Minuten lang zat ze al op de grond. Ze leunde tegen de muur en ze had haar armen om haar knieën geslagen. Ze was wel naar haar eigen kamer gegaan maar slapen kon ze toch niet meer. Wolfs leek wel de slaap gevonden te hebben en al die tijd keek ze al toe hoe hij rustig in bed lag. Ze zuchtte en leunde haar hoofd tegen haar knieën aan. 'Je mag ook hier komen hoor..' geschrokken van zijn stem die ineens de stille ruimte vulde schoot haar hoofd overeind. Wolfs draaide zich om in bed zodat hij haar richting uit keek. Hij had haar een half uur geleden binnen horen komen en al die tijd gewacht op wat ze zou gaan doen. Maar ze was daar gaan zitten en ze had zich niet meer verroerd. Hij kon haar contouren zien in het donker, hij kon zien hoe ze langzaam overeind kwam. 'Waarom slaap je niet gewoon?' wilde hij weten.
'Dat lukt toch niet meer.' Zei Eva. Langzaam liep ze naar zijn bed en Wolfs had de deken uitnodigend voor haar open geslapen. Ze kroop naast hem maar hield afstand. Lang bleef het stil.
'Ik wil niet dat je je zo druk maakt om mij,' fluisterde hij na een tijdje. Eva zuchtte.
'Ik ook niet.' Zei ze eerlijk. 'Maar het gebeurt toch.' Weer bleef het stil. Korter dan daarvoor.
'Het spijt me Eef.' Ze knikte.
'Dat weet ik. Dat zeg je elke keer.'
'Maar ik meen het ook.' Het bleef weer stil. Zo lang, dat Wolfs dacht dat ze toch in slaap was gevallen. Langzaam deed hij zijn ogen ook dicht. Hij wilde ook slapen, dat had hij nodig.
'Wolfs?' klonk haar stem ineens.
'Ja?' hij opende zijn ogen weer, ondanks dat het donker was.
'Weet je waarom?' wilde ze weten. Wolfs dacht na over deze vraag. Hij wist wat ze bedoelde en wat ze wilde weten maar hij wist nog niet of hij er het juiste antwoord op had. 'Waarom je dit doet?' verduidelijkte ze haar vraag alsnog.
'Ik weet het niet..'
'Je weet het niet of je wilt het niet weten?' hij zuchtte. Ze had een punt, ze had gelijk. 'Ik wil niet dat je drinkt Wolfs..' fluisterde ze. Hij hoorde hoe breekbaar haar stem klonk en hij realiseerde zich ineens hoeveel pijn hij haar deed. Meer dan hij zichzelf deed. Dat wist hij wel, maar het leek of het nu pas echt doordrong. 'Het leven kan zo leuk zijn, daar is geen drank voor nodig.' Zei ze.
'Ja..' knikte hij. 'Het spijt me voor wat ik laatst zei, over vroeger.' Vond hij dat hij daar excuus voor moest maken. Eva knikte alleen maar. 'En het spijt me dat ik jou verdriet doe met mijn ellende.'
'Het moet vooral je zelf spijten, anders heb je er niks aan.' vond zij.
'Dat doe ik ook, maar ik vind het belangrijker dat ik jou geen pijn doe Eef..' ging hij er tegen in. 'Misschien wel juist door alles wat je hebt meegemaakt.. Dat ik de sukkel ben die nare dingen van voor af aan laat beginnen. Dat verdien je niet.' Hij slikte een snik weg. 'Dat spijt me, echt.'
'Dat hoeft niet Wolfs.. Je bent niet zoals hij.' Zei ze zachtjes.
'Ik beloof je dat het goed komt.' Hij taste naast zich, opzoek naar haar hand.
'Ik beloof je dat ik je help, zolang je geholpen wilt worden.' Ze voelde hoe zijn hand zachtjes langs die van haar streelde. 'Maar als jij het niet voor jezelf doet, komt het niet goed Wolfs..' Hij dacht na over die woorden. 'Ik kan je wel helpen maar jij bent degene die het moet doen. En dat lukt niet als je er zelf niet achter staat.' voorzichtig kneep hij in haar hand waarna ze allebei stil bleven. Nadenkend over wat er was gezegd.
