Playboy✫h.s

36

- Kochanie, wzięliśmy już dwadzieścia opakowań wafli.

 -Ile jest warte moje szczęście? - wrzucił do koszyka jeszcze z pięć opakowań i szczęśliwa razem z nim skierowałam się do kasy. - Chodźmy do samoobsługowej!

- Skarbie, ile ty masz lat?

- Kobiet nie pyta się o wiek. - wystawiłam mu język i zaciągnęłam do kasy samoobsługowej. Kasowałam produkty, a Harry pakował. Wszystko szło okej, aczkolwiek w pewnym momencie coś się zacięło i musieliśmy poprosić panią o pomoc. Trzeba było doprecyzować - kobieta była dość młoda, wysoka, brunetka, piękna i widocznie zainteresowana zielonookim. Zostałam przez nią odsunięta, a raczej popchnięta i zostało mi wyłącznie obserwowanie jak bajerowała bruneta. 

- Widzę, że pan nie jest z Francji. Mogę się zapytać w takim razie skąd?

- Z Anglii.

- Och, gdzie moje maniery. Mam na imię Irène.

- Harry. Przepraszam, ale...

- Może miałby pan ochotę na kawę? Znam fantastyczną kawiarnię.

- Jeśli ma pani chęć spotkać się z moją żoną to tak.

- Ma pan żonę?

- Tak, właśnie ją pani odepchnęła, więc proszę to naprawić i dać nam dokończyć zakupy, bo moja ukochana się niecierpliwi, a obiecałem jej seks przy kominku. - prychnęłam śmiechem, kręcąc głową na boki. Podeszłam do nich bliżej, wpychając się pomiędzy nimi. Niejaka Irène była rozczarowana, a mi pozostało jej pomachać.

- Seks przy kominku? I mógłbyś przestań nazywać mnie swoją żoną?! Z drugiej strony to całkiem zabawne.

- Lubię cię tak nazywać. - uśmiechnęłam się do niego, złączając nasze wargi, kiedy wspięłam się na palce. - Dobra, kończ to szybko, bo chcę już wrócić do domu.

Uporaliśmy się z nieznośną kasą, a potem prędko zjawiliśmy się w mieszkaniu. Harry rozpakował zakupy, natomiast ja poszłam się przebrać. Stwierdziłam również, że trzeba zrobić pranie i odkurzyć, chociaż brunet uczynił to dwa dni temu. Schodząc na dół, mogłam poczuć zapach ulubionego popcornu. Włączyłam więc telewizor oraz DVD i wybrałam film, którym okazało się "Uwierz w ducha" z Patrickiem Swayze. Kochałam ten film, ponieważ mama często go oglądała, a ja podpatrywałam i w ten sposób narodziła się moja miłość do tej produkcji.

- Chodź tu. - usiadłam pomiędzy jego nogami, opierając wygodnie plecy o jego klatę piersiową. Telewizor był dzięki temu na wprost nas, gdyż normalnie kanapa była bokiem. - Emma?

- Hm?

- Powiesz to jeszcze kiedyś?

- Co masz na myśli?

- "Kochanie", powiedziałaś tak do mnie. - to prawda. Powiedziałam tak i wcale nie żałowałam. Widziałam jaki był szczęśliwy, gdy tak go nazwałam, a przecież było to zwykłe słowo. Mała rzecz, a cieszy. Odwróciłam się do niego przodem i usiadłam na jego udach. Nachyliłam się, ale zanim go pocałowałam to musiałam coś dodać.

- Wolę jednak "kretynie". - posłałam mu wielki uśmiech, dlatego pokręcił głową i musnął moją dolną wargę. Pogłębiłam pieszczotę, także chwilę później delikatny pocałunek zmienił się w namiętny oraz niedbały. Jego ręce zjechały z bioder na moją pupę, ściskając ją i tym samym przybliżając mnie do siebie. - Ktoś dzwoni.

- Trudno. - ponownie złączył nasze usta, aczkolwiek nie mogłam, gdy zdawałam sobie sprawę z tego, iż ktoś chciał dodzwonić się do zielonookiego. Mężczyzna się wściekł i wyciszył swój telefon. Teraz to co innego. Zawisł nade mną, składając całusy na mojej szyi. - Nikt nam już nie będzie przeszkadzał. Kocham cię.

Podniósł się tylko po to, aby na mnie spojrzeć. Mówił prawdę, naprawdę mnie kochał, a pojęłam to, bo to było po prostu widać w jego oczach. Pomimo tego jaką głupotę zrobił parę dni temu. Uwierzyłam mu. Może jeszcze nie mogłam powiedzieć mu tego samego, jednakże przynajmniej zrozumiałam, że mnie nie okłamywał.

- Czy będzie to oklepane jak wezmę cię jutro do Paryża?

- Myślę, że tak, ale jakoś to zniosę. - cmoknęłam go w środek ust i wzięłam garść popcornu, dzieląc się z nim połową. Znów usiedliśmy tak, że byłam na jego kolanach, a on jadł ziarenka kukurydzy, które pakowałam mu do buzi.

- Pójdziemy razem na zakupy...

- Nie! Żadne zakupy! Nigdy więcej wspólnych zakupów!

- Podobało ci się to. Widziałem, że się uśmiechałaś.

- Z zażenowania! Byłam zażenowana i to okropnie!

- Przyznaj się, że podobało ci się to jak o tobie mówiłem. Mimo moich sprośnych tekstów, chociaż to też lubisz. Kochanie...

- Nie, to było straszne. - patrzył na mnie przez moment, a ja powoli się łamałam. - Dobra, może trochę, lecz to i tak nie zmienia faktu, że czułam się lekko niekomfortowo.

✫✫✫✫✫✫✫✫✫✫✫✫✫