The Prince of Raeveth 《Voltooid》

Hoofdstuk 19

...Tijdsprong...

[Marcus POV]

'Stomme trut' mompel ik zacht zodat niemand het kan horen. 'Zei je wat, schat?' vraagt ze met haar mierzoete stem. Ik schud snel mijn hoofd en richt me weer op mijn werk. Mijn vader treedt binnenkort af en ik moet hem dus opvolgen. Nu word ik op het koningschap voorbereidt door zijn stomme papierwerk te doen. Het is niet erg ingewikkeld, maar wel erg saai. Ik laat mijn pen met een plof op tafel vallen. 'Ik ga boven even iets halen' zeg ik zo vaag mogelijk. 'Is goed' zegt mijn vrouw terug zonder op te kijken van haar breiwerk. Ik loop de trap op en ga naar mijn kamer. In de kamer aangekomen loop ik naar mijn nachtkastje. Met het sleuteltje uit de binnenzak van mijn jasje, maak ik de afgesloten lade open. In de lade ligt een boek met een kaft van leer. Ik pak het boek en ga op de bank in de hoek zitten. Voorzichtig blader ik door het boek heen. Met een kleine glimlach bekijk ik de foto's van mijn schooltijd. Samen met Matt en Ed heb ik veel leuke momenten beleefd. Zoals die ene keer dat we het kantoor van het schoolhoofd ingepakt hadden met toiletpapier. En een andere keer waarbij we de meisjeskleedkamer onder water hadden gezet. Op de volgende pagina van het boek staat een foto van mij en Clarissa. We liepen samen door de schoolgangen en ik wilde graag een foto van haar maken. Op het moment dat ik de foto maakte, keek ze net weg. Toch kon je de sprankeling in haar groene ogen zien. Ik mis deze momenten. De momenten samen met mijn vrienden. Die stomme Theresa-trut laat me nooit alleen en ik kan ook niet meer normaal de straat op zonder dat ze constant zeurt dat ze naar huis wil. Op de voorlaatste pagina van het boek zit een brief. Of nou ja, de brief. De brief die Clarissa naar me stuurde op mijn bruiloft. Waarin ze beschreef, dat ze ook wat voor mij voelde. Dat is alweer meer dan een jaar geleden. Ik huiver en sla snel de pagina om. Op de laatste pagina staat een groepsfoto van mij, Clarissa, Kate, Ed en Matt. Hmmm, Matt woont volgens mij nog steeds in Greyfort. Ik gooi het boek terug in de lade en doe deze weer op slot. Ik loop mijn kamer uit en ren richting de garderobe. 'Waar ga je heen, schat?' hoor ik Theresa roepen. 'Ik ga even een oude vriend opzoeken. Matthew, misschien heb ik je ooit wat over hem vertelt?'. Even blijft het stil. 'Wil je dat ik meega?'. Snel grijp ik mijn jas en sla de voordeur achter me dicht. Dat is dus een 'nee'.

Wanneer ik naar buiten loop, word ik begroet door meerdere bedienden. Ik knik beleefd terug en loop richting het dorp. Het is best ver, maar dat vind ik op dit moment niet zo erg. Hoe langer weg bij mijn vrouw, hoe beter. Na een korte wandeltocht kom ik in het dorp aan. Het is niets veranderd. Ik loop over het marktplein en kijk naar de mensen die hun etenswaren proberen te verkopen. Soms word ik herkend en hoor ik mensen fluisteren. Sommigen maken een buiging en anderen wijzen me na. Ik blijf even stilstaan en neem de heerlijke lucht van pasgebakken brood in me op. Plots voel ik een lichte duw tegen mijn onderbeen. Ik kijk naar beneden en zie een klein meisje aan mijn broekspijp trekken. Hoe oud zou ze zijn? Eén jaar, misschien twee? Ik hurk naast haar neer en ze kijkt me aan. Ze heeft prachtige diepblauwe ogen, net zoals ik. 'Hallo kleintje' zeg ik. 'Waar is je moeder?'. Ze kijkt me even aan en speelt dan weer met mijn broekspijp. Ik til haar voorzichtig op en houd haar vast. 'Je moeder en vader zullen vast ongerust zijn. Laten we ze samen zoeken'. Ze knikt zachtjes en houdt zich stevig aan me vast. 'Hoe heet je?' vraag ik aan het meisje.

'Emily?! Emily, waar ben je?!' hoor ik een wanhopige vrouwenstem roepen. 'Aha, volgens mij hebben we je moeder gevonden'. Ik draaide me om, in de richting van het geluid en...

[Clarissa POV]

Dingen gaan eindelijk weer goed voor mij en Emily. Ik heb werk gevonden in het dorp en ik kan nu zelfs weer in mijn oude huis gaan wonen. Ik ben in ieder geval blij dat ik Matt en Kate niet meer tot last ben. Ik zit aan de schrijftafel en ik probeer een brief naar mijn moeder te schrijven. Na een jaar probeer ik weer contact met haar op te nemen. Ik wil niet dat Emily moet leven zonder haar grootmoeder en tante. Uit frustratie gooi ik de pen op de tafel. Boven in de slaapkamer hoor ik wat gerommel. Emily is dus wakker. Ik loop naar boven en doe de lamp aan. 'Hallo, kleine meid' zeg ik terwijl ik naar haar bedje loop. Ze kijkt me met haar grote blauwe ogen aan. 'Goed geslapen?'. Ze steekt haar handjes naar me uit en ik til haar op. Ik neem haar mee naar de commode en verwissel haar pyjama voor haar normale kleding. Nadat ik haar gevoed heb, gaan we samen naar buiten. Ik zet haar voorzichtig neer op de grond en sluit de voordeur af. Emily kan nu al een tijdje lopen. Dat betekent dat ik haar nu voortdurend kwijt raak als ik niet oplet. Ze kan behoorlijk hard rennen met die kleine beentjes van haar. Ik draai me om en zie dat Emily al bijna bij het hek is. 'Hier blijven, Emily' zeg ik terwijl ik haar handje vast pak. Samen lopen we naar het marktplein.

