"Buzun altında can çekişirken bulmuştu beni şifam, dudaklarıma yaşam nefesi vermişti."
Peki, beni ölümün soğuk karanlığından çekip alan, ruhuma nefes olan sıcak dudakların sahibi kimdi?
*
Terk edilen ve yalnız bırakılan bir çocuğun büyüdüğü kadar...
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın, kar tanelerim:)))
20. BÖLÜM
''OYUN ve SAVAŞ''
Isabel LaRosa, i'm yours
Lana Del Rey, Salvatore
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazen evimin yolunu bulamazdım. Kar fırtınasının ortasında, sisten görünmeyen sokakları karıştırırdım. Gökyüzüne uzanan binaları tanımaya çalışırdım ipucu olarak. Yerinde durmayan, sağ sola çarpan tabelaları okumaya çalışırdım. Hepsi evimin yolunu bulabilmek içindi.
O gün eve girdim.
Ama evimi bulamadım.
Saatlerce fırtınasının ortasında evimi arardım. Üşürdüm, titrerdim ve bazen de hasta olurdum. Evimin sokağını bulduğumda pencerede annemi görürdüm hep. Acaba benim için endişelendiği için mi pencerede durup beklerdi beni? Endişelense sokağa çıkıp aramaz mıydı beni? Nasıl olsa evin yolunu her zaman bulduğumu düşünüyor olmalıydı. Evet, kaybolmak için çıktığım evimi her defasında bulmuştum.
Bir gün gerçekten kaybolmak istemiştim. O evden çıkmak ve bir daha geri dönmemek...
Oysa benim fikrimi annem çalmıştı.
Kar fırtınasının ortasında bir gün ansızın benim gibi evden çıkmıştı. O gün ilk defa ben pencerenin başında oturup onu beklemiştim. Uzun süre beklemiştim, saatler geçmişti. Benim gibi kaybolduğunu ama evin yolunu zaten bulacağını düşünmüştüm.
O gün annem kaybolmuştu ve evin yolunu bulamamıştı. Belki de kaybolmak için çıktığı yolda gerçekten yok olmak istemişti.
Annem, kaybolduğum sokaklarda kaybolmuştu.
Ben, onun beklediği pencere başında onu beklemiştim.
Evimin yolunu bulmak için çabalamayı bırakmıştım o günden sonra. Bir daha da evden çıkmamıştım. Annemin kaybolduğu sokaklarda kaybolmak istememiştim. Onu ne çıkıp aramıştım ne de babama sormuştum nerede olduğunu. Çünkü biliyordum annem gerçekten de gitmişti. O sokak bana tüm kaybedişlerimi haykırmaya başlamıştı.
Kayıp bir evim vardı. Yıllarca kayıptı. Bulmak için çabalamasam da hep bir eksik hissederdim kendimi. Bulmaktan vazgeçtiğim ve tükendiğim anda beni saran sıcak kolları hatırladım. Gerçekten de kaybolmak istediğim anda, Azrail'le karşılaştığım anda o gelmişti. Baran...
Beni kaybolduğum karanlığın içinden tutup çıkarmıştı. Verdiği yaşam nefesi, kaybolduğum sokaklara renk katmaya ve tüm yaşanmamışlıkların üzerine yaşam nefesi vermeye başlamıştı.
