"Vorm groepjes van twee en begin aan het project." De leraar scheikunde duwde zijn bril wat verder op zijn neus voor hij achter zijn bureau ging zitten.
Ik en Bianca vormden een groepje.
Natuurlijk werd er niet gewerkt. (Al lag dat meer aan Bianca)
Ik lag met mijn hoofd op mijn armen en luisterde naar Bianca die enthousiast vertelde over een concert van Simple Minds waar ze wel eens heen was geweest.
Het verbaasde me dat ze bijna de hele les over één onderwerp door kon gaan.
Het was niet echt irritant omdat ik het wel een leuk onderwerp vond maar eerlijk gezegd had ik niet zo een zin om te praten.
Af en toe knikte of glimlachte ik zodat het leek alsof ik luisterde.
In de pauze zat ik aan mijn vaste tafel met Cole, Kyle, Jack, Bianca en James.
Ik at stilletjes mijn lunch op terwijl ik naar de andere kant van de kantine keek.
Daar zat Luke. Hij zat met zijn neus in zijn mobiel.
Ik had er best spijt van, dat ik niet naar zijn verklaring had geluisterd.
Wie weet wat hij wel niet had willen vertellen.
"Wakker worden Cate!" Schreeuwde iemand plotseling in mijn oor.
Bianca.
Ik legde mijn handen pijnlijk over mijn oren. Bianca nam een hap van haar appel.
'Wat is er met jou?' Vroeg ze. 'Je bent zo stil vandaag.'
Ik haalde mijn schouders op. ''Niet iedereen heeft de energie om de hele dag te praten, Bianca.''
"Ik praat helemaal niet de hele dag!'' Riep ze verontwaardigd uit.
'Dat doe je wel.' Mengde Cole zich in ons gesprek. 'Ik ken je net en ik heb dat nu al door.''
Bianca keek hem vernietigend aan.
Cole stak zijn handen in de lucht als teken van vrede.
De rest van de pauze praatten we over van alles en nog wat.
Tenminste, ik niet, want de conciërge kwam binnen en begon te zeuren dat ik moest komen helpen in de keuken.
Die straffen die ik van de school kreeg begonnen me behoorlijk de keel uit te hangen.
Later die dag liep ik verplicht het football veld op.
De coach stond op zijn vaste positie met het fluitje in zijn mond.
'Goedzo Luke!' Krijste hij. 'Als je het zo doet tijdens de grote wedstrijd hebben we zo gewonnen!'
Hij sprong enthousiast heen en weer.
Ik keek naar het veld.
Van alle jongens die in het team speelde herkende ik Luke meteen.
Luke had de bal. Hij rende ermee door het veld, zigzag langs de andere spelers.
Onderweg naar de andere kant van het veld stootte hij twee andere jongens omver.
Ik wenkte de coach dat ik er was.
'Er zijn geen klusjes vandaag!' Riep hij. 'Je moet je tijd hier maar uitzitten.' Hij wees naar de tribune.
Daarna concentreerde hij zich weer op het spel.
Met tegenzin ging ik op de vijfde trede van de tribune zitten. Ik legde mijn tas naast me neer.
Ik vroeg me af waarom mensen überhaupt aan football wouden doen. Vrijwillig nog wel.
