Sterk

Hoofdstuk 62

Lekker eten, drank, muziek, dans, ... Niets ontbrak aan het feest, ik had me rot geamuseerd. Tot vroeg in de ochtend waren we doorgegaan, maar uiteindelijk was dan toch iedereen weg.

Katherine en haar ouders hadden bij ons in het kasteel een kamer toegewezen gekregen. Ze zouden nog een paar dagen blijven, maar dan zouden zij ook moeten terugkeren.

'Wie had ooit gedacht dat alles zo zou verlopen?' zei Lawrence die nu tussen mij en Alexander kwam staan. Bij ons beiden sloeg hij een arm rond onze nek. Niemand van ons zei nu iets. Ik weet niet wat zij aan het doen waren, maar bij mij flitsten er een paar beelden voorbij. Van hen toen we klein waren en samen speelden, van mijn ouders, van Gwendolien waarmee ik uren kon praten en natuurlijk ook van Deamon.

'Ik had met jou moeten trouwen dan was ik nu koning van Grilantië geweest. Zo jammer,' grapte Lawrence. We moesten er allen om lachen. 'Ik zal anders eens bij Katherine polsen, wie weet...' Nu begon hij zelf nog harder te lachen.

'Ja, kan je proberen. Maar ik denk dat je geen succes zal hebben,' antwoordde ik plagerig.

'Onderschat jij mijn charmes, Heleen?'

'Oh neen, ik zou niet durven.' Lawrence gaf ons nu beiden een klein klopje op onze schouder. 'Ik ben blij dat jullie elkaar gevonden hebben. Eindelijk,' zei hij er snel nog bij. 'Ik zal nog maar even voor liefdesgod spelen die rol bevalt me wel. Maar van al dat harde werk word ik toch ook wel moe. Ik ga slapen. Tot morgen.' We gaven hem nog een knuffel en daarna liep hij weg. Alexander en ik keken elkaar aan en zonder nog maar iets te zeggen wisten we gewoon dat we beiden ook wilden gaan slapen dus vertrokken we ook maar.

'Ik kom direct,' zei hij waarna hij me een snelle kus gaf en door de gang wegliep. Ik ging mijn kamer al binnen en ging mijn slaapkleed al aantrekken. Terwijl ik mijn juwelen uitdeed liep ik eens naar mijn raam om de mooie nacht nog eens te kunnen bekijken.

Geschrokken sprong ik achteruit en in een reflex sloeg ik een hand voor mijn mond zodat ik niet begon te gillen. Gehaast liep ik terug en wierp weer een blik naar buiten, deze keer uit angst.

Niets.

Verbaasd keek ik rond. Dit kon niet waar zijn. Niet nog eens. Ik ging elk plekje dat ik kon zien bestuderen. Ik ben niet gek, zei ik in mezelf. Ik ben niet gek.

In paniek stapte ik achteruit, maar ik kon mijn blik niet van het raam verplaatsen. Hoe kan dat nu? Waarom zouden mijn ogen mij bedriegen?

Ik was er zeker van. Deamon stond in mijn tuin, ik had hem gezien. Of niet? Was ik aan het hallucineren? Ik wist het niet meer. Dit was al de tweede keer. Het kon niet dat ik gek begon te worden.

Toen ik met Alexander daarstraks had staan dansen op het feest had ik hem ook zien staan. Tussen de bomen in. Hij verschool zich achter een en stak zijn hoofd ervan achter om naar mij te kunnen kijken. Om met zijn griezelige blik mij aan te staren. Alexander had me daarna laten ronddraaien waardoor ik een tel niet meer naar hem had kunnen kijken en toen was hij weg. Ik had er geen aandacht aan willen schenken en al zeker geen bewaking laten kijken want het was mijn trouwfeest en ik wilde dat het ook echt een feest was. Geen angstige bedoeling.

Maar waarom zag ik hem dan nu terug? Hoe komt hij hier?

Maar hij kan het niet eens echt zijn. Hij is dood. Ik had hem gedood. Hij is samen met zijn kasteel opgebrand. Hij kon hier niet meer zijn.

Ik moest echt beginnen kalmeren. Ik wilde niet dat hij mijn leven ging blijven bepalen en mij nog steeds bang kon maken. Het was gewoon mijn geest die vermoeid was en die nog moest bekomen van alles. Het was nu misschien wel al een paar weken geleden, maar het was dan ook zo veel.

