De hele Franse les was ik me bewust van Cole zijn ogen die op mijn gezicht gericht waren.
Ik weigerde hem aan te kijken. Ik focuste me op de leraar.
Hij had besloten om alleen nog maar in het Frans te praten. Volgens mij was ik de enige in de klas die er iets van begreep. Gezien alle verwarde gezichten.
Ik was verbaasd dat Alex me toch naar school had laten gaan.
Ik had tegen hem gelogen dat ik een belangrijke toets had. Meteen mocht ik naar school.
Het was raar want Alex veranderde nooit van gedachten..
Nooit.
De leraar begon net een paar leerlingen voor de klas te halen om een korte spreekbeurt houden toen mijn naam werd omgeroepen via de intercom.
Eerst schoot het door mijn hoofd dat het gewoon weer Cole was maar toen herinnerde ik me dat hij gewoon naast me zat.
'Catelyne Jones naar lokaal 301.'
Klonk het nogmaals door de intercom.
De Franse leraar keek me geërgerd aan omdat ik de les ophield.
'Komt er nog iets van,' zei hij ongeduldig. 'Ik wil verder met mijn les.'
Ik verontschuldigde me snel. Ik haastte het lokaal uit. Lokaal 301 zat ergens helemaal achter in de school. Vlak naast de gymzaal.
Toen ik het lokaal had gevonden klopte ik zachtjes op de deur.
'Binnen,' klonk een zware stem.
Ik stapte het kleine lokaal binnen. Hier was ik nog nooit geweest.
Misschien was dit lokaal voor nablijvers? Er stonden maar vier stoelen een bureau en geen ramen.
Meneer Houweling zat achter het bureau.
Meneer Houweling had me vorig jaar Nederlands gegeven. Hij had kort bruin haar en hele dunne lippen. Hij leek eerlijk gezegd meer op een strandwachter dan een leraar - het gespierde lichaam.
'Hoi Catelyne. Ik wou even met je praten,' zei Meneer Houweling.
'Wat is er?' Vroeg ik.
Meneer Houweling stond op van zijn bureau stoel en liep naar me toe. Hij boog een stukje naar voren toen hij de deur dicht deed. Ongemakkelijk schuifelde ik een stukje naar achter.
'Hoe was je dag?' Vroeg hij. 'Ik zag dat je aankwam met Cole. De lastpost van de school.'
Ongemakkelijk schoof ik met mijn voeten. Ik had geen idee waar dit gesprek heen ging.
'Vind je je klas een beetje leuk?' Vroeg hij.
Ik knikte langzaam. 't is oké...'
"Mooizo."
Meneer Houweling keek me onderzoekend aan. Meteen kwam dat ongemakkelijke gevoel terug.
Hij leek het op te merken dat ik nerveus van hem werd. Hij liep om me heen en plotseling hoorde ik een klik. Hij had de deur op slot gedaan.
Ik voelde dat mijn hart sneller begon te kloppen. 'M-moet u geen les geven....' vroeg ik half stotterend.
'Ik geef geen lessen meer vandaag. Ik ga zo meteen naar huis,' zei hij. Weer keek hij me onderzoekend aan.
'Mag ik alstjeblieft gaan?' Fluisterde ik. Ik staarde naar mijn voeten. Ik durfde hem niet aan te kijken.
'Ik ben bang dat dat niet kan,' zei hij. Hij glimlachte. 'Kom even hier heen.'
Ik bleef staan waar ik stond. 'Ik heb les...de leraar zei dat ik niet lang weg moest blijven,' loog ik.
'Ik schrijf wel een briefje voor je.' Meneer Houweling liep naar me toe. Hij legde zijn hand tegen mijn arm aan. Dat liet bij mij de alarm bellen rinkelen.
Ik draaide me om en rende naar de deur. Ik rukte aan de hendel maar de deur ging niet open.
Toen herinnerde ik me dat hij hem op slot had gedaan. Ik voelde een harde ruk aan me haar.
Meneer Houweling trok me tegen zich aan. Hij plaatste een hand over mijn mond.
'Als je ook maar een keer gilt snij ik je keel door met mijn zakmes.' Dreigde hij.
Zijn rechterhand ging omlaag naar mijn nek waar hij me ruw vastgreep.
Ik kon nauwelijks ademhalen en ik was bang dat hij me zou wurgen. Ik voelde zijn warme adem in mijn nek. Hij trok me mee naar zijn bureau. Ik probeerde me los te rukken maar het was een mislukte poging. Meneer Houweling greep met zijn vuist het haar op mijn achterhoofd hij duwde mijn hoofd zo hard naar beneden dat ik met een klap tegen het bureau aan kwam. Ik hapte naar adem.
'Als je je kop niet houd doe ik het nog een keer.' Dreigde hij.
Tegen beter weten in probeerde ik te gillen om hulp maar er kwam alleen maar een jammerend geluid uit mijn keel. Mijn zicht werd geblokkeerd door tranen.
Meneer Houweling trok mijn hoofd weer omhoog en sloeg me daarna weer neer tegen het bureau. Dat deed hij een aantal keer tot het uiteindelijk even zwart voor mijn ogen werd. Ik voelde iets warms uit mijn oor komen en langs mijn gezicht lopen. Het leek alsof ik tekort aan lucht had en ik hapte dan ook naar adem . Ik greep met mijn handen het bureau vast.
Tenminste dat probeerde ik. Het leek alsof ik geen controle meer had over mijn lichaam. Ik werd helemaal slap en viel naar de grond. Meneer Houweling trok me aan mijn haar omhoog wat ontzettend zeer deed. Het leek net alsof de huid van mijn schedel werd getrokken.
'Sta op Jones. Ik heb die domme stiefvader van je niet betaald om je een potje te zien huilen.'
Toen ik Alex zijn naam hoorde ging er een rilling door me heen. Dus dat was waarom hij me wel naar school had laten gaan.
De kamer begon om me heen te draaien. Steeds werd mijn zicht wazig en af en toe zag ik zelfs niks. Meneer Houweling duwde me tegen de muur aan.
Mijn mond vulde zich met iets warms.
'Alsjeblieft,' bracht ik uit. Waarbij er bloed uit mijn mond stroomde. Het bloed liep langs mijn kin. Ik was me nog maar voor de helft bewust van wat er gebeurde. Ik voelde hoe Meneer Houweling mijn hoofd nog een keer naar achter bracht om hem vervolgens opnieuw tegen de muur aan te rammen. Ik voelde hoe de harde stenen mijn gezicht schramde en nog meer bloed liep over mijn gezicht. Ik ademde schokkerig in en uit.
Hij maakte een tevreden geluid voordat hij weer mijn hoofd tegen de muur aanknalde. Dit keer werd alles echt helemaal zwart. Ik voelde dat mijn benen het begaven. Ik zakte in elkaar.
