Brand me (completed)

Chap 32 - everything

One day...Habang nasa park kami... sa ilalim ng puno kung saan kami unang nagkita ni selene ay seryoso sya sa paggawa ng assignment namin ni Brayden. Habang ako ay nakaunan sa isang hita nya. 

"Selene" mahinang tawag ko

"hmm"

"will you marry me?"

Nalaglag sa muka ko yung ballpen nya.

"aw! gusto mo ba kong bulagin?" 

"aba'y umayos ka kasi sa mga tinatanong mo sakin! parang nakakaloko lang eh, para kang nagtanong ng weather?"

"I'm serious"

"Ah ganun!"

bigla nyang binato sakin yung notebook.

"aw! masakit ah, alam mo kahit anong gawin mo hindi magbabago yung isip ko."

"highschool pa lang tayo! beside hindi kita boyfriend!"

"Huh? nagka amnesia ka ba? matagal na tayong magkarelasyon!" 

"mga ilusyon mo, ayus ayusin mo"

i hold her hand 

"pwedeng gasgas na to at madami ng lalaki ang nagsabi nito sayo... pero... mahal kita.... mahal na mahal at gusto kitang makasama habang buhay ko, please bigyan mo ko ng chance na mahalin ka."

"h-huh? well...."

"the wedding doesn't need to happen now or tomorrow. but i want you to give your promise of lifetime to me"

I see her blush... i know she wants me too. The way she respond and look at me. somehow... somewhere, i know that she feels something for me too. at kahit katiting na pagmamahal lang yun, i'll take my chances. even if its just 1% chance. i will give my everything to that. everything....

"i-i'll think about it!"

Then the bell ring. wow save by the bell. After ng class ay dumiretso ako sa classroom nila Selene, though usually inaantay ko lang sya sa ilalim ng puno. Naisipan kong sunduin sya mismo sa room nila. 

On my way... i saw brayden through the window nasa kabilang building sya sa gilid sa may ibaba. tatawagin ko sana sya ng makita kong papalapit si Selene sa kanya. siguro ibibigay na nya yung assignment na pinagawa namin. Bababa na rin sana ako para salubingin sila ng makita kong hawakan ni Selene yung kamay ni brayden. she lean closely as if whispering something. Brayden flinch a little. ano kayang pinag uusapan nila? 

i open the window to call them.... when someone calls me first. napalingon ako sa tumawag sakin. 

"Oh pare bakit?" tanong ko pagkakita sa isang frat member namin. 

"my frat fight sa susunod na araw, will you lend us your hand?"

"pasensya na bruno. nangako kasi ako sa girlfriend ko na hindi na ko makikipag basag ulo ulit" 

"ah ganun ba, sayang... kung hindi ko na mababago isip mo, wala akong magagawa. pero alam mo naman kung saan kami makikita in case"

"sure thanks bruno."

"bruce pare"

"ay bruce pala, pasensya napagkamalan kitang yung isa si bruno."

"wala tayong member na bruno" 

napakamot na lang ako sa ulo. sa dami ng frat member hindi ko na talaga matandaan ang pangalan nila isa isa. umalis na si bruno, este bruce. at tumingin ulit ako kila brayden. wala na sila. baka nasa meeting place na. 

pagdating ko sa puno, wala pa din sila? hala, wala ng masyadong estudyante. nasan na yung mga yun? medyo nagpanic na ko. baka may nangyaring hindi maganda sa dalawang yun. hindi ko mapapatawad yung sarili ko pag nagkataon! Fck!

nagmamadali akong tumakbo papunta sa room ni selene baka andun pa sya. humahangos akong napahinto sa nakita ko.

her arms in him... 

their body entwined... 

their lips tasting each other... 

I felt a pang of pain in my heart... ahh... this is what it feels like to have a broken heart. 

No... they shattered me....They kill me. 

that time... i realise...

she's my worst love.