Invisible

hoofdstuk 5

P.o.v. Sarah

Casper wenkt dat ik hem moet volgen. Opeens zie ik een wit licht. Dan krijg ik hele erge hoofdpijn en zie ik vlekken voor mijn ogen. Daarna word alles zwart.

Als ik word wakker word en ik mijn ogen open doe zie ik alleen maar wit. "Ben ik in de hemel?" Mompel ik. "Ja je bent in de hemel." Beantwoord iemand mijn vraag. "Ben ik dood dan?" "Nee je bent niet dood." "Hoe kom ik dan in de hemel?" "We hebben je van de aarde naar de hemel gebracht." "Waar is Casper?" "Hij is in de kamer hiernaast." Ik maak een o geluidje. De stem loopt naar me toe met een stapeltje kleding. ze geeft de kleding en loop de deur uit. Ik trek snel deze kleding aan. Ik kijk rond en zie mijn rugzak en mijn laarzen staan. Ik trek mijn laarzen aan en zwaai mijn rugtas over mijn schouder. Net als ik de deur uit wilt lopen komt er iemand naar binnen. "Mooi je bent klaar. Wil je mij volgen?" Hij begint te lopen en ik loop achter hem aan. Opeens stopt hij. Hij opent een deur en loopt verder. Ik volg hem weer. Dan lopen we een grote hal in. Ik kijk om me heen. "Mooi he." Ik knik. "Sarah." Ik draai me om en zie Casper staan. Ik loop naar hem toe en geef hem snel een knuffel. Ik draai me om naar de man maar hij is verdwenen. In plaats van de man staat er nu een vrouw. "Welkom Casper en Sarah. Ik ben Cassandra maar noem me maar Sandra." "Waarom zijn we hier?" "Jullie zijn hier omdat jullie blijkbaar niet weten waarom jullie onzichtbaar zijn." "Waarom zijn we dan onzichtbaar?" "Dat is een lang verhaal." En ze begint te vertellen.

Jullie waren eerst nog gewoon zichtbaar. Jullie waren 13. Jullie zaten al op de middelbare. In groep 8 werden jullie gepest. De pesters gingen naar dezelfde school. Ze kwamen zelfs in dezelfde klas. Ze bleven doorgaan met pesten. En het werd steeds erger. Op een dag waren jullie er klaar mee. Jullie gingen samen zelfmoord plegen. Na school gingen jullie naar het station en schreven jullie een afscheidsbrief. Toen de trein kwam zijn jullie ervoor gesprongen. Jullie leefden nog. Ze probeerde jullie nog te redden maar helaas jullie storven. Omdat jullie zo ongelukkig stierven mochten jullie verder met jullie leven. Alleen dan onzichtbaar.