The Prince of Raeveth 《Voltooid》

Hoofdstuk 22

Ik heb vandaag twee hoofdstukken gepost. Dit hoofdstuk en een epiloog. Ik schreef de laatste tijd niet zoveel meer aan dit verhaal, dus nu kunnen we het gezamenlijk afsluiten. Have Fun!

[Clarissa POV]

'Pap! Pap!'. Ik ren naar mijn vader en spring in zijn open armen. Hij drukt me stevig tegen zich aan en neemt mijn geur in zich op.

'Clarissa, niet jij ook al' fluistert hij zacht. Ik voel een traan op mijn schouder vallen. Het was een raar gevoel. Mijn vader, de sterke en stoere man, die huilt. 'Uhm schat, kun je ons allemaal vertellen wat Prins Marcus hier doet?'. Ik keek naar Marcus en Emily die nu omsingeld werden door de groep volwassen mannen.

'Marcus heeft zich voor mij en Emily opgeofferd. Hij is hier vrijwillig'. De mannen stoten elkaar aan en beginnen te fluisteren.

'Opgeofferd? Waarom? En wie is dat meisje?' vroeg mijn vader verbaasd.

'Dat meisje is, uhm, mijn dochter. Dus jouw kleindochter'. Mijn vaders ogen werden groter. Hij keek naar het kleine meisje op Marcus' heup. Ze had haar duimpje in haar mond en ze knipperde traag met haar ogen. Mijn vader nam een paar passen naar haar toe en streek een bruine krul achter haar oor. Emily keek verbaasd en lichtelijk bang. Ze verborg haar gezicht in Marcus' nek. Ik liep naar mijn familie toe en ging bij Emily staan.

'Emily, lieverd, dit is opa'. Emily keek voorzichtig naar mijn vader.

'Ga maar' moedigde Marcus haar aan. Mijn vader nam Emily over van Marcus en gaf haar een knuffel.

'Hallo, kleine Emily' zei hij. 'Wat lijk jij veel op je moeder. Je bent heel mooi'. Emily grinnikte en keek me aan. Ik schonk haar een kleine glimlach en nam haar handje vast.

'Wie is de vader, Claris' vroeg mijn vader ineens, zijn ogen nog steeds op Emily gericht.

'Uhm, ik ben... de vader' stotterde Marcus. Mijn vaders blik schoot naar mij. Ik kon niet zeggen of hij trots of teleurgesteld was.

'Zo Clarissa. Je kiest ze wel uit, hoor' lachte hij. 'Dus jij ligt een beetje te rotzooien met een prins'.

'Pap!!' schreeuwde ik. De mannen om ons heen begonnen te schateren, maar hielden abrupt op toen er een hard gebrul klonk.

'We moeten gaan. Hij heeft zijn nest verlaten!' riep één van de mannen. Plots renden alle mannen een gang in.

'Ren! Volg de mannen! Ik verzamel het eten' riep mijn vader terwijl hij Emily aan Marcus gaf. We begonnen te rennen terwijl het gebrul harder en harder klonk.

'Kom op, Clarissa!' riep Marcus die voor me rende. God damn it. Ik heb dus echt een slechte conditie. De mannen voor me renden een iets kleinere tunnel in. Ik bukte en probeerde door te rennen terwijl ik alle modder en ratten ontweek. Aan het eind van de tunnel was een open ruimte, dat het meeste weg had van een riool. De oudste mannen stonden in een cirkel en begonnen allerlei dingen naar elkaar te schreeuwen. Mijn vader en een aantal andere mannen kwamen ons achterna met de kisten vol met eten.

'Dit kan echt niet langer mannen' riep er eentje.

'Hugor wordt steeds agressiever, we moeten gaan'

'Hoe staat het met die tunnel, Cortese' riep een langharige man. Ik verwachte dat mijn vader zou antwoorden, maar in het midden van de groep zag ik mijn oom staan. Mijn oom, waarvan ik dacht dat hij al jaren dood was. Hij draaide zich naar me om en een glimlach verscheen op zijn gezicht.

'Clarissa. Wat ben jij groot geworden!' schreeuwde hij. Hij rende naar me toe en omhelsde me.

'Wat heb je een knappe dochter, Robert!' riep hij terwijl hij mijn vader een klap op zijn schouder gaf. De mannen in de cirkel werden ongeduldig en mijn oom liep weer terug om ze te kalmeren.

'We gaan! Die tunnel is zo goed als af. We maken groepen en dan vertrekken we'. De groepen werden al snel gemaakt en ik zat in de laatste groep. De eerste groepen zouden de tunnel verder open breken, zodat de laatste (en zwakkere) gemakkelijk naar de oppervlakte konden gaan. Marcus wilde bij mij blijven, ook al was hij één van de sterkere.

'Kom' zei hij terwijl hij op de grond ging zitten. Ik ging naast hem zitten en hij trok me op zijn schoot.

