She's A Bad Girl

Chapter 48

Jacob's rage was soaring. Ito na yata ang pinakamalaking pagsabog na naranasan niya sa tanang buhay niya. Kinimkim niya ang galit ng ilang linggo at hinayaan munang humupa bago niya sana muling harapin si Miisha. Subalit hindi pa nga nakakaahon ang dibdib niya mula sa sama ng loob na dulot ng pang-iiwan nito nang walang paliwanag ay heto't may bago na naman itong pasabog na aalis patungong America. Sunod-sunod na mga desisyon na wala siyang kaalam-alam kung paano nangyari't nabuo. 

They've been through a lot. Ang dami nilang ipinaglaban. Pero bakit isang araw paggising niya ay tila hindi na siya parte ng buhay ng babeng minahal niya ng sobra-sobra? All these unfairness justified his anger. Sa komprontasyon nilang dalawa ay hinayaan niya na pangibabawan siya ng galit. Iparamdam dito kung gaano siya nasaktan. He felt betrayed, humiliated and abandoned all at the same time.

Habang kaharap si Miisha at ang pananahimik nito, lalong umiigting ang panghihimagsik ng dibdib niya. Pati ba naman simpleng paliwanag ay tila gusto pa rin nitong ipagdamot. He wanted to be ruled by anger para anu't anuman ang kahinatnan ng pag-uusap nila, he won't end up begging again. 

He remained firmed subalit nang biglang sinapo ni Miisha ng mga palad ang mukha at humagulhol ito ng iyak sa kanyang harapan ay unti-unti ring nanlambot ang puso niya. The last girl he wishes to see crying is weeping in front of him because of the same unknown reason that has been hurting him.

He calmed down. Tahimik niyang hinintay at pinanood na humupa ang pag-iyak ng dalaga. He endured watching it without doing anything to at least save his pride. He folded his lips and looked away while swallowing hard. Matagal niya nang nakita ang posibilidad na mangyayari ang ganitong problema. When he  met Miisha, she was the most stubborn girl he'd ever known. Siya ang taong tinatakbuhan ang mga problema, kinikimkim o di kaya'y idinadaan sa pagrerebelde. Yet he accepted her for who she is, loved her and understood her. Put up with her mood swings. Nurtured her artistic oddity. Lahat ginawa niya para maging masaya ito. Inalagaan at minahal sa paraang makakalimutan nito lahat ng pinagdaanang sakit sa pamilya.

He thought he made it... Hindi pa rin pala. Akala niya ay nabago na ito ng pagmamahal niya but she's still the same person who could easily run away from you and make you feel like you're worthy of nothing. And for the first time, he questioned himself why he fell for this kind of woman.

Samantala, hindi mautusan ni Miisha na patigilin ang kanyang mga luha. She wanted to speak pero tila binabarahan ang kanyang lalamunan.  Kaharap niya na ang taong pinagkakautangan niya ng paliwanag pero di niya pa rin magawang magsalita. She was never this weak and coward before. With what's going on to herself, unti-unti niyang naintindihan why she's drown into paintings. Because it really describes who she is; the woman who's incapable of saying in words the things that matter most.

"Mag-usap tayo. You need to speak Miisha... What exactly happened to us?"

Humina ang pag-iyak niya nang marinig ang medyo mahinahon nang tono ni Jacob. Dahan-dahan siyang nag-angat ng mukha. He was not furious anymore pero may katigasan pa rin ang mukha. Lumuwag nang kaunti ang pakiramdam niya sa bahagyang pagkalma nito. Tumigil ang pagpatak ng kanyang mga luha at unti-unting bumalik sa normal ang pintig ng kanyang dibdib. Pinahiran niya ng kamay ang mga mata at sisinghot-singhot na humingang malalim. Jacob offered her a handkerchief. He didn't wipe her tears like he always do pero sapat na yun para tuluyang kumalma ang dibdib niya. Just a simple touch of his concern made her at ease already.

"Nakalimutan mo na ba ang pangako natin sa isa't isa na walang iwanan?" seryoso ngunit kalmado lamang na sambit ng lalaki.

Umiling siya habang pinapahiran ng panyo ang mga mata.

"Kung ganun bakit mo ako iniwan?"

Lumunok siya nang malalim at matapang na tumingin sa mga mata ng kausap. His eyes had no more sign of anger yet the pain was still evident.