De hele week ontweek ik Liam. Al wist ik niet zeker of het ontwijken heet als diegene ook niet met jou wou praten. In ieder geval had ik niet echt zin in een confrontatie met Liam.
Hij had duidelijk gemaakt dat we geen vrienden waren.
Ik weigerde om als een hondje achter hem aan te lopen. Om te bedelen voor zijn vergiffenis.
Daarom ging ik mijn eigen weg. Dat was immers waar ik goed in was. Op mijzelf zijn.
De hele week deed ik dingen alleen, of met Jaimy en Patricia. Ik negeerde het feit dat Patricia zo genoot van de ruzie tussen mij en Liam.
Liam zag haar toch niet staan.
Maar dat zei ik natuurlijk niet tegen haar.
Scott had nog geprobeerd me aan te spreken in de studeerkamer maar ik had snel mijn boeken gepakt en was weggegaan. Niet omdat ik hem niet mocht. Ik zag het gewoon niet zitten om met iemand te praten... wie dan ook.
Zonder Liam was school een stuk minder leuk...en ook al wilde ik heel graag met Liam praten, ik deed het niet.
Het was nu woensdag en ik stond buiten op het schoolplein. We hadden gym. Vandaag was de eerste keer deze week dat ik Derek weer zag. Hij stond op de hoek van het plein. In zijn hand hield hij een zak met allerlei verschillend gekleurde ballen.
We gingen trefballen. Rot sport.
Ik stond tussen Jaimy en Patricia.
We stonden alle drie met onze armen over elkaar gekruist en met een norse blik op ons gezicht.
We praatte niet echt met elkaar. Er zat ons alle drie zeker iets dwars waar we niet over wouden praten...
Ik deed geen moeite om achter die van hun te komen.
Zowat de hele school wist van de ruzie tussen mij en Liam aangezien hij hard tekeer was gegaan in de kantine.
Ik had gehoord dat Liam en Scott nadat ik weg was geweest hadden gevochten. De leraren hadden ze uit elkaar gehaald voordat een van de twee echte klappen kon uitdelen.
Liam stond aan de andere kant van de muur. Zijn rug was naar mij toegekeerd. Hij keek af en toe naar Derek. Die beantwoordde zijn blik met een kort knikje en een stevige schouderklop. Scott stond naast Liam. Ze waren aan het praten.
Ik kon er niks aan doen dat ik me een beetje buitengesloten en zelfs een beetje verraden voelde.
Sinds wanneer praatte Scott weer op een aardige manier met Liam?
Ze hadden gisteren tegen elkaar gedaan alsof ze aartsvijanden waren en nu praten en lachten ze samen?
Liam kon Scott wel vergeven, maar mij niet?
Toen de gymles begon kruiste mijn blik heel even die van Liam, maar ik verbrak ons oogcontact alweer zo snel dat het net leek alsof ik het me had verbeeld.
Derek had ieder team drie ballen gegeven en nu vlogen er zes ballen over het plein heen en weer.
Toen ik zag dat er een bal een stukje van mij af zou langs schieten stak ik expres mijn arm uit. Zodra de bal me raakte draaide ik me om en ging op de bank zitten.
Fuck gym.
Ik leunde met mijn hoofd achterover tegen de tralies van het hek waar de bank tegenaan stond. Ik was moe.
Niet alleen door het te weinig slapen en avonden wakker liggen.
Ik was moe van...van alle drama.
Cole die verhuist.
Ik naar een nieuwe school .
Alex zijn dood.
Vrienden die ik nooit meer zie.
Liam...