'Clarissa' hoor ik Kate roepen. 'Hee Kate! Hoe gaat het?' zeg ik terwijl ik haar een knuffel geef. 'Ja goed, en met jou? Ik hoorde dat je weer contact zoekt met je moeder?'. Ik knik kort. 'Ja, ik probeer een brief te schrijven maar het wil nog niet echt lukken'. 'Ik kan je wel helpen?' biedt Kate aan. 'En... waar is Emily trouwens?'. Ik kijk om me heen maar er is geen spoor van Emily te bekennen. 'Emily?! Emily, waar ben je?!' roep ik. Mijn stem schiet vol met wanhoop. Wat als er iets gebeurt? Emily is mijn alles! 'Aha, volgens mij hebben we je moeder gevonden' hoor ik een man zeggen. Ik draai me om en zie Emily in de armen van een man. Hij draait zich om en...

'Clarissa?'. 'Marcus'.

[Marcus POV]

'Volgens mij ben je iets kwijt?' zeg ik met een grijns op mijn gezicht. Het kleine meisje, dat blijkbaar Emily heet, steekt haar armpjes uit naar Clarissa. Ze loopt naar me toe en neemt de peuter uit mijn armen. 'Ja, dank je' zegt ze zacht. Ze draait zich snel om en loopt weg. Emily kijkt over Clarissa's schouder naar me en zwaait. 'Wacht, Clarissa!' roep ik. Ze draait zich niet meer om en loopt stug door. Hoort ze me niet? Of wil ze me niet horen? Snel volg ik haar door de grote groep mensen. Ik zie haar snel haar oude huis in lopen. Ik loop naar de deur en begin te kloppen. 'Marcus, ga gewoon weg, alsjeblieft' hoor ik door de deur. Als ze de voordeur niet open wilt doen, dan maar door de achterdeur. Ik loop om het huis heen en spring over het hekje. Ik trek aan de klink van de achterdeur, maar ook deze is gesloten. 'Marcus geef het gewoon op' hoor ik Clarissa roepen. Ik zet een paar stappen naar achter en bekijk het huis. Er staat boven een raam open. Misschien kan ik op de een of andere manier naar boven klimmen? Ik spring op de houten kast die in de tuin staat. Ik houd me vast aan de klimop en probeer zo naar het raamkozijn te klimmen. Nu mezelf nog optrekken en ik ben binnen. Ik klim door de raamopening en stap een lichtroze kamer binnen. Volgens mij was dit Lucy's kamer. Het bed van Lucy is vervangen door een kleine wieg met meerdere knuffeldieren erin. Ik loop de trap af en de keuken in. 'Clarissa...' zeg ik zacht. Clarissa die een bord aan het afwassen is, laat deze vallen en klampt zich vast aan het aanrecht. 'Hoe kom jij binnen?' vraagt ze geschokt. 'Lucy's kamer' antwoord ik luchtig voordat ik aan de tafel ga zitten. Kleine Emily komt de kamer binnen gerend en verstopt zich achter het been van Clarissa zodra ze mij ziet. 'Ik wist niet dat je weer terug was in Greyfort. Beviel Riften niet?' vroeg ik haar terwijl ik gekke gezichten trok naar Emily. 'Waar is de rest?'. Clarissa twijfelt even voordat ze antwoord geeft. 'Die zijn daar nog'. Ze tilt Emily op en brengt haar weer terug naar de woonkamer. Ik volg haar op de voet. 'Ben je hier alleen? Waarom?'. 'Ik kwam erachter dat ik zwanger was en ik kon het gewoon niet meer aan. Ik wilde graag naar Kate en van het een kwam het ander'. Ze was hier dus helemaal alleen. Al minimaal een jaar. 'Weten je moeder en de rest van je zwangerschap af?'. Ze schudt haar hoofd. 'Alleen mijn moeder weet het'. 'Dylan niet?' vraag ik verbaasd. 'Het lijkt me nogal logisch dat je zoiets deelt met de aanstaande vader'. Ik ga naast Emily op de grond zitten. Ze lijkt veel op Clarissa. Ik pak een knuffelbeer en houdt deze voor haar. Voorzichtig pakt ze de beer aan en knuffelt hem heel hard. Ik glimlach naar haar. Ze pakt een knuffelschaap op en geeft deze aan mij. Ik volg haar voorbeeld en knuffel het schaapje heel hard. Emily lacht zachtjes. Ik kijk omhoog en zie dat Clarissa ook een glimlach op haar gezicht heeft. 'Ik kon het niet' zegt ze dan zacht. 'Hoezo niet? Dylan wilde altijd al vader worden'. Ik besluit om maar niets negatiefs over Dylan te zeggen. 'Kom op, Marcus!' roept ze plotsteling. 'Wat?'. Ik kijk haar verbaasd aan. 'Je ziet toch ook wel dat Emily niet van Dylan is!'. Ze draait zich om en staart uit het raam. Ik kijk naar Emily die nog steeds met haar knuffelbeer speelt. Ze kijkt langzaam op en staart in mijn ogen. De bruine haren, de diepblauwe ogen... Ze lijkt wel erg veel op mij.

[A/N]

Ik wil iedereen bedanken! Ik heb bijna 2K views. En dat voor mijn allereerste Wattpad-verhaal!

Dikke kus,

ClementineCarson