Sterk

Hoofdstuk 11

Ik was kapot zowel geestelijk als fysiek. Deze tijd was gewoonweg verschrikkelijk. Er ging een oorlog komen, maar wat ik op dit moment nog erger vond was dat mijn vriendschap met Alexander er helemaal aan kapot ging. Toen hij in het hospitaal lag dacht ik even dat het allemaal terug in orde ging komen, maar die droom was maar van korte duur. We hadden gedacht dat Deamon ons ging kapotmaken, maar eigenlijk was hij daar al lang mee begonnen en onze vriendschap ging als eerste ten onder. En hoe kon ik ook zo stom zijn geweest om nog maar te denken dat ik enige gevoelens voor Alexander had. Ik weet niet wat me toen overkwam. En eigenlijk zou ik nu moeten gaan slapen, maar mijn gedachten namen me te veel in beslag. Verschillende gedachten spookten rond in mijn hoofd en blijkbaar waren dat er zeer veel want ze bezorgden me een verschrikkelijke hoofdpijn. Was dit het dan, dacht ik. Hier al zittend te wachten tot het overgaat. Er moest een manier zijn om het voor ons gemakkelijker te maken, maar de welke? Ik legde mijn armen onder mijn hoofd, kruiste mijn enkels, tuurde naar boven en begon een melodietje te neuriën. Een melodietje dat net zo zacht en zoet klonk als dat van een slaapliedje. En vervolgens vloeide de woorden uit mijn mond.

 “Kom in mijn armen, mijn liefste schat.
  Kom naar me toe als je bang bent.
  Ik ben er voor je, ik vang je op.
  Samen doorstaan wij deze boze dromen.
  De wind blaast de melodie door je losse haren.
  Laat je erdoor leiden en volg altijd je hart.
  Dan vind je de juiste weg en de mensen die van je houden.”

"Wanneer je het niet meer weet of het niet meer ziet zitten, ga dan opzoek naar een plekje in het bos waar de wind van de bomen je haren in de war halen en waar de vogels de stilte doorbreken. Daar zal je tot rust komen en jezelf terug vinden. En als je je hart goed genoeg openstelt zal het laten zien waar het in het leven echt om draait en zal het je naar de mensen leiden die je zullen helpen en je liefde zullen geven." Had mijn moeder gezegd toen ik nog een klein kind was. Dit lied zong ze voor me wanneer ik droevig was of pijn had.

‘Maar hoe kan de natuur mij nu laten zien waar het om draait zij kunnen toch niet met mij spreken?’ vroeg ik al kleuter.

‘Vertrouw niet enkel de mensen rondom je, de dieren en de natuur kunnen je signalen geven wanneer er iets niet juist is en vaak hebben zij het eerder juist dan de mens, er zijn nog vele andere manieren om te laten zien wanneer er iets niet klopt, hoor. Je hoeft niet alles met woorden te zeggen.

‘Maar hoe weet ik dan of ik wel het juiste doe, wat als ik hen dan verkeerd versta?’
‘De natuur heeft verschillende wegen om te bewandelen, jij kiest de  welke. En ja, waarschijnlijk is de ene weg beter dan de andere, maar dat maakt jou juist tot de persoon die je bent. Als je later groter bent zal het zich wel vanzelf uitwijzen.’

Mijn moeder had vaak zo van die levenslessen voor me, de een al wat gekker dan de ander, maar in elk daarvan zat een kern van waarheid.

Ik sloot mijn ogen en dacht aan haar. Er ontsnapte een traantje. Ik wilde dat ze hier bij mij was, dat ze nog eens een levensles aan me kon geven en dat ze nog eens het liedje voor me kon zingen, ze had zo’n prachtige stem.

Ik moest rust vinden en deze keer ging ik dat proberen op haar manier. Ik stond recht en liep mijn kamer uit, op weg naar het bos.

Eenmaal aangekomen, zocht ik een plekje waar ik op een open vlakte stond, maar toch nog omringd werd door de natuur. Doordat het nacht was zag ik enkel de contouren van de bomen, maar dat maakte me niet uit want ik wist precies hoe ze eruit zagen voor de tijd van het jaar. Alles zag groen met aan elke boom zijn eigen speciale bloemen.

Ik ademde diep in en uit waardoor de koude lucht in mijn neus me rillingen bezorgde. Mijn handen waren klam. De deken, die ik nog rap had meegenomen, wierp ik van me af want ik wilde me één voelen met de natuur. Ook mijn schoenen deed ik uit zodat ik de aarde tussen mijn tenen voelde kriebelen. Dit deed ik omdat ik anders het gevoel had dat die deken en mijn schoenen dat gingen tegenhouden.