Asla onu öldüremezdim... Beklemeliydim... Belki öyle olmaz... Belki iyileşir...Babamlara söylememeliydim.
-Abla noldu?
-Yok ablacım bir şey daldım sadece. Hadi artık annemleri bulup bu yerden gidelim. Titremem durmuştu, o da ağlamayı kesmişti.
Hızla bize doğru gelen annemlere ilerledik. Maya hala kucağımdaydı.
-Asya neler oldu? Asya söze atlayarak:
-Ablam bir zombi öldürdü anne.
-Doğru mu bu? Annem soruyu ciddi ve sinirli bir şekilde sormuştu.
-Evet anne. Onu buldum tam o sırada üstüne bir zombi atladı. Ne yapmalıydım?
-Tamam hayatım, sakin olun. Geçti artık. Annem bunu dedikten sonra bize sımsıkı sarıldı. Babam anı bölerek:
-Hadi artık gitmeliyiz.
Hızla ordan çıktık. Son dakika aklıma Maya'nın istediği çikolata geldi. Belki bu... Son günüydü... Ona istediğini vermeliydim.
-Anne ben hemen geliyorum. Diyerek hızla içeri doğru koşmaya başladım. Annem arkamdan:
-Asya nereye? Diye bağırsada ona aldırmadan içeri girdim ve çikolata reyonuna yöneldim. Çikolatayı aldım ve hızla arabaya koşmaya başladım.
Dışarı çıktığımda annemler arabaya binmişti.
-Maya bak! büyük bir zaferle elimdeki çikolatayı salladım.
-Ablam... Maya boynuma atılıp beni öpüyordu. Bu sefer anı bozan annemin sesi oldu:
-Çocuklar eve geri dönüyoruz.
-Peki ne yapacağız?
-Yapacak bir şey yok. Yardıma ihtiyacı olanlara yardım edeceğiz ve sonra başka bir yerde kendimize yeni bir yaşam kuracağız. Artık dünya bir süre böyle. Uzun bir süre...
Önümüze çıkan şeylere aldırmadan yolumuza devam ettik...
