Blood (Midnight Series: Book Three)

Κεφάλαιο Επτά

Το χειρότερο;
Θα έρχονταν και οι Λύκοι στην "γιορτή" για να κλείσουν κι εκείνοι συμφωνία με τους άλλους βρικόλακες. Αυτό σημαίνει πως θα είχα τον Τζον και τον Κάρτερ στο ίδιο δωμάτιο για τουλάχιστον δύο ώρες. 
Πολλοί μπελάδες για μια εξουθενωμένη βρικόλακα. 
Η μόνη που είχε κέφια, ήταν η Σκάι.
Η σχέση της με τον Κρις - που ήταν το τελευταίο πράγμα που θα περίμενα να δω στο Σάντοουφορτ Μουρ - της είχε κάνει πολύ καλό. Η συμπεριφορά της είχε γλυκάνει ακόμα πιο πολύ, δεν θύμωνε σχεδόν ποτέ, ήταν μονίμως κεφάτη και ομιλητική και στα μάγουλά της κυριαρχούσε ένα εξαιρετικά ανθρώπινο ροζ. Ο Κρις πάλι, είχε αλλάξει τόσο, που μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που αυτός ο τεράστιος γίγαντας κοιτούσε την μικροσκοπική Σκάι. Λες και έλιωνε σαν κερί και είχε σκοπό να πέσει μπροστά από καμία σφαίρα για να την σώσει. 
Η Σκάι είχε επίσης κέφια, επειδή διάλεξε το φόρεμα που θα φορούσα στη γιορτή. Της είπα να είναι μαύρο, αλλά δεν με άκουσε - ασφαλώς. Αντίθετα πήγε και αγόρασε ένα υπερβολικά σέξι κόκκινο φόρεμα και κόκκινες γόβες, τόσο έντονα που με έδειχναν υπερβολικά πιο χλωμή από το συνηθισμένο και υπερβολικά... σίγουρη για τον εαυτό μου.
Και δεν ήμουν.
Δεν ήμουν σίγουρη για τίποτα, όσο ο Κάρτερ είχε κλειστεί στον εαυτό του και με απέφευγε. 
Αποφάσισα να το δεχτώ το φόρεμα μιας και ήταν πολύ χαρούμενη που δεν ήθελα να της το χαλάσω κι έτσι κατέβηκα στην τραπεζαρία με είκοσι λεπτά καθυστέρηση, έτσι για το εφέ. Και για να δω πόσο θα ανησυχούσε ο Κάρτερ. 
Μόλις άνοιξα την πόρτα και μπήκα στο δωμάτιο, τα βλέμματα στράφηκαν επάνω μου και οι γονείς μου δοκίμασαν να με σύρουν προς τους επισκέπτες βρικόλακες, αλλά δεν είχα καμία όρεξη. Έριξα απλά ένα βλέμμα στους παρευρισκόμενους και έπειτα - αφού βεβαιώθηκα ότι ο Κάρτερ με κοιτούσε με προσήλωση - πήγα και κάθισα δίπλα στον Τζον.
Κακία, το ξέρω, αλλά η στάση του με πλήγωνε αφάνταστα. Ας πληγωνόταν κι εκείνος λιγάκι, δεν θα πάθαινε τίποτα. Επέζησε δύο μήνες με την τρελή τη Βασίλισσα, δύο ώρες θα τον κατέστρεφαν;
Χάρηκα τόσο πολύ που τον είδα να τινάζεται σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα μόλις είδε πού κάθισα. Τον κοίταξα προκλητικά (πολύ κακιά, το ξέρω) και έπειτα στράφηκα στον Τζον που με κοιτούσε χαμογελαστός. 
"Δεν είμαι ηλίθιος, Ρέιβεν, ξέρεις" είπε και ήπιε μια γουλιά από το ποτό του. "Ξέρω γιατί ήρθες".
"Και; Θα βοηθήσεις; Αν όχι, μπορώ απλά να φύγω, ξέρεις. Κανένα πρόβλημα".
Ο Τζον χαμογέλασε. "Μου είναι δύσκολο, Ρέιβεν" είπε. "Αλλά ας πάει στο διάολο! Θέλω πολύ να τσιγκλίσω το τερατάκι σου, είμαι μέσα σε ό, τι και να προτείνεις!"
"Για τον χαρακτηρισμό θα σε βρίσω άλλη μέρα" έκανα ατάραχα. "Όσο για το άλλο, μην παίρνεις θάρρος. Ήρθα απλά να κάτσω". 
