The Fearless Angel [Completed]

Chapter 47

Alright...alright...focus Liza, come on!

"Come on, kahit ngayon lang..." dasal ko at mukhang dininig naman ng langit dahil biglang nabuhay ang makina ng kotse. "Oh god..." I muttered at nanginginig na pinaandar ito.

O—kay. Really huh? Really. Kinagat ko ang labi at huminga ng malalim. Tatawid lang naman kami sa nagbabagsakang parte ng gusali.

It's now or never, Liza. You can make it.

If I am reckless, then I should call this one a suicide. Swerte nalang siguro namin kung hindi kami mabagsakan ng mga naglalakihang semento mula sa itaas. Diniinan ko pa ang tapak sa gas, napakabilis ng takbo ng kotse, ang pagliko ko ay mabilis ngunit maingat. This is my fastest drive I ever had I guess, walang wala ang paghabol ni kamatayan.

"Come on..." I gritted my teeth in frustration, bakit ba sobrang haba naman ng daan na ito papalabas?!

Nang makita ko na ang gate na halatang binaklas ay naliwanagan agad ako. Agad kong iniliko ang kotse at agad naman itong dumeretso sa gate, may natamaan pang maliit na parte ng gate kaya pakiramdam koy nasira ang likuran ng kotse.

"C-calm down, you're giving me headache." bulong ni Zeign habang nakahawak sa uluhan niya, nakapikit ang mata nito at namumutla ang buong mukha.

"Kailangan mong madala sa ospital." Yun lang ang sinabi ko at mas pinabilis pa ang pagpapatakbo.

It's your life I wanted to save asshole.

***

I don't know how long I've been here outside the emergency room but I guess it's too long to be true, gaano ba katagal ang operasyon? Hindi na ako mapakali.

Kanina ko parin napapansin ang mga naaawang mata ng mga tao dito sa ospital na ito. Yes, I look like trash and smell like trash but I don't care anymore, as long as Zeign made it. He can make it, I know. He will never leave just like that. Right?

Sumandal ako sa upuan at tinitigan ang semento. Napansin ko ang isang maliit na pigurang tumayo sa harapan ko kaya nag-angat ako ng tingin. Isang bata na may kulot na buhok, bilugan ang mata, nakangiti, may hawak itong chuckie sa kanang kamay at isang lollipop sa kaliwa. Hindi naman kaya magkadiabetis ang batang ito? Puro matamis ang kain.

"Gusto mo po?" Sabay lahad ng chuckie na halata namang nainuman na. "Why so dirty po?"

Ouch. Pero napangiti ako ng konti.

"Can I have the lollipop?"

Mukhang nagdalawang isip pa siya bago ibigay sakin. Nang buksan ko ang candy ay nakatitig siya doon, tapos sa mata ko, sa candy, tapos sa mata ko ulit.

"Your eyes are made of lollipop rin po ba?"

Tuluyan na akong napangiti. Naalala ko si Mariel, I should visit them once everything settled.

"what's your name?" Tanong ko.

Ngumiti ito at natawa pa ng bahagya. "My name is Liana, but my friends call me Yana."

Liana.

"Yana," napangiti lang ako. Innocent Liana.

"Yana! God! Bat ba kung saan saan ka—"

Parehas kaming natigilan ng makita ang isat-isa.

"Tita Gan!"

Tumakbo palapit sa kanya si Yana at nagpakarga. So I guess, Yana...

"Daddy!"

is...Arum's and Ring.

Parehas silang nakatingin sakin ng blanko katulad ko, I just figuring things out. Tiningnan kong muli si Yana. Then Arum, and last Regan.

And now a conclusions made, because of me, because I killed Ring, Yana didn't had a chance to see her mother,  Yana lost her mother that early. And it explains the hatred coming from these two people, pinagkaitan ko lang namang magkaroon ng ina ang isang batang walang muwang sa tunay na mundo.

But Ring's a bitch, magiging mabuting ina ba siya kay Yana? Maybe and it depends on them. Napabuntong hininga ako. And it was...an accident. I was out of myself that time, it was not me who killed her, it's my mad self. Tsk.

"Let's go home," ani Arum bago kuhain si Yana mula kay Regan.

Nakatitig lang ako sa mag-ama, kumaway sakin si Yana bago sila mawala sa paningin ko.

So, I break the family tree.

"She's already four years old. One and half when Rinsey died." Wika ni Regan habang naupo sa katabi ko. "You smell different huh? What trouble this time? Can't change your lifestyle Liza?"

So she's not having memory loss. Sadyang kinalimutan lang niya ako at ang nakaraan. Hindi ako nagsalita, nakailaw parin ang pulang ilaw ng emergency room. Ang tagal.

"Did you even try to know why I'm gone after high school?"

"Why?" pagod kong sagot habang sa pulang ilaw parin nakatitig.

"Your mother says so."

Napatingin ako sa kanya. Mom?

"Yes, she said befriending with you wouldn't do any good to me. As in to me not to you, I was confused at first, bakit kita lalayuan? At paano ka hindi makakabuti sakin? Ikaw nga lang ang taong nagtatanggol sakin sa school? So be the curious I am, I research some info about and your family. Your parents are tycoon in business, rich among the richest, so I understand the situation, lalo na nung nalaman kong naging gangster ka years ago. Lumayo na dapat ako. Ayokong madamay. So basically, I'm not a true friend. Right? Dahil lang don lalayuan kita? But can you believe me that I am? I idolized you back then, I like you alot to be my friend. Pero mahina ako, paano ako makikibagay sa mundo mo kung mahina ako? Then I find Ring's secret, she's a gangster too...fighting for rank, for names, for fun. I don't get it at first, so I ask why? Why Liza? Why are you like this? Do you wanna die too?" mahina ang boses niya sa huli, napayuko siya at humikbi. "why do you have to do this? To kill people, to fight them, just for fun?"

Just for fun...am I making fun of it? Oo noong una natutuwa ako, but I'm so sick and tired these past few days. Gusto ko nalang tumigil at hayaang kuhain ang buhay ko.

"Hindi mo ba kayang tumigil? I already forgive you, Arum too. One fight is enough, I don't want Rinsey's death to be the cost of your death, you're still one of those person I wanna look up to, someday. So please Liza, stop whatever it is. Don't die."

Hindi ko alam ang mararamdaman ko, namanhid ako sandali sa narinig mula sa kanya. Ramdam kong tumayo siya at pag-tap nito sa balikat ko.

"I have to go. Goodbye Liza."

Dont die.

Tumitig ako sa kawalan at inisip ang mga sinabi niya. Paano kung matagal na akong tumigil? Paano kung matagal ko ng gustong lumaya ngunit maraming pumipigil at patuloy akong ikinukulong? Paano kung ito talaga ang nakarugtong sa buhay ko? Paano ako makakaalis, Regan? Paano?

Pumikit ako at isinandal ang ulo sa pader.

"How? How can I chase that freedom?"

Maraming pumasok sa isip ko. Ngunit pagtakas lang ba ang paraan para makalaya? Iminulat ko ang mata dahilan lang para makita kung sinong nasa harapan ko ngayon.

Halata sa mata nito ang pagod at pag-aalala. Nagpamewang ito at sinuklay ng kamay ang magulong buhok. May mga galos siya sa ibat-ibang parte ng katawan pero hindi naman alintana. Walang ekpresyon sa mukha nito, humawak ito sa may tenga at saka nagsalita.

"She's here, safe and sound." Anito bago pagod na umupo sa tabi ko. "Your boyfriend better be alive or we will kill him for planting bombs on that shell." Iritang untag nito kaya napangiti ako ng bahagya.