The Prince of Raeveth 《Voltooid》

Hoofdstuk 8

[Clarissa POV]

‘Je dacht toch niet echt dat we serieus gingen werken aan het opstel’ zegt Marcus met een zware stem. We rijden de opritlaan van het zomerkasteel op en Marcus parkeert zijn auto voor de deur. Hij stapt uit en loopt naar de andere kant van de auto zodat hij mijn deur kan openmaken. De gentleman *kuch kuch*. ‘Loop maar alvast met Matt en Ed mee, dan parkeer ik de auto in de garage’. Ik bereken even mijn kansen om te ontsnappen, maar de metershoge muur, de bodyguards en de bewakingshonden lijken mijn ontsnapping in de weg te zitten. Verloren strompel ik achter de neefjes aan naar binnen. Matt en Ed wonen ook in het kasteel dus ze weten de weg erg goed. Ze lopen de lange trap zonder moeite op, terwijl ik halverwege al buiten adem ben. Daarna lopen ze een lounge binnen. De banken zien er allemaal erg zacht uit en de tv die aan de muur hangt is zo groot, dat je de muur zelf nauwelijks kan zien. Als ik in dit kasteel zou wonen, zou ik deze kamer nooit meer uitkomen. Ik neem plaats op de bank en Matt en Ed doen hetzelfde. Ik hoop dat Marcus snel terugkomt. Niet omdat ik hem aantrekkelijk vindt ofzo, echt totaal niet. Maar Ed is een nog grotere creep dan Marcus aangezien hij steeds naar bepaalde lichaamsonderdelen kijkt. Ik hoor ze samen fluisteren en aangezien Matt begint te lachen zal het vast erg grappig zijn. ‘Je mag niet fluisteren in gezelschap’ zeg ik als een klein kind. ‘Wil je weten wat we zeiden dan?’ vraagt Ed met een pedosmile op zijn gezicht. ‘Ik ben bang van niet. Laat maar’ zeg ik geïrriteerd. Ed staat op en komt naast me op de bank zitten. ‘Ik kan het je wel laten zien hoor’. Hij stopt een plukje haar achter mijn oor en blijft met zijn gezicht akelig dichtbij mijn oor hangen. Holy shit, waar ben ik nu weer in beland. Heel ruw pakt hij mijn kin vast en dwingt me om naar hem te kijken. Zijn ogen staan donker van de lust. Zijn lippen raken de mijne bijna, maar zo ver wil ik het niet laten komen. Ik bal mijn vuist en raak hem vol in zijn gezicht. ‘Verdomme, stomme bitch!’ roept Ed razend. Hij wil zelf in de aanval gaan, maar ik sta op en ren weg. Slim Clarissa. Je rent in een kasteel waar hij de weg weet en jij totaal niet. Ik ren de lange gang in en passeer vele kamers. Eén kamerdeur staat op een kiertje open en ik sprint de kamer in. Ik sla de deur dicht en gooi mijn gewicht in de strijd om de deur ook dicht te houden. Het enige probleem is, dat Ed vele malen groter en sterker is dan ik dus ik houd het niet erg lang vol. De deur vliegt open en ik val met een klap op de grond.

Nu is het gebeurd, ik weet het zeker. Ed kan me makkelijk pakken en ik lig in de beste positie die een aanvaller zich maar kan wensen. Toch lijkt Ed te twijfelen en tot mijn verbazing loopt hij weer terug naar de lounge. Muahaha! Ik ben zo gevaarlijk, dat zelfs Edward Circone bang voor me is! Nee, dat kan het niet geweest zijn. Ik maak zelfs een lieveheersbeestje niet bang. Ik kijk de kamer rond en ik krijg al een vaag vermoeden. De kamer is helemaal zwart en er hangen allerlei posters van sporters en halfnaakte vrouwen aan de muur.

‘Zo prinses. Op de vlucht voor Edward?’ hoor ik hem zeggen.

‘Nee, dat leek alleen maar zo’ zeg ik sarcastisch.

‘Is dit de manier om je redder in nood te bedanken?’.

‘Als je wilt, kun je net als Ed ook een klap in je gezicht krijgen!’

‘Wacht. Jij hebt Ed geslagen?’. Marcus kijkt me ongelovig aan, maar tegelijkertijd zie ik een kleine grijns op zijn gezicht ontstaan. ‘Ja! Wat had ik dan moeten doen aangezien hij me bijna aanrandde!’. Marcus’ gezichtsuitdrukking verandert. Hij… Hij lijkt wel boos ofzo. Waarom?

