''Bullshit!''
Ik schrok van Cole zijn heftige reactie, snel zette ik onzeker een stapje achteruit.
Cole leek het te merken want hij ontspande zijn gebalde vuisten en gespannen schouders snel weer.
'Luke beweert dat het waar is...' zei ik langzaam.
'Nee.' Protesteerde Cole. Hij liet zich op de bank in mijn woonkamer zakken. 'Ik ken Kyle, hij zou zoiets niet doen. Hij zou nooit Luke op die manier uitlokken.'
Ik dacht terug aan Luke's kant van het verhaal.
Luke had gezegd dat toen hij terug kwam van zijn avond footballtraining zowat alle ramen van zijn huis gebroken waren, er een boel spullen gejat waren en zijn vader's auto was totaal vernield geweest.
Luke had beweert dat Kyle het had gedaan.
Ik had hem spottend gevraagd waarom hij dat dacht.
'Die idioot had zijn muts laten liggen.' Had hij geantwoord.
'Hoe weet je dat die muts van hem is?' had ik gevraagd.
'Er staat ''Kyle'' aan de binnenkant van de muts.'' Had Luke gezegd. 'Niemand vernield mijn huis en komt ermee weg.' Was het laatste wat hij had gezegd voordat hij door een vriend van de parkeerplaats op werd gehaald gisteren na school.
Ik had thuis Cole gebeld. Hij was binnen een kwartier bij mijn huis. Ik had hem Luke's kant van het verhaal uitgelegd. Maar zoals je merkte geloofde hij er niks van.
'Luke is een leugenaar.'
'Misschien is Kyle wel degene die liegt,' zei ik voorzichtig. Ik wist hoe goed Kyle en Cole bevriend waren. 'Wie slaat er nou iemand in elkaar zonder reden?'
'Luke.'
'Kom op Cole...' begon ik. 'Kyle zijn verhaal klinkt anders ook niet echt geloofwaardig.'
Ons gesprek viel stil toen Alex de woonkamer doorliep naar de keuken.
Aan zijn rare loopje kon je zien dat hij een glaasje te veel op had.
Hij besteedde geen aandacht aan Cole. Of hij zag hem gewoon niet.
'Wie is dat? Was hij niet degene die je kwam omhalen van school een tijdje terug?' Vroeg Cole toen Alex in de keuken was verdwenen.
'Ja. Dat was mijn stiefvader,' zei ik ongemakkelijk. 'Alex.'
'Zal ik me even gaan voorstellen?' Vroeg Cole beleefd. Hij wou op gaan staan.
Ik snelde naar hem toe en duwde hem aan zijn schouders omlaag.
'Nee dat hoeft niet,' zei ik iets te snel.
Cole trok een wenkbrauw op. 'Schaam je je soms voor me?'
'Nee natuurlijk niet.' Andersom.
Hij grijnsde. 'Ben je bang dat hij mijn mannelijkheid intimiderend zal vinden? Of...'
'Hou je kop.' Ik ging op de leuning van de bank zitten. ''Welke mannelijkheid?''
'Oeh, dat doet pijn.' Cole legde een hand over zijn hart om zijn woorden bij te sterken.
Ik glimlachte. 'Dat was de bedoeling.'
Plotseling klonk er een muziekje. Cole's ringtone. Cole pakte zijn mobiel snel uit zijn zak, alsof hij al had verwacht dat er iemand zou bellen.
'Met Cole,' zei hij. Daarna bleef het een lange tijd stil.
Er werd zeker iets uitgelegd. Geduldig bleef ik zitten op de bankleuning.
Ik keek (staarde) naar Cole zijn gezicht.
Naar zijn ogen.
Zijn mond.
Tenminste, tot hij mijn kant opkeek en ik snel deed alsof ik op mijn nagel aan het bijten was.
Ik wist wel zeker dat mijn hoofd rood was geworden.
'Ja natuurlijk,' zei Cole. Hij hing op en stopte het mobieltje in zijn zak. 'Ik moet gaan. Mijn moeder wil dat ik wat spulletjes haal bij de supermarkt. Daarna ga ik even bij Kyle langs. Ik sms je daarna wel.'
Cole stond op en liep naar de kapstok waar zijn jas hing.
'Oke...' zei ik.
Cole trok zijn jas aan. 'Fijn weekend,' zei hij snel terwijl hij de deur uitging.
Hij haastte wel heel erg om alleen maar wat boodschappen te halen.
'Jij ook.' Riep ik hem na maar hij zat al in de auto.
Cole was nog maar net weggereden toen Leon aankwam rijden. Hij parkeerde de auto op zijn vaste plek. Ik wachtte in de deuropening.
'Wat kijk jij vrolijk,' zei ik toen ik de grijns op Leon zijn gezicht zag.
'Ik ben geen CO-captain meer van het football team,' zei Leon vrolijk. 'Ik ben eindelijk captain!'
'Dat was je toch al?' Vroeg ik ik deed de deur dicht toen Leon in de hal stond.
'Ik was CO-captain, maar nu ben ik gewoon captain. Dat is beter.'
'Wie was de andere CO-captain voordat jij de ''absolute macht'' kreeg?' Vroeg ik.
'Luke. En het is geen ''absolute macht.'' Leon liep langs me de trap op. ik volgde hem.
'Luke?' Vroeg ik verbaasd. 'Ik heb je niet eens bij de training gezien?'
'Ik train alleen mee op maandagen.' Legde Leon uit.
'Oke,' zei ik. 'Maar is Luke dan niet boos? Dat jij zomaar tot captain wordt benoemd?'
Ik volgde Leon zijn kamer in en ging op zijn bed zitten. Het bed maakte een krakend geluid.
'Nee. Het is een goede jongen. Ik mag hem wel.'
'Je mag hem? Volgens mij heeft hij iedereen op school al eens gepest. Behalve jou dan.'
'Zoals ik al zei, het is een goede jongen. Hij heeft zijn hart op de goede plek.'
'Dat laat hij anders niet echt zien,' zei ik.
Leon ging achter zijn bureau zitten en boog zich over een paar papieren. 'En heeft iemand hem er ook maar naar gevraagd?'
'Wat bedoel je?' Vroeg ik. Ik negeerde het feit dat Leon duidelijk iets belangrijks moest leren.
'Ik bedoel dat Luke behoorlijk wat mee heeft gemaakt en dat dat de reden kan zijn dat hij zich zo gedraagd.' Leon haalde zijn schouders op. 'Wie weet. Al moet je nu niet denken dat ik zijn rare gedrag aan het verantwoorden ben.'
Ik legde mijn handen in mijn schoot.
'Ik heb trouwens met dat meisje gepraat.' Begon Leon omdat ik niks zei. 'Hoe heet ze ook alweer?....Bianca. Ja zo heet ze geloof ik. Onderweg naar mijn auto kwam ik erachter dat ik mijn autosleutel kwijt was. Toevallig had Bianca ze gevonden.'
Ik grijnsde. Natuurlijk. Slimme zet hoor Bianca.
'Best raar,' zei Leon terwijl hij zich weer over zijn werk boog. 'Ik weet wel bijna zeker dat ik ze in de voorkant van mijn tas had gedaan....'
