"Buzun altında can çekişirken bulmuştu beni şifam, dudaklarıma yaşam nefesi vermişti."
Peki, beni ölümün soğuk karanlığından çekip alan, ruhuma nefes olan sıcak dudakların sahibi kimdi?
*
Terk edilen ve yalnız bırakılan bir çocuğun büyüdüğü kadar...
Yorum yapmayı ve beğenmeyi unutmayın, kar tanelerim:)))
21. BÖLÜM
''KADER BAĞLARI''
Mazzy Star, Fade Into You
Perdenin Ardındakiler, Gökyüzü
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Baran'ın hızla değişen ifadesini tırnaklarımı avuç içlerime bastırarak izledim. Kendi yüzümdeki ifadeyi sabit tutmaya çalışarak yüzüne hafifçe gülümseyerek baktım. Diğer elimle bileğini tuttum ve elimi bileğinden başlayarak dirseğinin üstüne kadar kabanının üstünden sürttüm.
Baran'ın yüzüne yerleşen ani şaşkınlık ifadesinin yerini hafif bir sırıtış alınca durumu fark ettiğini düşündüm. Baran'ın omzunun üstünden kızlara çaktırmadan bir bakış daha attığımda Baran nereye baktığımı anladı ve gülmemek için alt dudağını dişleyip bana aynı ifadesiyle bakmaya çalıştı.
Bu hareketini gözlerimi kısarak izledim. Elini tuttuğum elini sıkıp bıraktığımda dayanamadı ve yarım ağız Kavak Yelleri Efe gülüşü yapıp tek adımda aramızdaki mesafeyi kapattı. Uzun boyundan ötürü hafifçe eğilerek yanağıma uzandı ve yanağıma derin bir öpücük bıraktı. Kalp atışlarım anında hızlanırken istemsizce gülümsedim ve gözlerimi kapattım. Ruhuma çöken huzurlu duyguyu yavaşça sindirdim.
Dudaklarını yanağımdan çekerken tam gözlerimin içine bakarak, ''Hoş buldum, sevgilim.'' dedi. Nabzımın bir hududu yoktu artık. Çıkabildiği tansiyonlara çıkabilirdi.
Orman yeşili gözlerindeki yeşilleri ve kahveleri izledim. Sanki koca bir orman vardı gözlerinin içinde. O ormanın ne kadar karanlık olduğunu tahmin edebiliyor, karanlığın içindeki yırtıcı hayvanların varlığını fark edebiliyordum. Ormanın karanlık tarafının aksine bir de güneşin aydınlattığı bir taraf vardı. Gözlerine çöken karanlığın ardından her zaman güneş yeniden doğardı, yeniden parlardı gözleri. Karanlık gözlerini bana çevirdiğinde güneşin nasıl da gözlerinde yeniden doğduğuna bilhassa şahit olmuştum. Bu duygu, şımartılmış bir çocuk gibi hissetmeme neden oluyordu.
Kızların varlığını unutmuş aptal aşık gibi kör bir vaziyette Baran'ın güzel ve erkeksi yüzüne gülümseyerek baktım. ''Seni burada görmek şaşırttı beni.'' Sonra sandalyemin yanına bir sandalye çekip elimle gösterdim. ''Otursana...''
Baran hafifçe gülümseyip çektiğim sandalyeye otururken kızlara selam vermişti. Ardından bana baktı. ''Mete'nin peşine takıldım.'' dedi, omuz silkerek. Sandalyeme otururken hafifçe kıkırdayarak Mete'ye baktım. Mete göz devirdi.
''Kızımı senden kaçıramadım zaten. Artık beni takip etmeye başladı seninle karşılaşabilmek için. Sapık mıdır nedir?'' Mete cıkladı ve yüzünde memnuniyetsiz bir ifadeyle başını bizden uzağa çevirdi.
