ben gecmise her baktigimda onun adini hatirlayacagim. Simasını unutmus olsam da adi gectiginde yüzümde beliren gülümseme gelecek aklima. Buruk bir tebessüm ile bakacagim gecmisime. Belki keske diyerek, belki de şükrederek.

Sonucta karsima kimlerin cikacagini bilemem. Sevgimin karsilikli oldugundan emin oldugum, beni herkesten daha cok düsünen biri cikar belki karsima. Kendisini Tufan'dan cok sevdirir bana.
Bu mümkün mü? Yoksa unutup yeniden sevmek imkansiz mi?

Eger öyleyse insanlar nasil oluyor da hafta da bir sevgili degistiriyor?
Gercekten sevmiyorlar mi yoksa unutmayi basariyorlar mi?

Balik hafizali demezler mi bu insanlara? Dün hayatim dedigin nasil olur da ertesi gün bir hic olur?
Oluyorsa eger sevdigin degildir o. Sevgi degildir o hissettigin.

Ne yaparsan yap o cok sevdigin isim kazili kaliyor aklinda. Her gectiginde kulaga cok hos gelen o isim, her defasinda ona ne kadar yakistigini hatirladigin o isim cikmaz aklindan. Korktugum da bu.
Hayatima kim girerse girsin o kalacak aklimda. Hem kendime hem de hayatimda yer alacak olana aci cektirmek icin yasiyor gibiyim.

Avutuyorum kendimi. Unutulur diyorum, unuturum diyorum. Unutamayacagimi bile bile.

"Ben kalksam iyi olur." Sıkca kirpistirdigim gözlerimi Tufan'a cevirdim. Uzun zaman sonra görmenin ve görmemle beraber kaybetmenin acisini icimde gizlemek istedim. Nereye gidecegini dahi soramadim bu yüzden. Agzimi acsam hickiracakmis gibi oldum ve sustum.

"Nereye gideceksin?" Benim yerime Elif'im sordu bu soruyu. T ile baslayan sevdigimi Tufan'in biliyor olmasindan habersiz, benim ifademi saskinlikla karsiladi o da. Taner'i tanidigindan dolayi kendisini komsu olarak tanitmasini da bir o kadar yadirgamistir.

"Babamin arkadasi buralarda kaliyor. Kendisiyle görüsmem lazim." diyerek yerinden kalkti. Tebessüm ederek bana döndü. "Tekrar dogum günün kutlu olsun, nice yillara."

"Tesekkür ederim." dedim adeta fisildayarak.

Can'a dönerek bir kez daha konustu. "Islerim biraz uzun sürecek. Beni beklemenize gerek yok. Otobüsle dönerim ben." Yarin döneceklerini hatirlamamla hüznüm bir kat daha artti. "Tamam yarin yola cikmadan ararim ben seni. Karar verirsin." Onaylayarak vedalasti ve yanimizdan ayrildi.

Olaylarla alakasiz benim önümdeki pasta tabagini kendine ceken Taner'e döndüm. "Sen neden geldin?" diye cemkirdim sinirle.

Tepkime sasirarak yüzüme bakti. "Selin burda oldugunu söyledi. Pasta keseceklermis evde seni bekliyorlar. Bana da seni sana haber vermeden alma görevini verdiler."

"Cocuk muyum ben Taner!" Sinirle yüzümü ellerimle kapattim. Elif araya girdi. "Teyzesinin komsusu derken?" dedi imali bir sekilde.

Güldügünü duymamla ellerimi yüzümden cekip onu bogmayi düsündüm. Icraata gecmeden önce gülüs sebebini ögrenmek istedim. "Bu o cocuk degil mi?" demesiyle önce yutkundum. Ardindan catik kaslarla bizi dinleyen Can'a baktim. "Siz ne ayaksiniz?" dedi Taner ile beni isaret ederek.