Shapeshifter

hoofdstuk 3

Mina opent haar ogen, maar is nog te duf om op te staan. Ze doet een wanhopige poging om zich te herinneren waarom ze hier is. Waar hier ook mag zijn. Ze bekeek het bed waar ze op lag; het was een hemelbed net als bij haar thuis en als ze om zich heen keek, leek het alsof ze zich in een andere tijd bevond.
Opeens hoort ze stemmen op de gang.

"Meneer u moet eens horen," Ze herkende de stem van Elmont meteen.

"Er valt niks te horen, Dumort, ik heb jou één simpele opdracht gegeven; spoor haar op en neem haar mee! Wat is dan in godsnaam de bedoeling ervan dat je hier ten eerste een half jaar over doet en dat je haar daarna bewusteloos hier heen brengt!?"

De stem van de man was laag als een bas en luid ook, het dreunde door de gang. Iets in zijn stem klonk alsof hij elk moment uit zijn vel kon schieten, zo dreigend was zijn toon.

"Ik kan het uitleggen, Meneer."

"Doe een poging." Zegt de stem neerbuigend.

"Het begon bij het feit dat ze mij niet eens herkende."

"Én dat geeft jou toestemming om haar te lijf te gaan!?"

"Maar natuurlijk niet"

"Nou dan?"

"U zag niet wat ze wilde doen, ze had haar mes in de aanslag om mij te onthoofden, sorry hoor, maar dan is het beter om haar tijdelijk uit te schakelen.''

"Lekker subtiel, hoor." Mompelt Mina zacht.

"Laat ik in ieder geval duidelijk zijn Dumort, ze is de tijd met ons kwijt, en het zal zeker even duren voordat het terug is. Tot die tijd wil ik dat je bij haar uit de buurt blijft. Blijkbaar heb jij jezelf niet geheel in de hand. Ga maar naar Alex toe, ik heb je hier niet nodig."

"jazeker, meneer."

"O, En Elmont, roep Luna even."

Zijn antwoord was een luid gegrom gevolgd door een dreun; lekker volwassen gooide hij met de deur.

Mina volgde het geluid van de voetstappen, die van de man kwamen langs de deur van haar kamer.
Even later word er alsnog op de deur geklopt.
De deur zwaait open en een lange jongeman loopt naar binnen. Het is niet de jongen waar Elmont mee had staan praten. Hij is gehuld in een lange leren jas, eronder draagt hij net zulke nette kleding als dat wat Elmont had gedragen. In zijn armen droeg hij iets zwart en harig.
Mina gaat meteen rechtop zitten en precies op dat moment springt Merlijn op het bed, uit de armen van de jongen. Hij gaat meteen bij Mina op schoot zitten spinnen.

"Ik kon hem daar moeilijk achterlaten." Zei hij.

"Mina, luister," gaat hij verder. "Ik snap dat dit allemaal raar is. Maar je kan de eerste paar dagen rustig aan doen. Je kan op eigen houtje, of samen met Luna, rond lopen op de academy."
"We zullen niks anders van je vragen dan de herrineringen terug te halen, dat is alles waarop je moet focussen. En als je me zoekt, vraag dan naar Riddick Alpha."

Die naam begon de eerste herrineringen terug te brengen. Haar moeder die haar vast had. Het dreunende gevoel van op de rug van een paard in galop zitten. Maar ook Flashbacks van trainingen, mensen zonder naam. Allemaal gezichten. En verdriet, maar bovenal het trieste gevoel van verlies...

Opeens begint Mina te huilen. Alsof hij het had verwacht, ging Riddick met een zucht op het bed zitten en legt even een hand op haar schouder. "Volgens mij zijn dat de eerste herinneringen." Mina knikt en verteld wat ze allemaal zag en voelde. Riddick zijn stijle, halflange, blonde haar valt in zijn gezicht terwijl hij naar beneden kijkt.
"Dat is inderdaad de eerste keer dat je hier terecht kwam, je moeder had je hier toen naartoe gebracht, het laatste wat ze tegen je zei was, 'mannen in pak hebben altijd gelijk"
"Maar let altijd op." Maakt ze zijn zin af.
"Wanneer was dat?"