Lang hadden ze zo gezeten. Zwijgend, vermoeid. Eva had niet eens door gehad dat ze weer in slaap was gevallen. Dat realiseerde ze zich pas toen ze werd gewekt door de wekker. Ze schoot overeind en tot haar opluchting zat Wolfs nog op de zelfde plek. Hij had rust weten te vinden om in slaap te kunnen vallen. Misschien maar voor een paar hele korte uurtjes, maar hij was in ieder geval niet alsnog weg gelopen toen zij weer lag te slapen. Zijn houding zag er net zo ongemakkelijk uit als de houding waarin zij had geslapen. Dat zou ze nog de hele dag nog voelen in haar rug en nek. Ze drukte de wekker op haar telefoon uit en stond op om zich te kunnen uitrekken. 'Wolfs?' voorzichtig boog ze over hem heen en ze wreef over zijn stoppelbaardje. Hij humde wat maar leek niet echt wakker te worden. 'Wolfs? Ga je mee werken?' wilde ze weten. Opnieuw klonk er wat onverstaanbaars. Eva glimlachte in zichzelf terwijl ze naar hem keek en voor dat ze het door had, drukte ze haar lippen voorzichtig tegen zijn wang.
Hij was toch mee gaan werken. Hij hield er helemaal niet van de hele dag thuis niks te doen. Hij loste veel liever een zaak op met Eva. Hij was veel liever bij Eva. Daarbij wilde hij nog steeds zijn belofte nakomen en hij wist dat hem dat niet zou lukken als hij de hele dag alleen zou zijn. 'Eef, heb je even?' vroeg hij terwijl hij langs haar bureau liep. Vragend keek ze hem aan waarna ze hem volgde. Hij hield de deur van een lege spreekkamer voor haar open en sloot het achter hun. Twijfelend bleef hij bij de deur staan. 'Dankjewel.' Besloot hij maar gelijk te zeggen wat hij wilde.
'Waarvoor?' onbegrijpend keek Eva hem aan.
'Voor vannacht. Dat je me niet wegstuurde toen ik je wakker maakte.' Zei hij en hij haalde zijn schouders op.
'Ik wil je helpen Wolfs, dat heb ik je toch al vaker gezegd?' hij knikte. 'Het is goed dat je dat ook toelaat. Want anders kan ik je niet helpen.'
'Ja..' knikte hij opnieuw.
'Het komt wel goed.' Beloofde ze. Dat wist ze, zij zou hem helpen. Ze stapte dichter naar hem toe en pakte zijn hand kort vast om er zachtjes in te knijpen.
'Ja..' knikte hij opnieuw.
'Ja.' Knikte Eva en ze glimlachte. 'Ik help je toch. Als jij maar altijd naar me toe komt als je denkt dat het jezelf niet lukt.' Hij glimlachte en knikte voor de derde keer.
'Dankjewel Eef.'
'Altijd. Kom, we hebben nog een zaak op te lossen.' Knipoogde ze en hij opende de deur weer.