"Κάτσε τότε" είπε εκείνος και άπλωσε το μπράτσο του πίσω μου στον καναπέ. "Θεέ μου, ο δικός σου έχει φρικάρει" παρατήρησε. 
"Μην τον κοιτάς" τον μάλωσα. 
"Θα μου εξηγήσεις τί τον έχει πιάσει; Διχασμένη προσωπικότητα είναι;"
"Απλώς... δυσκολεύεται να τα βρει με το παρελθόν" είπα διφορούμενα. "Δεν είναι κακό, Τζον, κι εγώ το είχα πάθει κάποια περίοδο. Όλα αυτά τα χρόνια που τον μισούσα, τον μισούσα για το ίδιο πράγμα για το οποίο εκείνος μισεί τον εαυτό του τώρα. Μια φάση είναι που πρέπει να περάσει. Απλώς εύχομαι να μπορούσα να τον βοηθήσω". 
"Θες να βοηθήσεις;" ρώτησε εκείνος. 
"Όχι, κατά βάθος το απολαμβάνω που βασανίζεται. Πας καλά;!"
Ο Τζον αγνόησε την ειρωνεία στη φωνή μου. "Τότε πήγαινε εκεί που κάθεται και φίλα τον. Φίλα τον όπως δεν τον έχεις φιλήσει ποτέ. Και μην τον αφήσεις να φύγει. Αν φύγει θα είναι και πολύ μα- άχρηστος". 
Χαμογέλασα. "Από πότε έγινες τόσο ρομαντικός;" σχολίασα. 
Ο Τζον με κοίταξε με νόημα. "Έλα ντε" είπε εν τέλει. "Δεν ξέρω".
"Όσο όμορφο και να είναι αυτό που προτείνεις, δεν πρόκειται να το κάνω εδώ μέσα" απάντησα μετά. 
"Δειλή" σχολίασε γελώντας. 
"Είμαι" παραδέχτηκα. "Φοβάμαι πως αν τον πιέσω, θα τον χάσω, δεν το καταλαβαίνεις; Δεν με θέλει αυτή την περίοδο, Τζον. Και δεν ξέρω αν θα του περάσει και ποτέ". 
"Δεν σε θέλει, ε;" έκανε εκείνος ειρωνικά. "Τότε γιατί έχει κάτσει ακριβώς απέναντί μας και ταλαιπωρεί το χαρτί που κρατάει; Πάω στοίχημα, νομίζει πως διαλύει εμένα τώρα". 
Πράγματι ο Κάρτερ είχε κάνει χίλια κομμάτια ένα κομμάτι χαρτί, και ήλπιζα να μην ήταν κάποιο επίσημο έγγραφο και έβρισκε τον μπελά του. 
Αναστέναξα.
Ο Τζον σηκώθηκε όρθιος και μου άπλωσε το χέρι. "Πάμε να χορέψουμε". 
"Πας καλά;!" ξέσπασα. 
"Μια χαρά. Σήκω και θα δεις. Με ευχαριστείς αργότερα". 
Κοίταξα με τρόπο τον Κάρτερ πίσω από την μορφή του Τζον και του έπιασα το χέρι. 
"Ελπίζω μόνο να μην σε σκοτώσει" είπα ειλικρινά και τον ακολούθησα. 
"Με έχει απειλήσει πολλές φορές, Ρέιβεν" σχολίασε ο Τζον χαμογελαστός. "Αν ήταν, θα το είχε κάνει ήδη. Κατά βάθος με συμπαθεί, επειδή είμαι αξιολάτρευτος". 
"Δεν θα το σχολιάσω" απάντησα χαμογελαστή και τον άφησα να με σύρει στο κέντρο του δωματίου, όπου ένιωθα όλα τα βλέμματα καρφωμένα στην πλάτη μου σαν μαχαίρια. Άφησα τον Τζον να γλιστρήσει τα χέρια του στη μέση μου αλλά γρύλισα απειλητικά όταν δοκίμασε τα να αφήσει δήθεν τυχαία πιο χαμηλά. Εκείνος γέλασε. 
"Πλάκα κάνω, ήθελα απλά να δω πως θα αντιδράσεις". 
"Ξέρεις, μπορεί ο Κάρτερ να μην σε σκότωσε ως τώρα, αλλά αν κάνεις καμιά ανοησία, μπορεί να το κάνω εγώ". 
"Πλάκα έχεις" σχολίασε και με κοίταξε κατάματα. "Ο Κάρτερ είναι πραγματικά πολύ τυχερός άνθρωπος. Ωχ, συγνώμη". 
Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω ένα χαμόγελο. "Με κάνεις να νιώθω λίγο άβολα" παραδέχτηκα. 
"Ζητώ συγνώμη. Δεν έχω σκοπό να δοκιμάσω κάτι, Ρέιβεν, μην ανησυχείς. Εκτός αν το ζητήσεις φυσικά. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω ότι θα χρειαστεί και να το ζητήσεις". 
"Τι εννοείς;"
"Μαντεύω πως σε δύο λεπτά το πολύ ο φίλος σου θα έρθει εδώ και θα κάνει σαματά, φωνάζοντάς μου να πάρω τα χέρια μου από το κορίτσι του". 
Αλλά ο Κάρτερ δεν ήρθε σε δύο λεπτά, γιατί ο μπαμπάς μου χτύπησε απαλά δύο ποτήρια μεταξύ τους για να τραβήξει την προσοχή των καλεσμένων του. Ο Κάρτερ σηκώθηκε λες και του είχαν βάλει ελατήριο. 
"Αγαπητοί καλεσμένοι... σύντροφοι... σύμμαχοι". Το βλέμμα του έπεσε στους Λύκους. "Ο λόγος που σας κάλεσα απόψε όλους εδώ, είναι γιατί γύρισε επιτέλους κοντά μας ένα μέλος την οικογένειάς μας, μετά από καιρό αποχωρισμού. Ο Κάρτερ Κέιν είναι πλέον και επίσημα κοντά μας. Χαίρομαι - και δεν περίμενα ότι θα το έλεγα ποτέ αυτό - που είναι και πάλι πίσω στο σπίτι του". Ο Βλαντ γέλασε με το σχόλιο του πατέρα μου. "Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο είστε εδώ, είναι ο επικείμενος πόλεμος. Θα ξέρετε ασφαλώς, όλοι, ότι η Βασίλισσα επέστρεψε, για την ακρίβεια δεν είχε φύγει ποτέ. Ήταν όλα ένα σχέδιο που είχε καταστρώσει εναντίον μας, οπότε, αργά ή γρήγορα θα έρθει η ώρα να τιμωρηθεί για αυτές τις πράξεις. Ζητώ, λοιπόν, εδώ, μπροστά σας, να συμπράξουμε. Τα συμφέροντα όλων των πλασμάτων θίγονται από την απληστία της βασίλισσας και δεν πρόκειται να αφήσω κάτι τέτοιο να συμβεί, ειδικά όσο πλήττεται από αυτό και η οικογένειά μου. Εμείς θα πάρουμε μέρος στον πόλεμο και ελπίζω να κάνετε το ίδιο κι εσείς. Μπορώ να υπολογίζω στην βοήθειά σας;"
Περίμενα για λίγο με κομμένη την ανάσα και όταν είδα με ικανοποίηση ένα - ένα τα χέρια να σηκώνονται στην αίθουσα, άφησα έναν αναστεναγμό ανακούφισης. 
"Ορίστε, που ανησυχούσες" σχολίασε ο Τζον. "Όλα καλά θα πάνε". Με πλησίασε και άφησε ένα ακίνδυνο φιλί στο μάγουλό μου. 
Πριν προλάβω να ρίξω το βλέμμα μου στον Κάρτερ για να δω πως αντέδρασε, ο Τζον εκσφενδονίστηκε από κοντά μου και προσγειώθηκε πάνω στον καναπέ στην άλλη άκρη του δωματίου, παρασέρνοντας ακόμα μερικά έπιπλα στο διάβα του. Ο Κάρτερ τον πλησίαζε με ωμή φρίκη αποτυπωμένη στο πρόσωπό του. 
"Κάρτερ!" φώναξε ο πατέρας του, αλλά ο Κάρτερ δεν φάνηκε να έχει σκοπό να σταματήσει. Ο Κρις άφησε την Σκάι σύξυλη λίγο πιο πέρα, ο Ντέβερελ όρμησε από την άλλη γωνία και ο Βλάντιμιρ ακολούθησε τους άλλους δύο που δοκίμασαν να σταματήσουν τον Κάρτερ. Ο πατέρας μου μιλούσε, κάτι έλεγε για μια "απλή παρεξήγηση", αλλά κανείς δεν έδειχνε να ακούει. Πλησίασα σοκαρισμένη και είδα τον Κάρτερ να αρπάζει τον Τζον από τον γιακά και να τον σηκώνει όρθιο. 
