Beter uitgeslapen dan alle andere ochtenden van de afgelopen weken liep Eva richting de badkamer. De deur blokkeerde toen ze het open wilde duwen en ze klopte erop. 'Wolfs?' het bleef stil. Nogmaals probeerde ze het open te duwen, dit keer iets harder en dit keer gaf het een klein stukje mee. 'Wolfs!' ze klopte nog eens extra hard. 'Je gaat niet menen dat je in coma tegen de deur ligt..' mompelde ze. 'Wolfs, ik meen het. Wordt wakker man.' Ze klopte nogmaals hard, ze gaf nog eens een duw tegen de deur aan.
'Jezus Eef wat doe je,' klonk er ineens een hoop gemopper aan de andere kant van de deur.
'Kom achter die deur vandaan, ik moet de badkamer in.' Zei ze. Het bleef stil. 'Wolfs.' zuchtte ze geïrriteerd.
'Ja, je kan.' Snauwde hij en eindelijk kon ze de deur openen. Haar huisgenoot had zich verschoven, tegen de wc aan.
'Kots even door, dan kan ik douchen.' Zei ze serieus en ze besloot haar tanden maar alvast te poetsen. Ze moest nu toch wachten.
'Chagrijn dat je bent.' Hoorde ze hem mompelen.
'Wàt.' Met een ruk draaide ze zich naar hem om. 'Jij belooft mij gisterenavond van die smerige drank af te blijven. Want voor mij doe je zogenaamd alles.' Om haar woorden extra kracht te geven sloeg ze haar armen over elkaar. Het huilen stond haar nader dan het lachen, maar dat kon ze hem hoe dan ook niet laten merken. Hoe had ze ook ooit kunnen denken dat hij niet tegen haar zou liegen, dat hij het meende.
'Ik voelde me vannacht ineens niet lekker Eva.' ging Wolfs gelijk in de verdediging. 'Dus ik ben uit bed gekomen, en ben hier terug in slaap gevallen. Is dat nou zo erg.'
'Als jij je echt zo beroerd had gevoeld had je wel een emmertje mee naar bed genomen. Lieg niet tegen me Wolfs. Je hebt weer gezopen.' Wist ze.
'Dus ik ben een leugenaar?' ze gaf geen antwoord. 'Fijn, dat je zoveel vertrouwen in mij hebt.' Zijn stem stierf weg en met moeite stond hij op. Zijn hoofd duizelde en zijn benen voelde slap, waardoor hij moeite had met staan. Gelijk schoot Eva hem te hulp, maar hij duwde haar van zich af. 'Rot op Eef.' Eva slikte, ze had hem lang niet meer zo boos gehoord. Al helemaal niet tegen haar.
'Ik breng je naar bed.' liet ze zich niet zomaar wegslaan.
'Ik heb je hulp niet nodig.' Snauwde hij en nogmaals duwde hij haar weg. Heel even wende hij zijn blik naar haar, zijn ogen stonden woest maar ze zag ook het verdriet. 'Ik heb jou niet nodig.' Benadrukte hij waarna hij de badkamerdeur achter zich dichtsloeg.
- Hi allemaal. Als eerst allemaal super bedankt voor het lezen en de feedback die ik terug krijg. Ten tweede wil ik jullie toch even kort mededelen hoe verdomd lastig ik het vind dit verhaal te schrijven. Om het kort te houden, het is voor mij erg persoonlijk en alles wat beschreven is, is waargebeurd voor mij.
Vinden jullie het de moeite waard toch door te gaan en het verhaal af te maken? Laat het maar weten! X -
