Invisible

hoofdstuk 1

P.o.v. Sarah

Ik klim uit bed en rek me uit. Ik loop naar de kast en pak een broek en een shirt. Ik trek het aan en kam mijn haar. Ik loop door de muur en ga naar beneden. Ik maak de koelkast open, pak wat eten en eet dat op. Ik pak mijn jas en trek hem aan. Ik loop door de deur naar buiten. Ik zie dat er weer kranten worden verkocht. Ik loop naar een krant en bekijk de voorpagina. Ik zucht. Ik lees de tekst.

Het nog steeds onbekende meisje heeft weer ingebroken. Weer zijn er geen aanwijzingen over wie het kan zijn. Ze laat namelijk geen handafdrukken achter. Je weet pas of ze langs geweest is als er kleding en eten weg is. Iemand die haar op bezoek had heeft een verklarring bedacht. 'Dit meisje gaat in de avond naar een huis en breekt daar in. Dan pak ze wat eten en daarna gaat ze slapen. De volgende dag word ze wakker pakt wat kleding en wat eten en vertrekt weer.' Dit is een waarschijnlijke verklaring en is zeer mogelijk. De politie doet er alles aan om dit meisje te vinden en op te sluiten. Ze hebben echter geen idee waar het meisje is en hoe ze haar moeten vangen.

Ik zucht weer. Ze kunnen me toch nooit zien. Ik pak de krant en stop hem in mijn jas. De volgende keer moet ik een rugzak meenemen. Ik doe het liever niet maar ik kan niet anders. Ik loop een huis in en zoek een rugzak. Geen rugzak. Volgend huis. Ook geen rugzak. Volgend huis. Eindelijk een rugzak. Ik pak de rugzak en loop naar de inloopkast. Ik vind wat leuke kleding en stop alles in de rugzak. Zo dat is nu van mij. Ik ben blij dat dit een buurt is waat alleen rijke mensen wonen. Als er armen woonden dan had ik nooit kleding of eten uit hun huizen gestolen. Ik kijk in de spiegel. Ik kijk naar mezelf. Ik heb zwart krullend haar en grijze ogen. Ik ben niet heel donker maar ook niet super licht. Ik ben gewoon een beetje getint. Ik loop het huis uit en ga vast op zoek naar een huis voor de volgende avond.

____________________________________
Iedere woensdag komt een nieuw deel. Ik ben al bij hoofdstuk 10.