Deranged (GREEK TRANSLATION)

Chapter 9

Carter's Point Of View

"Όχι" κούνησα το κεφάλι μου. "Θα με πάνε σπίτι μου"

"Θα ισχυριστούν ότι είσαι τρελή, το γεγονός ότι είσαι μαζί μου το κάνει ακόμα χειρότερο." μου είπε. Έφερα τα χέρια μου στο πρόσωπο μου, προσπαθώντας να εμπεδώσω τα λόγια του.

"Αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει" ψιθύρισα. Το μόνο που θέλω είναι να πάω σπίτι και να προσποιηθώ ότι όλα αυτά ήταν στην φαντασία μου. Πλάσματα και τέρατα δεν υπάρχουν. Ίσως είμαι τρελή; Σταμάτησα να σκέφτομαι όταν άκουσα ένα κλαδί να σπάει πίσω μας.

"Oh, μα συμβαίνει" ψιθύρισε πριν προχωρήσει.

"Περίμενε!" φώναξα τρέχοντας πίσω του. Κακή ιδέα, είχα προδώσει την τοποθεσία μας. Απέφευγα τα χαμηλά κλαδιά δέντρων και τα κούτσουρα, προσπαθώντας να φτάσω τον Harry. Εντελώς ξαφνικά, ένιωσα κάτι αιχμηρό να χτυπάει την πλάτη μου. Το σώμα μου αντέδρασε παράξενα σε αυτό, πρακτικά πέφτοντας κάτω. Έπεσα στα γόνατα μου, με τα μάτια μου μισάνοιχτα παρακολουθούσα τον Harry να χτυπά ενάντια σε ένα δέντρο καθώς προσπαθούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Κάτι προεξείχε από την πλάτη του, αλλά δεν μπορούσα ακριβώς να το δω επειδή τα πάντα είχαν αρχίσει να σκοτεινιάζουν.

***

Δεν ανήκω εδώ. Σκέφτηκα όπως περπάτησα ανάμεσα στους ασθενείς που ψιθύριζαν πράγματα στους εαυτούς τους. Ένας άντρας στη γωνία πιπιλίζε τον αντίχειρα του κοιτώντας έμενα. Έβαλα τα δυνατά μου να αγνοήσω το βλέμμα του όπως έκατσα στην άκρη ενός άδειου καναπέ. Αυτό το μέρος δείχνει μουντό, ακόμα και τα ρούχα των ασθενών ήταν ενα μουντό μπλε. Εστίασα στα γόνατα μου πειράζοντας τις κλωστές στο τελείωμα της μπλούζας μου. Νόμιζα οτι θα πέθενα απ' τον φόβο μου όταν ένιωσα στον ώμο μου ενα σκούντηγμα.

Κοίταξα πάνω και αντίκρισα ένα κορίτσι να στέκεται μπροστά μου. "Εσύ για ποιό λόγο είσαι εδώ;" κάγχασε, παίρνοντας την θέση δίπλα μου στον καναπέ.  Τα ξανθά μαλλιά της έμοιαζαν βρώμικα, δίπλα στο μελανιασμένο πρόσωπο της. Αναρωτιόμουν επίσης γιατί ήταν αυτή εδώ.

"Δ-Δεν ξέρω ακριβώς. Δεν θα μου πουν." ψιθύρισα παρατηρώντας την "Γιατί είσαι εσύ εδώ;"

Σήκωσε τους ώμους της "Ναρκωτικά, σεξ, φόνο. Τα συνηθισμένα." Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα και προσπάθησα να απομακρυνθώ διακριτικά από αυτήν, παρόλα αυτά με κατάλαβε. "Ναι, όλοι προσπαθούν να κρυφτούν από μένα"

"Δεν προσπαθούσα-"

"Τώρα το σωσες" γέλασε στριφογυρίζοντας τα μάτια της. Κάτι πίσω μου της τράβηξε την προσοχή, κάτι ενδιαφέρον. "Ω, σκατά... επέστρεψε"

Γύρισα πίσω να κοιτάξω τι έβλεπε, τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα. Εκεί ηταν, ντυμένος στην ίδια φορεσιά των ασθενών όπως όλοι. Τα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα, κοψίματα ήταν διάσπαρτα στους γεμάτους τατουάζ ώμους του. "Ποτέ στη ζωή μου, θα σκεφτόμουν πώς θα ήταν ικανοί να τον πιάσουν."

"Γιατί;" ρώτησα γυρίζοντας να την αντικρίσω, οταν ο Harry έκατσε σε ένα άδειο τραπέζι φανερά εξαντλημένος.

"Η συμπεριφορά του και ο τρόπος που άνοιγε καυγάδες με τους νοσοκόμους τον προηγούμενο χρόνο. Κανείς δεν ξέρει πως δραπέτευσε!" χλεύασε κουνώντας το κεφάλι της σε θαυμασμό.

"Πάω να του μιλήσω" της είπα. Ακριβώς όπως σηκώθηκα, ετσι με ξαναέκατσε κάτω.

"Πρόσεχε. Ειναι τρελός" με προειδοποίησε.

"Έμενα σε ένα ανατριχιαστικό τούνελ μαζί του για μεγάλο χρονικό διάστημα. Κοίτα τι γίνεται τότε." Την άφησα να σκεφτεί τα λόγια μου και πλησίασα τον Harry. Όταν με παρατήρησε να κάθομαι στη θέση απέναντι του κάγχασε.

"Χαίρομαι που σε βλέπω Carter"

"Πώς δραπέτευσες;" μπήκα κατευθείαν στο θέμα, περίεργη να μάθω.

"Συγγνώμη;" έσμιξε τα φρύδια του.

"Με άκουσες Harry. Πώς βγήκες έξω; Επειδή προφανώς μπορείς να το ξανακάνεις."

Έγυρε πιο μπροστά, πλησιάζοντας το πρόσωπο μου. "Δεν αποκαλύπτω τέτοιου είδους πληροφορίες. Όταν πω ότι είναι καλή στιγμή για δραπέτευση, τότε θα σου πω. Το 'πιασες;"

Ένευσα αργά κλείνοντας το στόμα μου. "Καλά" έγειρε πάλι πίσω στην καρέκλα χωρίς να μου ρίξει ούτε ενα διαβολικό βλέμμα.

"Τ-Τι κι αν έρθει ο διάβολος;" ρώτησα χαμηλόφωνα

"Τότε θα φροντίσει την κατάσταση μας"

"Πως;"

"Ο διάβολος εμφανίζεται όταν θέλει, όχι όταν τον θέλουμε εμείς"

Αυτή η πληροφορία ήταν άχρηστη και πήγαινε ευθεία στην κατεύθυνση του πουθενά. Ο Harry δεν έμοιαζε καν να θέλει να δραπετεύσει. Αλλά απο την άλλη, μιλάμε για τον Harry. "Έχω ακόμα μία ερώτηση" είπα.

"Η οποία είναι;" ανασήκωσε το φρύδια του.

"Είναι... είναι τα τέρατα στο τούνελ.... αληθινά;" ένιωσα τόσο χαζή που τον ρώτησα κάτι τέτοιο. Γέλασε αθόρυβα και έπαιξε με τα δάχτυλα του.

"Φυσικά και είναι. Αλλά μερικές φορές, τα τέρατα μπορεί να είναι μικρά σημάδια σχιζοφρένειας στα μυαλά μας.
Είμαστε όλοι τέρατα, γλυκιά μου, και είμαστε σχιζοφρενείς. "