"Πόσες φορές πρέπει να σου πω να μείνεις μακριά από το κορίτσι μου, ρε γελοίε;"
"Κάρτερ!" ο Ντέβερελ ακούστηκε από πίσω του και άρπαξε τον ώμο του φίλου του. "Ήρεμα". 
"Καλά σου λέει" ψέλλισε ο Τζον. "Και ποιό κορίτσι σου; Δεν νομίζεις πως είναι ολοφάνερο πως την αποφεύγεις; Τώρα σε πήρε ο πόνος;"
"Τζον, το παρατραβάς" σχολίασε ο Κρις. Δεν έκανε ωστόσο, καμία κίνηση να σταματήσει τον Κάρτερ. Κάτι μου έλεγε πως το απολάμβανε. 
"Άστον, Κρις" είπα σε μια γελοία έξαρση εξυπνάδας. "Ο Τζον έχει δίκιο". 
Ο Κάρτερ έριξε το Τζον κάτω απότομα σαν τσουβάλι, σαν να μην τον ενδιέφερε πια τί θα γινόταν και στράφηκε να με κοιτάξει. 
"Τί είπες;"
"Με άκουσες" έκανα όσο πιο αδιάφορα μπορούσα. "Ποιό κορίτσι σου; Με αποφεύγεις, κάνεις λες και δεν υπάρχω και δηλώνεις με κάθε ευκαιρία ότι δεν με θέλεις άλλο πλάι σου". 
"Έρχεσαι λίγο έξω μαζί μου, σε παρακαλώ;" ρώτησε και μου άπλωσε το χέρι. 
"Όχι" κούνησα το κεφάλι. "Δεν πάω πουθενά μαζί σου. Ποτέ ξανά. Ήρθα στη Χώρα για να σε βρω και να σε φέρω πίσω, παραλίγο να χάσω τη ζωή μου, σου έχω δώσει ό, τι έχω και δεν έχω και το ευχαριστώ σου είναι η απόλυτη αδιαφορία;"
"Θα έρθεις;"
"Σου είπα όχι". 
"Ρέιβεν, πήγαινε, επιτέλους" ακούστηκε ο μπαμπάς μου από λίγο πιο πέρα. Εκείνος και η μητέρα μου μας κοιτούσαν έντρομοι, λες και από στιγμή σε στιγμή θα πέφταμε ο ένας πάνω στον άλλον για να σκοτωθούμε, ή... το αντίθετο. Δεν ξέρανε όμως πόσο πιθανότερο ήταν το πρώτο. 
Πριν απαντήσω, ο Κάρτερ με σήκωσε από την μέση και με έριξε πάνω από τον ώμο του σαν τσουβάλι. Και δεν ήταν η πρώτη φορά. 
"Άσε με κάτω!" του φώναξα και άρχισα να κοπανιέμαι. Καημένη Σκάι, σε τί σκηνικά βλέπεις το φόρεμα που διάλεξες!
"Μην φοβάστε, το έχω!" διαβεβαίωσε τους πάντες ο Κάρτερ και για μερικά δευτερόλεπτα μείναμε και οι δύο ακίνητοι. Τα λόγια αυτά πρέπει να του θύμισαν κάτι. Θύμισαν στους πάντες κάτι. Σε εκείνον;
Ο Κάρτερ βγήκε από την αίθουσα και με έσυρε στον πίσω κήπο. Εκεί καθόμουν και τότε που ο Ντέβερελ με είχε φωνάξει για το οικογενειακό συμβούλιο. Εκεί, όταν σηκώθηκα και μπήκα στην τραπεζαρία για να συζητήσουμε για τους Κέιν. Το είχα αναφέρει ποτέ στον Κάρτερ, ή ήταν απλά μια σύμπτωση; 
Με άφησε να σταθώ όρθια και έπειτα μου γύρισε την πλάτη. 
"Έχεις σκοπό να πεις κάτι, ή με έφερες τζάμπα εδώ;"
"Πώς τόλμησες να πεις ότι δεν είσαι το κορίτσι μου, Ρέιβεν;"
"Εξήγησέ μου λίγο τί εννοείς με την φράση 'είμαι το κορίτσι σου'" του είπα ειρωνικά. "Η φράση αυτή, συνήθως προϋποθέτει μια άλλη σχέση ανάμεσα στα δύο ενδιαφερόμενα άτομα". 
"Επειδή δεν θυμάμαι λεπτομέρειες;"
"Όχι, Κάρτερ, επειδή θυμάσαι μόνο τις λεπτομέρειες που σε βολεύει" σχολίασα. 