Ik zette me op de rand van mijn bed neer en leunde met mijn handen op het dekbed. Mijn hoofd liet ik gewoon even hangen. Ik moest mijn hart terug onder controle krijgen. Ik sloot mijn ogen en ademde diep in en uit.

Toen mijn deur openging keek ik even geschrokken op, maar dan zag ik dat het Alexander was. Hij keek me maar een tel aan, maar zag natuurlijk meteen dat er iets scheelde.

'Wat is er gebeurd?' Vroeg hij bang, maar krachtig. Hij wilde er voor me staan en ik wist dat hij alles voor me zou doen, maar ik wilde het hem niet vertellen. Hem onnodig bang maken was voor niets nodig. Want ik was eigenlijk zeker dat er niets aan de hand was omdat het gewoon niet kon.

'Niets,' probeerde ik zo vrolijk mogelijk te zeggen. Toch bleef hij me vragend aankijken. 'Er is echt niets,' herhaalde ik nog eens. Ik liep naar hem en nam zijn hand vast waarna ik er een tedere kus op gaf. 'Ik ga me eventjes omkleden.' Ik haastte me en trok snel mijn kleed uit en deed in de plaats mijn slaapkleed aan. Mijn haar maakte ik nog los en mijn juwelen legden ik weg.

Ik weet niet waarom maar ineens werd ik precies wat zenuwachtig en voelde ik het kriebelen. En dat was niet door Deamon. Neen, dit voelde goed aan. Ik ademde eens diep en liep dan terug naar binnen.

Alexander zat wat heen en weer te lopen en ik zag aan zijn houding en gezicht dat het hem nog steeds dwars zat.

'Vergeet het gewoon,' zei ik terwijl ik naar hem toe liep. Hij keek me aan en ontspande zich dan toch iets. Ik ging voor hem staan en keek hem lang in zijn prachtige kijkers aan terwijl ik zachtjes en langzaam, alsof ik hem niet pijn wilde doen, met mijn rechterhand over zijn wang streelde. Hij sloot zijn ogen waarna ik hem diep in en uit hoorde ademen. Vervolgens legde ik mijn hand iets steviger op zijn kaak en mijn vingertoppen gingen rond zijn hals. Zo trok ik zijn gelaat stilletjes wat dichter naar mijn gezicht toe waarna ik mijn lippen om de zijne sloot. Een lange kus die zacht en teder was maar waar je toch ook kracht en passie in voelde.

Onze voorhoofden rustten nu tegen elkaar aan, onze ogen waren gesloten en even zeiden we niets. Zijn twee handen gleden uiteindelijk rond mijn hals waarna hij me terug zoende. Dit was al anders. Hij kuste me nu gretiger en ik voelde hem nog meer naar me verlangen. Zijne ene hand gleed nu langzaam naar beneden, over mijn lichaam heen tot op mijn heupen. Wilde hij meer? Ik liet zijn lippen los en legde mijn handen tegen zijn borstkas aan. Even zag ik toch wat verwarring op zijn gezicht verschijnen. Maar ik ging gewoon door. Nu ging mijn hand langzaam over zijn bovenlichaam heen. Ik voelde door zijn hemd door hoe elke vezel in zijn lichaam gespannen stond, hoe warm hij het had en vooral hoe gespierd hij was. Alexander bewoog nu niet meer en liet me volledig mijn gang gaan.

Voorzichtig ging ik nu met een hand van me onder zijn hemd. Meteen gingen zijn spieren strakker staan. Hij keek me lichtjes vragend aan, maar ik kon zien dat hij het absoluut niet erg vond, allesbehalve. En uiteindelijk greep ik met mijn beide handen de onderkant van zijn hemd vast en deed ik het langzaam omhoog waarna hij me hielp h uit te trekken.

Hij greep mijn gezicht nu vast en trok me naar zich toe. Het was niet hard, maar ik voelde dat het al minder zacht was dan daarnet. Onze kussen werden nu ook vele inniger. Zijn handen betastten heel mijn lichaam.

Ik liet hem weer even los en deed nu een paar passen achteruit, richting bed. Ik kon niet anders dan even met een ondeugend lachje naar hem te kijken. Bij hem verscheen nu ook een bredere glimlach waarna hij naar me toekwam en volgde tot we beiden op mijn bed lagen, hij boven mij.

Alsof mijn lichaam het meest waardevolle van de wereld was raakte hij me voorzichtig aan. De nacht was nog jong, voor ons alleszins dan toch. En ik had me nog nooit in heel mijn leven zo goed en geliefd gevoeld.