‘Ik trek even iets anders aan en dan ga ik met je mee naar de lounge’. Hij loopt de badkamer in en laat me alleen achter met zijn ranzige posters. Heel zijn kamer hangt er vol mee. Ik snap niet dat een fatsoenlijk mens in zo’n kamer wil slapen. Maar ja, Marcus is geen fatsoenlijk mens. Hij komt de badkamer uitgelopen en heeft een strak wit shirt aan. Zijn armspieren zijn echt groot en je ziet zijn sixpack door zijn shirt heen. ‘Do you like what you see’ zegt hij met een zelfvoldane grijns op zijn gezicht. Beschaamd wend ik mijn gezicht van hem af. Marcus lacht met zijn hese stem en slaat zijn arm om me heen. ‘Ik weet dat ik perfect ben’. ‘Mocht je willen loser’. Serieus? Is loser het beste wat ik kan verzinnen? Hij legt zijn hand op het kuiltje in mijn onderrug en leidt me terug naar de lounge. Matt is aan het gamen en Ed kijkt toe. Wanneer ik de kamer binnen loop, kijkt hij even op en draait zich dan meteen weer om. Marcus houdt hem in de gaten en zet me neer op de bank die het verste van hem weg is. ‘Dus guys…’ begint hij. ‘Wat gaan we doen?’. Matt die zijn game heeft afgesloten zegt: ‘Ik zat te denken aan Call of Duty of Mario Kart’. Hoewel ik liever Mario Kart speel, besluiten de jongens om Call of Dinges te gaan spelen. Ik snap echt niks van het spel en kijk verveeld toe. Marcus heeft het in de gaten en drukt de console in mijn hand. ‘Wat moet ik hier nu mee?’ reageer ik verbaasd. Snel legt hij de basisregels uit en stuurt me zo het spel in. Bij de eerste drie pogingen faal ik hopeloos maar bij de vierde keer begin ik het te snappen. ‘Laten we multiplayer spelen!’ roept Matt. ‘Dan wil ik tegen jou, Clarissa’. Oh nee, een wedstrijd. Als er iets is waarin ik hopeloos faal dan is het een schietwedstrijd. ‘Vooruit dan!’. Het spel begint en ik ga opzoek naar de avatar van Matt. Mijn tactiek is om zo onzichtbaar mogelijk door het spel te lopen en dan Matt vanaf de achterkant te verrassen. Op het scherm zie ik de naam van Matt verschijnen achter een muurtje. De avatar komt in beeld maar loopt van me af. Ik richt mijn geweer op zijn hoofd en haal de trekker over. BAM! ‘HEADSHOT’ staat er in beeld. Matt laat van verbazing de console uit zijn hand vallen en ik doe een overwinningsdansje. ‘Zo Matt, hoe voelt het om te verliezen van een meisje!’ schreeuwt Ed. Arme Matt, nu wordt hij vast voor een lange tijd geplaagd door zijn irritante neef. Marcus klapt langzaam in zijn handen. ‘Zo prinses. Ik wist niet dat jij kon gamen’. ‘Er is wel meer van mij dat jij niet weet’ reageer ik. ‘OEH BURN!’ roept Ed weer. Marcus glimlacht mysterieus. ‘Zoals..?’. Ik leg de console op tafel en ga op Marcus zijn schoot zitten. Ik breng mijn mond naar zijn oor en zie dat hij er van geniet. ‘Dat ga ik jou mooi niet vertellen!!’. Marcus schrikt zich kapot en legt zijn hand op zijn oor. Ik kan het niet laten om te lachen en dus lach ik hem kei hard uit. ‘Wacht maar, chick. Ik krijg je nog wel’.

***********************

[A/N]

Hee guys,

Zoals jullie kunnen zien heb ik dit hoofdstuk toegewijd aan een wattpadlezer. Gisteren was ik een beetje depri en toen zag ik dat Iloveunicorns2001 op mijn hoofdstukken gestemd had. Dat maakte me echt happy! Toen dacht ik bij mezelf: Als ik nu hoofdstukken toewijd aan mensen die mijn verhaal leuk vinden, dan kan ik iets terug doen. Ik ga nu bij elke update één van mijn lezers in het zonnetje zetten. Dit kan door een like, of een grappige comment. Ik hoop dat jullie het een leuk concept vinden!

Love you guys,

ClementineCarson