'Wanneer we hier uit komen, vluchten we samen. Jij, ik en Emily. Ik neem afstand van de troon en afstand van Theresa'.

'Dat lijkt me geweldig' zei ik zacht terwijl ik met mijn hand door zijn haar streek. Ik keek naar Emily, die werd beziggehouden door mijn vader. Ze rende rondjes om de verwoeste tonnen en Emily gilde het uit van plezier. Arm meisje. Gelukkig vertrekken we snel en hebben we een grote kans om te overleven. De laatste groep die voor ons zat, vertrok en we bleven achter met een klein groepje van 15 mensen. De spanning was om te snijden.

'Het is tijd om te gaan!' riep een lange, brede man in een opening van een tunnel. Ik volgde Marcus naar de tunnel en mijn vader nam Emily mee.

'Aan het eind van deze tunnel is de opening naar boven. We zullen jullie helpen met klimmen'. De man hielp eerst een aantal vrouwen naar boven. We zagen het licht van boven naar beneden schijnen en de lucht was een stuk frisser geworden.

'Wat is dat geluid, Cortese' vroeg de man. De grond begon te trillen en de lampen aan het plafond bewogen fel op en neer.

'Je zei dat hij hier nooit kon komen!' riep mijn vader naar de man die nu pure doodsangst uitstraalde. Een hard gegrom vulde mijn oren en de paniek sloeg toe. De man die ons omhoog zou helpen, begon zelf te klimmen.

'Iedereen voor zichzelf!' riep hij.

'Kom terug, lafaard!' riep mijn oom. 'Kom we helpen Clarissa omhoog'. Ik werd op iemands schouders getild en verder omhoog geduwd.

'Nee, Emily eerst!' schreeuwde ik nog, maar ik was al halverwege. Ik bereikte het oppervlak en werd verwelkomd door de zon die op mijn gezicht scheen.

'Emily!' schreeuwde ik. Een andere vrouw kwam omhoog en daarna een 12 jarig meisje. 'Emily!' schreeuwde ik weer.

'Mama' hoorde ik zacht vanuit de donkere tunnel. Ik hield mijn adem vast en keek hoe Emily omhoog gehaald werd. Ik rende op haar af en sloot haar in mijn armen.

'Oh Emily. Alles komt weer goed' fluisterde ik in haar haren. Marcus klom uit de opening en rende op ons af. Hij sloeg zijn armen van achter om me heen en gaf Emily een kus op haar voorhoofd. Ik hoorde een hard grommend geluid en de grond trilde zachtjes. Brokken zand en steen vielen de tunnel in en er klonk een hard geschreeuw. Ik rende naar de tunnel en boog voorover.

'PAP!' gilde ik. 'PAPA!'. Marcus trok me iets naar achter en hield mijn hoofd tussen zijn handen.

'Clarissa, doe rustig' zei hij kalm. Ik wilde protesteren maar hij kapte me af. 'Hij komt wel. We moeten gewoon wachten'. Zacht viel ik neer op het natte gras. Ik keek hoe Emily een vlinder achtervolgde en Marcus streek liefkozend over mijn rug.

'Volgens mij komt er niemand meer, Bert' riep één van de mannen tegen de andere.

'Ik klim wel naar beneden voor de zekerheid'. Afwachtend keek ik naar het gat in de grond. De man klom alleen naar beneden om te kijken of mijn vader en oom nog leefden. Ik hing over de rand en zag een zwarte schim naderen.

'Pap?' vroeg ik zacht. Maar het was mijn vader niet. Het was de man die naar beneden geklommen was.

'Sorry meis' zei hij. 'Er is niets meer van ze over'. Ik stikte tijdens het ademhalen en de tranen sprongen in mijn ogen. Marcus nam me in zijn armen en suste me.

'De tunnel is volledig ingestort' vervolgde de man. 'Maar...' vervolgde hij. Hij haalde een stuk geschubde huid uit zijn broekzak. 'Hugor was ook in de tunnel'. Ik realiseerde me pas heel laat, wat er gebeurd was. Mijn vader en oom zijn gestorven in een tunnel toen ze oog in oog stonden met die fucking draak. Ik voelde een enorme tweestrijd ontstaan. Mijn vader en oom zijn dood, maar Hugor is er ook niet meer. Het hele land zou vanaf morgen in rep en roer staan. Mensen zullen deze dag nog lang herdenken, maar mijn vader is er niet meer. Hij is het laatste slachtoffer, dat Hugor gemaakt heeft.

'Kom Clarissa. Ik weet dat het moeilijk is, maar we moeten gaan. We moeten door, dat zou hij ook gewild hebben'. Ik kinkte en veegde mijn neus aan mijn mouw af. Emily sprong op en neer en stak haar armpjes naar me uit.

'Kom kleintje, we gaan naar huis'.