Sarı Bela

Bölüm 29 / Anormal Aile

"Güzel."

Uzandı ve dudaklarıma belli belirsiz bir öpücük kondurdu. Gözlerimi kapattım. Evet, ben güçlü bir kızdım. Güçlü.

Lanet olsun çevremdeki kimse normal değildi. Hatta ölü olmasına rağmen annemin bile suçu vardı. Hayır anlamıyorum gül gibi kocan varken sen niye gidip onu aldatıyorsun? Yok yok bu mümkün değil. Tüm bunların benim başıma gelmesi için birinin büyü falan yapması lazım. Bilirsiniz, vodoo gibi zamazingolar. Ya da Tanrı benden gerçekten ama gerçekten nefret ediyor olmalı.

Ama birde şu yönden düşünüyorum. Tüm bunlar başıma geldi ama Tyler'a sahibim. Bence tüm bunlar Tanrı'nın canının sıkılması ve kurban olarak beni seçmesiyle ilgili. Canı sıkılınca hayatımı mahvediyor, sonra da dünyanın en harika güzelliklerini bana bahşediyordu.

Aman Tanrım bu nasıl bir cümle oldu. Edebiyat öğretmenime göstermeliyim. Felsefi yönüm kabardı.

"Bu konudan sıkıldım," diye mırıldandım dudaklarına bakarak. "Bence daha değişik şeyler yapmalıyız."

"Aklıma bir şeyler gelmeye başladı bile," diye mırıldandı ve dudaklarıma uzandı.

"Hayır." Yüzünü ittirdim ve kendimi geri çektim. "Daha değişik bir şey."

Bir süre boş boş baktıktan sonra hınzırca sırıttı. "Anladım. Üstte olmak istiyorsun."

Yanaklarımı şişirdim. "Ha-yır."

Kaşlarını çattı. "Yoksa..."

"Lanet olsun şunu aklından çıkarır mısın!" Aklının yedi yirmi dört bu konulara çalışması hayret vericiydi.

Somurttu ve kafasını pençelerim arasından kurtararak sırtını koltuğa yasladı. "Ne yapmak istiyorsun?"

"Yemek yapalım."

"Saat gecenin on ikisi ve seni az önce bir Fransız restoranına götürdüm zaten."

Başımı iki yana salladım. "Senin restoranın."

Kaşlarını çattı. Bunu konuyu açmamdan hoşlanmışa benzemiyordu.

"Lüüüütfeeeeen."

"Çok çok çok fazla film izliyorsun."

Yavru köpek bakışı atmaya başladım. "Ne yapayım? Özeniyorum işte."

Bana öyle bakmaya devam edince iç çektim ve kollarımı göğsümün üzerinde kavuşturdum. Benim adım Hailey Summers. Ve ben, istediğimi yaparım.

Küskün bir tavırla başımı diğer tarafa çevirdim. "Peki. Nasıl istersen."

Elini omzuma koydu. İç çektiğini duydum. "Tamam. Ama evde malzeme yok."

"Ben alıp gelirim!"

"Sen otur şuraya," dedi sert bir sesle. Ellerimi belime koydum. Bana kimse bağıramazdı.

"Bana bağırma," dedim kaşlarımı çatarak. Ofladı ve elleriyle yüzünü sıvazladı.

"Hailey bazen beni deli ediyorsun."

Omuz silktim ve ayağa kalktım. "Bende seninle geleceğim."

"O zaman üzerini değiştir."

Kendime şöyle bir baktığımda hâlâ siyah elbisemin üzerimde olduğunu gördüm. Buna şaşırmıştım çünkü Tyler'ın yanında giyinik olmaya alışkın değildim. Espri yaptım. Gülsenize.

Koşa koşa gittim odaya. Işık hızını sollayıp yaklaşık yarım dakikada giyindim ve koşa koşa kapıya gittim. Tyler üzerine bir deri ceket almıştı ve ceplerini karıştırıyordu.

"Anahtarı gördün mü?" diye sordu kaşlarını çatarak. Başımı iki yana salladım ve geçenlerde bana verdiği yedek anahtarı çıkarttım.

"Benimki burada."

Anahtarın kaybolması garipti ama açıkçası UMURUMDA DEĞİLDİ. Tyler kaybetmiş olmalıydı.

Evden çıktık, yürüye yürüye markete gittik.

"Sabah bana göstermediğin poşetin içinde ne vardı?" diye sordum bir araba alırken. Bildiğim kadarıyla yedi yirmi dört açık bir marketteydik.

"Fotoğraflar," dedi ellerini ceplerine sokarak. Kaşlarımı kaldırarak ona döndüm ve reyonda ilerlemeye başladım.

"Ne fotoğrafı?"

"Küçüklük resimlerimiz falan işte."

Hafifçe gülümsedim ve sos bölümünün önünde durdum. "Eve gidince bakalım."

Boyumun yetişemeyeceği kadar yukarda olan domates sosunu gösterdim. "Onu alsana."

Kolaylıkla minik kavanozu aldı ve alışveriş arabasına bıraktı. Sesimi çıkarmadım ve arabayı sürmeye devam ettim. Makarna reyonunun önüne geldiğimizde büyük bir dikkatle şekillerini incelemeye başladım. Hadi ama sizin de yaptığınızı biliyorum! Hangi insan makarna alırken şekline dikkat etmez ki?

Tekerlek şeklinde olanı sırıtarak aldım ve arabaya bıraktım. "Çok tatlıymış."

Tyler kolunu belime doladı ve diğer elini arabaya koydu. "Senin gibi," derken yanağımı öpüyordu. Kıkırdadım ve istemeyerek onu ittirdim.

"Yapma. Marketteyiz."

Bunu umursamadı ve beraber arabayı sürmeye başladık. Birkaç ıvır zıvır daha aldıktan sonra marketten çıktık. Kasiyer yaşlı bir teyze olduğu için rahatlamıştım.

Güle oynaya eve gittiğimizde saat biri geçiyordu. Tyler anahtarı kapıya beşinci denemesinde sokunca apartmanda gülme krizine girdik. Ancak asıl garip olan şey, kapı kilitli değildi. Tek bir defa çevirmesiyle tık diye açılan kapı ikimizi de susturmaya yetmişti. Tyler kaşlarını çattı ve omzunun üzerinden bana baktı.

"Sen burada kal." Sesi bir fısıltıdan farksızdı. Kaşlarımı çattım ve gerçekten bunu yapacağımı düşünmesine şaşırdım. Peşinden içeri girdim. Tyler ışığı açtığı zaman neden kapının kilitli olmadığını anlamıştım.

Salonun her yerine saçılmış fotoğraflara baktım. Hepsi yırtılmıştı. Parçalanmış, hatta buruşturulmuştu. Çok sevdiğimiz üçlü koltuğun üzerinde bir not vardı. Koşarak kâğıdı elime aldım ve kıstığım gözlerimle okudum.

BU BENİ DİNLEMEDİĞİN İÇİNDİ, KARDEŞİM.

Yorumlarınızı esirgemeyinn lütfennnn :D