Hızla ilerlediğimde karşımda o küçük market duruyordu. Gözlerim yaşarmıştı.
Oraya girdim. İçeride bir sürü yiyecek vardı. Zombiler burayı koruduğu için kimse girememişti.
Eve dönüp sırt çantamı alıp bir şeyler hazırlamalıydım. Yolda lazım olacaktı. Hem eve de lazımdı.
Hızla tekrar eve döndüm.
Eve geldiğimde sakince kapıyı çaldım. Kapıyı açan Zeynep abla:
-Asya kuzum iyi bir şey söyle.
-Sakin ol Zeynep abla. Sitenin arkasındaki market yağma olmamış, her şey var. İçeriden Nur ablanın sesi:
-Ay Asya! Bu çok iyi oldu. Zeynep ablaya dönerek:
-Şimdi sen bana bir çanta ver.
-Tamam bekle.
İki dakika sonra Zeynep abla elinde geniş bir sırt çantasıyla kapıda duruyordu.
-Al bakalım.
-Sağol Zeynep abla.
-Asıl sen sağol fıstık. O sırada kapıda heyecanlı gözlerle bana bakan Nur ablaya dönerek:
-Nur abla, özür dilerim. Şaşkınlıkla:
-Ne için birtanem? Yere bakarak:
-Emanet konusunda. Dedim.
-Aman yavrum! Unuttum gitti.
Bunu dedikten sonra sıkıca sarıldık.
Ben tam kapıdan ayrılırken kapıda Masal belirdi. Kendinden emin ses tonuyla:
-Bende geliyorum. Dedi. Nur abla:
-Hayır Masalcığım sen içeri geç. Nur ablayı konu dışarı edercesine:
-Bir dakika Nur abla. Asya bende geleceğim. Ukala tavrına sinir olmuştum.
-Hayır Masal. Bu oyun değil.
-Dedemi öldürdüğün yetmiyor gibi bana da engel oluyorsun. Söyledikleri karşısında şoka girmiştim.
-Dedeni ben mi öldürdüm? Kendinden emin:
-Evet. Diye yanıtladı.
-Hayır. Hastalıklılar öldürdü. Sesimi yükselttiğimi suratındaki ifadeden anlamıştım.
-Ama sen yanındaydın ve onu koruyamadın.
Bunu söylerken ağlamaya başlamıştı.
-Benim annem de senin yanındaydı ama sen onu koruyamadın.
Hala ağlıyordu. Aslında ona kıyamadım. Annesi o doğarken ölmüş, babası o dört yaşındayken... Bir dedesi vardı o da artık yok ve böyle bir dünyada ondan iyi bir psikoloji bekleyemezdik.
-Ne halin varsa gör Masal. Eğer gelmeye kararlıysan üzerine bir şeyler giyin. Bol şeyler olmasın.
-Tamam.
Bende hızla aşağı indim.
Aynı şekilde koşarak markete girdim ve lazım olan olmayan ne varsa aldım.
