'Zo, jij bent laat.' Ze was de keuken nog niet ingestapt en hij had haar al opgemerkt. De tafel was gedekt, uitgebreider dan normaal. Het eten stond klaar, Wolfs zat klaar. Niet alleen haar, maar ook zijn bord was nog onaangeroerd. Zijn glas whisky vulde hij net aan. Ze wist dat er een klein laagje in hoorde, maar dat bleek er niet meer toe te doen. Halfvol was blijkbaar beter. Even wist Eva niets uit te brengen. Wolfs had zelfs theelichtjes aangestoken en in de houdertjes op tafel gezet.
'Sorry..' fluisterde ze. 'Je had me toch kunnen bellen?' ze voelde zich al schuldig omdat ze hem die ochtend niet had gelooft, ondanks dat ze niet wist wat ze moest geloven. Dat schuldgevoel had ze een paar uur redelijk van zich af kunnen zetten en dat kwam nu in een klap tien keer zo hard terug.
'Jíj had kunnen bellen.' Zijn ogen glinsterde niet meer. Ze stonden nog steeds verdrietig, nog erger als die ochtend.
'Jij had belooft niet meer te drinken..' fluisterde ze. Wolfs hief zijn glas op en keek erna. Daarna keek hij terug naar haar.
'Jij gelooft me toch niet.' Was zijn weerwoord. Hij nam een grote slok. 'Waarom zou ik dan iets voor jou doen.' Zijn glas was nog niet eens leeg en hij vulde het al weer aan. Zuchtend liet Eva zich in haar stoel zakken. Hij had bami voor haar gemaakt. Natuurlijk had hij het voor haar gemaakt, dat deed hij echt niet voor zichzelf. Hij had zijn best gedaan de tafel mooi te dekken, maar niet té. Het bord stond mooi, het bestek lag netjes. Haar wijnglas was gevuld met haar favoriete chocolade drankje. Ze kreeg er een brok van in haar keel.
'Het spijt me echt, dat ik je etentje heb verpest..' zei ze zachtjes.
'En terecht.' Vond hij. Zuchtend keek ze hem aan.
'Als ik dit had geweten was ik eerder thuis gekomen.'
'Waar was je dan?' wilde hij weten.
'Ik ben wat gaan eten met Marion.. Daarna hebben we nog wat gedronken.' zei ze, alsof ze hem ook echt een verklaring schuldig was. 'Ik voelde me rot over vanmorgen en ik wilde je eigenlijk nog niet onder ogen komen.' Zei ze eerlijk.
'Waarom voelde je je rot dan?' wilde Wolfs weten terwijl hij nog een slok nam.
'Omdat ik je niet geloofde.. Omdat ik niet wist of ik dat wel of niet moest doen.' Zei ze eerlijk.
'Waarom geloof je me nou niet gewoon als ik wat zeg.' zei hij, ineens boos. 'Weet je hoeveel pijn dat doet Eva?' doordringend keek hij haar aan.
'Je rook naar alcohol Wolfs..' zei ze rustig en nog steeds zachtjes. Het was alsof haar stem blokkeerde waardoor ze er bijna geen geluid meer uit kon krijgen. 'Als jij ziek bent, of je niet lekker voelt.. Dan kijk je anders uit je ogen als dat je vanmorgen deed..' dat wist ze. Omdat ze hem kende. Wolfs keek weg. Ineens had hij niks meer te zeggen. 'Ik weet niet hoeveel pijn ik jou doe door jouw leugen niet te geloven.. Maar jij weet wel hoeveel pijn jij mij doet door tegen mij te liegen.' Ze gebaarde naar de tafel. 'Anders zou je dit niet hebben gedaan.' Hij slikte, maar keek haar nog steeds niet aan. 'Toch?' het bleef stil. 'Het spijt me dat je je best hebt gedaan en ik er niet was om dat te zien. Maar je had het hier niet mee kunnen goedmaken Floris.' Zei ze, voorzichtig maar duidelijk. Nog steeds had hij geen woorden gevonden en nog steeds keek hij haar niet aan. 'Slaap lekker.' Fluisterde ze voordat ze van tafel ging en hem achter liet.
Vergeet geen feedback achter te laten!
