Wonderland Magical Academy: Touch of Fire (Cloak PopFiction)

Chapter 37: Escape Plan

"Sorry," seryosong bulong niya. "I'm really serious about kissing you but when I saw your clumsy and cute face, I couldn't help but laugh. It's priceless," he chuckled. Patatawarin ko na sana si Clauss pero bigla niya akong nilait. Ako na ang mukhang tanga.

"I missed it though, really. I missed you," he whispered softly. "I'm sorry for giving you so much trouble these days. I'm glad you didn't give up on me. From now on, I promise that I'll be the one to protect you."

Natigilan ako. Naramdaman ko ang mainit na hininga niya sa batok ko kaya napapikit ako. I really missed this guy's warmth. Marahan niya akong iniharap sa kanya. Nakangiti si Clauss sa 'kin.

"So, don't hate me, okay?" he chuckled. His attitude is frustrating. Hindi ko talaga matukoy kung kailan siya seryoso at kung kailan naman hindi. Ang sarap niyang kutusan at sapakin pero kahit ganoon hindi ko napigilan ang mapangiti. Nawala ang ngiti ko dahil may bigla akong naalala.

"Maybe I should really hate you. Naaalala ko pa lahat ng mga sinabi mo sa 'kin noong wala kang maalala. Ang sakit kaya ng mga sinabi mo! Ang sarap mong itorture at patayin!" naaasar na sigaw ko. Natawa siya. Marahan niyang pinahid ang luha na nasa pisngi ko.

"I'm sorry. Don't yell like that. You look stupidly cute," natatawang wika niya. Kanina ko pa napapansin na tawa siya nang tawa. Nagkaroon siguro ng side-effect ang pagkawala ng alaala niya. Mas lumala siya ngayon.

"Mukhang nagka-side-effect ang pagkawala ng alaala mo," naiinis kong wika. Naguluhan si Clauss sa sinabi ko at nagtatanong ang mga mata na tumingin sa 'kin.

"Ang kulit mo kasi ngayon tapos madalas ka pang natatawa. Nabaliw ka na ba?" nang-aasar kong tanong. Nang maintindihan niya ang tinutukoy ko, binigyan niya ako ng isang simpatiko at mapang-akit na ngiti kaya natigilan ako. Gustong tumindig ng balahibo ko dahil hindi maganda ang kutob ko.

"You think so? Maybe because I still haven't taken my medicine. Mind giving my medicine now?" he teasingly asked, then winked. Bumilis ang tibok ng puso ko nang makuha ang ibig niyang sabihin. Napansin ko ang magulo niyang buhok na medyo tumatabing sa mukha niya, pero bakit ang gwapo pa rin niya sa paningin ko?

I wrapped my arms around his nape. Pakiramdam ko, ginagayuma ako ni Clauss. Naaakit ako sa ngiti niya.

"Sure. But you should take your medicine little by little para hindi ka ma-overdose," I said. Damn! I am really flirting now. My hands played with his hair like they have a mind of their own.

"Ano ba ang side-effect kapag na-overdose ako?" he grinned. Mababaliw yata ako. Hinila ako ni Clauss palapit kaya sobrang lapit na ng mga mukha namin sa isa't-isa. Grabe, ang landi rin niya.

"Side-effect? You'll want more and more of it until you can't live without it," nang-aasar kong sagot, pero lalo siyang napangiti. Bumigat ang paghinga niya.

"Then it's like that, I'll turn into a vampire?" he asked, amused. Naguluhan ako sa sinabi niya. Bakit napasali ang mga bampira sa landian mode namin?

"When vampires taste the sweetness of blood, they will crave for more and more until they can't live without it," namamangha niyang wika habang nakatingin sa mga mata ko.

"Eh gusto mo ba ang dugo ko?" naguguluhang tanong ko. Ako na talaga ang slow. Mahinang napatawa si Clauss.

"Silly. I don't suck blood but I want this," he said while touching my lips using his index finger. "And for sure, I'll be craving for more like a vampire," he grinned. Napalunok ako at bahagyang napaawang ang mga labi. Kailangan ba talaga akong diretsuhin?