To opowieść o niezwykłej dziewczynie, której życie opiera się na ciągłej ucieczce. A raczej zaczęło kiedy dowiedziała się kim tak naprawdę jest i jakie jest jej miejsce na tym pełnym niespodzianek świecie.
Czy podoła swojemu przeznaczeniu?
Czy da...
Emma razem z będącym u jej boku Jamesem, który odzyskał zaginione tabletki, wpatrywała się z wielkim zainteresowaniem w dziwne, nie napotkane dotąd, morskie istoty. Były to dwie przepiękne syreny, które od pasa w górę miały zwyczajne, ludzkie ciało, jednak wyróżniał je zielony, rybi ogon. Obie istoty płci pięknej grzeszyły niezwykłą urodą. Jedna z nich miała długie, proste, blond włosy, druga zaś również była długowłosa o falowanych, rudych włosach.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Obie kobiety wpatrywały się ze zdziwieniem w parę nastolatków.
-Nie wyglądacie na mieszkańców naszego oceanu - powiedziała podejrzliwie ruda syrena. -My... - zaczęła tłumaczyć Emma - jesteśmy ludźmi. -Ludźmi? - zdziwiła się druga syrena - z tego co wiem ludzie nie mają skrzeli i nie mogą oddychać pod wodą. -My możemy - wtrącił się James - dzięki temu.
Chłopak pokazał syrenom niebieskie pudełeczko, w których znajdowały się wodorocianki.
-Wodorocianki?! Myślałam, że te tabletki nie są już dostępne - rzekła syrena, patrząc na pudełeczko - kim wy u licha jesteście? -Przyszłam was ocalić, was i waszą krainę - rzekła Emma. -O czym ty mówisz dziewczyno? - powiedziała lekko poddenerwowana ruda syrena.
Nastolatka wyciągnęła ze swojej kieszeni podarowany w dniu jej urodzin naszyjnik z bursztynową błyskawicą.
-To ja - rzekła pokazując talizman - jestem naznaczoną przez los.
Syreny spojrzały na medalion, a na ich twarzy pojawiło się zaskoczenie.
-To córka władcy piorunów! - wykrzyknęły obie syreny w tym samym czasie, przytulając nastolatkę z całej siły.
-Jejku! Myślałam, że ten dzień nigdy nie nadejdzie - rzekła rudowłosa - wybacz nam, nie przedstawiłyśmy się. Ja mam na imię Selina, a to Marina - powiedziała wskazując na drugą syrene - a ty, jak masz na imię? -Ja jestem Emma, a to James - powiedziała patrząc na chłopaka będącego obok. -Afrodyta musi wiedzieć o twoim przybyciu - rzekła Selina. -Czy to królowa tej podwodnej krainy? - spytała nastolatka. -Tak - rzekła Marina - ona opowie ci wszystko o problemie jaki nas dotknął. Jej królestwo znajduje się parę kilometrów na północ, razem z morskim prądem powinniśmy dotrzeć tam w godzinę.
Nagle Emma i James poczuli okropny, kujący ból w okolicach skrzeli. Złapali się za gardło nie wiedząc co się dzieje.
-Emma - powiedział James dusząc się - tabletki, czas minął...
Nastolatka wyciągnęła szybko dwie tabletki z niebieskiego pudełeczka i połknęła jedną z nich, poczym drugą podała chłopakowi. 2 godziny minęły. Oboje zażyli drugą dawkę pigułek umożliwiających oddychanie pod wodą.
-James - powiedziała - musimy kontrolować czas do zażycia kolejnej dawki. -To niemożliwe - rzekł chłopak - mój telefon jest zniszczony, nie może normalnie funkcjonować pod wodą. -Masz rację - powiedziała nastolatka - nie możemy ot tak po prostu używać jakichkolwiek sprzętów pod wodą. No nic, w tej chwili najważniejsze jest to, aby dostać się do Afrodyty. -Nie zwlekajmy więc, płyńmy - rzekła Selina. -Królowa na pewno ucieszy się z waszej wizyty - powiedziała Marina.
Cała czwórka, płynęła teraz razem z zimnym, morskim prądem w kierunku królestwa Afrodyty.
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&& Następny rozdział w piątek ;)
