Dochter van een god

15

"Denk gewoon aan al de erge dingen die je ooit zijn aan gedaan. Verzamel al die woede en focus je op het terug brengen van iemand." "Is dat wat jij doet?" "Ik focus mij op al mijn verdriet. Ik denk dat woede beter zal werken voor jou." "Dit is moeilijk zeg." Zegt Caroline. Ik was helemaal vergeten dat ze hier ook was. "Toen ik nog leefde kon ik gewoon tegen mensen praten en ze deden wat ik wilde, toverspraak was zo makkelijk . Omg zou ik dat nog steeds kunnen?" Ik lach. Alleen Caroline zou daar aan denken. " Ik denk het niet." zegt Nico. "Het kost veel energie en je bent dood je hebt bijna geen energie, maar je kunt het altijd proberen." "Kunnen we nu beginnen?" Vraag ik. "Is goed." Ik sluit mijn ogen en denk aan alles dat me ooit geraakt heeft. Nico heeft gelijk. Ik kan dit beter vanuit woede doen dan vanuit verdriet. Zouden mensen dit vanuit liefde kunnen? Ik denk het wel. Mijn gedachte gaat naar een meisje dat vorig jaar in een auto ongeluk is gestorven. Ze was nog maar 6. Ik heb geen idee waarom ik aan haar denk. Ik kende haar niet eens. Ik open mijn ogen en ze staat voor mij. Het blond harige meisje kijkt me met diepblauwe verdwaasde ogen aan. Ze draag een klein schattig jurkje met bloemetjes erop en heeft een teddybeer vast. "Zie je wel dat je het kunt." Zegt Nico. "Nu ga ik je leren hoe je haar terugstuurt." Caroline kijkt mij ongemakkelijk aan. Ze weet dat als ik haar niet meer nodig heb ze terug zal moeten gaan. "Met het terug sturen heb ik zelf heel erg last gehad. Ik ben als klein kind gestalkt door een koning." "Jaja." Zegt Caroline lachend. Ik heb het gevoel dat ze elkaar al kennen. Zouden ze vrienden geweest zijn? Of juist niet. Nico wijkt zijn blik af van Caroline en kijkt mij heel serieus aan. "Om het meisje weer terug te sturen zul je haar gewoon moeten laten gaan. Je zult haar gewoon uit je gedachte moeten zetten." "En waar is dit leren ook alweer goed voor?" "Als je in een gevaarlijke situatie komt zou een leger goed van pas komen. Je zou zo een leger op kunnen wekken." Klinkt logisch. Ik sluit mijn ogen weer dicht en net voor dat ik het meisje uit mijn gedachte kan zetten begint het meisje te praten. " Waar is Jace." Zegt ze. En nu weet ik waarom ik aan dit meisje moest denken. Waarom ik vaker dit jaar aan haar heb moeten denken. Jace was haar broer. Ik kende Jace. Hij zat op de basisschool bij mij in de klas. Jace was die jongen waar ik al vanaf groep 1 mee in de klas heb gezeten en vreemd genoeg hadden we nog nooit gepraat. Tot vorig jaar dus. De dag van het ongeluk had ik hem echt leren kennen. " Je zult hem snel weer zien." Zeg ik tegen het kleine meisje. Ik sluit mijn ogen weer en als ik ze open doe is het meisje verdwenen. Nico en Caroline zijn helemaal onder de indruk. Blijkbaar is het niet normaal dat iemand dit in een keer zou kunnen. Er lopen een paar bosnimfen langs ons richting het kamp. De lunch is begonnen en wij gaan ook die richting op.  Onderweg zwaai ik naar een paar mensen en Nico kijkt me verbaast aan. "Wat is er?" Vraag ik aan hem. "Hoe is het jou gelukt zo snel bevriend te zijn met iedereen? Iedereen vind mij al vreemd sinds ze er achter kwamen dat ik een kind van Hades ben en jij bent precies hetzelfde." "Ik ben niet alleen de dochter van Hades Nico. Ik ben het ook het zusje van Zeus zoon. Hij is een stuk populairder misschien ligt het daar aan?. Nico haalt zijn schouders op. "Laten we ons eten gaan pakken." Ik schep wat patatjes op en wat salade. Ik ga in een rij staan en wacht zodat ik een beetje van mijn eten kan offeren aan de goden. Ik zal hun hard nodig hebben als ik op de queest ga.  Na de lunch ga ik het bos in opzoek naar Grover. Ik zie hem staan en ren naar hem toe. Voordat ik het doorheb hang ik in een net. Ik schreeuw keihard en probeer er uit te komen maar het lukt niet. Grover loopt rustig naar mij toe. En zegt: " Hier is een mes. Probeer maar los te komen." Hij geeft me het mes en loopt weg.  "Hey Grover! Je gaat me hier toch niet achter laten." Grover is steeds verder weg een hij is uiteindelijk uit zicht. Ik kan niet geloven dat hij dit training noemt. Ik hang in een net aan een boom. Wat als iemand langs loopt. Gelukkig hebben ze hier geen mobieltjes, anders zou ik nu overal over instagram te zien zijn. Ik begin met het mes te snijden, maR het duurt veel langer dan ik dacht. En ja zoals ik dacht komt er iemand aan lopen. Ik zie woeste blonde haren en ik weet meteen dat het Stefan is. "Hang je lekker." Ik weiger te antwoord en snij blijf door snijden. " Hier ik help je wel." Hij haalt een touw los en ik val keihard op de grond. " Thanx." "Ik kon zo een mooi iemand toch niet in een boom laten hangen." Zonder dat ik het wil of er controle over heb begin ik te blozen. Ik krijg het helemaal heet. "Ik... Ik moet naar mijn broer toe." Wat ben ik nou weer aan het doen. Ik moet nog helemaal niet naar mijn broer toe ik heb waarschijnlijk nog een half uur. Waarom maakt hij mij zo zenuwachtig? "Ik loop wel mee." Zegt hij. " uh oke." Ik probeer om op te staan en hij steekt zijn hand uit en helpt me met opstaan.  "Ga je vanavond naar het feest?" Vraagt hij. "Ik denk het wel." " Zullen we samen gaan." " Ja hoor." Hij staat stil en zegt: " ik haal je om half 9 op goed." Ik knik " Dan ga ik nu weer terug naar
mijn huis." "Tot vanavond."  Zeg ik. Ik loop verder en een paar meter verder op kom ik Caroline weer tegen. "Nou dat was een afgang." "Zeg me please dat je niet alles hebt gezien." Zeg ik. Ze glimlacht en zegt: " Je hebt geluk dat ik een dochter van Aphrodite ben want ik kan je helpen.