"Λεπτομέρεια είναι το ότι σε έκανα βρικόλακα;!"
"Ναι, χαζέ, ναι, μπροστά σε όλα αυτά που έχουμε ζήσει από τότε, είναι λεπτομέρεια!" ξέσπασα. 
"Πώς μπορώ να ζήσω μαζί σου, γνωρίζοντας πως αρχικά είχα σκοπό να σε σκοτώσω, Ρέιβεν; Πώς μπορώ να είμαι μαζί σου, να σε αγκαλιάζω, να σε φιλάω, ενώ ξέρω ότι δεν ήταν πάντα έτσι;"
"Υποθέτω πως δεν είναι καλή στιγμή να αναφέρω ότι εγώ το έκανα χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα, παρά τις φορές που σχεδίαζα να σε σκοτώσω επειδή μου στέρησες τη ζωή μου, σωστά;"
Το βλέμμα του Κάρτερ πάγωσε και τα γαλάζια μάτια του έμειναν καρφωμένα πάνω μου. "Καθόλου καλή στιγμή, Ρέιβεν" παραδέχτηκε και έσυρε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του. "Γαμώ το, τί πρέπει να κάνω, μπορείς να μου πεις; Δεν θυμάμαι πολλές στιγμές μαζί σου, αλλά θυμάμαι να σε θέλω. Θυμάμαι αυτόν τον πόθο για σένα να μου καίει τα σωθικά, αυτή την έντονη ανάγκη να σε αγγίζω συνέχεια και ταυτόχρονα, θυμάμαι ότι είχα σκοπό να τραφώ από σένα! Αν μπορείς να πεις ή να κάνεις κάτι που θα με βοηθούσε, να ξέρεις, τώρα θα ήταν μια καλή στιγμή" πρόσθεσε έπειτα. 
Τον παρακολούθησα να κάθετα στο περβάζι που καθόμουν κι εγώ τότε, πριν αρχίσουν όλα, πριν ξαναμπεί τόσο βίαια στη ζωή μου με τη Τζινξ στα πόδια μου, όταν ο Ντεβ με φώναξε για τη σύσκεψη. 
Τον πλησίασα, πέρασα το ένα μου πόδι πάνω από τα δικά του και κάθισα στα γόνατά του. Κράτησα το πρόσωπό του στα χέρια μου, απομνημονεύοντας εκ νέου κάθε γραμμή στο δέρμα του, κάθε τρίχα χρώματος στα μάτια του, που είχα τόσους μήνες να δω και συγκράτησα μια ξαφνική παρόρμηση να κλάψω. Αναστέναξα βαθιά. 
Μπορεί να μην το έκανα υπό άλλες συνθήκες, εξάλλου ούτε σαν άνθρωπος ήμουν ιδιαίτερα τολμηρή, αλλά αυτός ήταν ο Κάρτερ. Ο δικός μου Κάρτερ. Ο άνθρωπος που με ήξερε καλύτερα από τον καθένα. 
Τον φίλησα, ακολουθώντας την συμβουλή του Τζον.
Τον φίλησα όπως ποτέ άλλοτε και κατάφερα να καταπνίξω έναν αναστεναγμό ανακούφισης που θα χάλαγε την στιγμή, όταν τα χέρια του ήρθαν απαιτητικά στη μέση μου. 
Απομακρύνθηκα να πάρω ανάσα, όταν εκείνος απομάκρυνε τα μαλλιά μου από το πρόσωπό μου και με τράβηξε κοντά του και πάλι. 
"Δεν έχεις ιδέα πόσο καιρό ήθελα να το κάνω αυτό, Κάρτερ" σχολίασα και τον ένιωσα να χαμογελάει. 
"Ώστε έτσι με τουμπάρεις κάθε φορά ε;" έκανε χαμογελαστός. 
"Κάθε φορά" συμφώνησα, σέρνοντας τα χείλη μου στο λαιμό του. Τον κοίταξα. 
"Το ξέρεις ότι μου είναι δύσκολο να σκέφτομαι ότι ήθελα να σε σκοτώσω, έτσι;"
"Ξεπέρασέ το επιτέλους" έκανα ανυπόμονα. "Πάνε κάμποσοι αιώνες από τότε". 
"Αρκεί να με βοηθήσεις" σχολίασε, τραβώντας με πιο κοντά του. "Αν και είμαι αρκετά εγωιστής για να σε αφήσω. Φαντάζομαι το θυμάσαι". 
"Όλα τα θυμάμαι" του είπα στο αυτί και τον άκουσα να γελάει.