Sterk

Hoofdstuk 16

Eens we in het bos waren aangekomen gingen we meteen opzoek naar het dode lichaam. Doordat het zo donker was geweest kon ik me niet meer juist herinneren waar het zich precies had afgespeeld.

We trokken steeds verder het bos in.

Bij elke stap die ik maakte begon mijn hart sneller te slaan, mijn handen begonnen steeds harder te zweten en te jeuken en ik kreeg het steeds meer en meer benauwd. Op de een of andere manier hing de dood hier in de lucht.

Een mistlaag zweefde rondom ons, de vogels waren stil.

Ik sloeg mijn armen om me heen, dat bezorgde me een veiliger gevoel.

Na eventjes het bos te hebben doorzocht herkende ik de plaats waar we gisteren hadden gestaan. De man was spoorloos. Dit kon niet, waar was hij naartoe? Ook was het vreemd dat ik wel de stank van de dood kon ruiken, maar ik zag hem niet.

‘Ik zou zweren dat hij hier lag,’ merkte Alexander geïrriteerd op.

‘Laten we ons dan opsplitsen om het gebied hier te doorzoeken,’ stelde Lawrence voor. ‘Het is overdag dus als we goed opletten en alles in het oog houden zou het veilig genoeg moeten zijn om alleen op stap te gaan. Daarbij we zijn allebei dicht bij elkaar in de buurt. Vanaf je iets verdachts ziet roep je de anderen.’ Deze opmerking had hij dan vooral naar mij gericht.

We knikten instemmend en begonnen toen aan onze toektocht.

Met een klein bang hartje stapte ik dieper het bos in. Ik sprak mezelf heel de tijd moed in. Alles was veilig, hier was niemand. Hij was ook al dood dus hij kon je niets doen. Alexander en Lawrence waren dicht bij me in de buurt, zij zouden mij nooit iets laten overkomen.

Ik duwde takken weg en stapte over dikke boomstronken heen.

Het deel waar ik nu was aangekomen was veel dichter begroeid. Toen merkte ik iets vreemds op. Kolonies mieren liepen achter elkaar het donkere gedeelte in. Allemaal volgden ze hetzelfde spoor. Eigenlijk was dit gedeelte te donker en ik wist zeker dat we hier niet waren geweest, maar ik was zo nieuwsgierig. Ik moest gaan kijken.

Voorzichtig duwde ik alle takken en bladeren weg. Ik hoopte dat ik hier geen spijt van ging krijgen. Ik liep verder en verder.

Plots voelde ik hoe de grond onder mijn voeten wegviel. Ik kwam met een harde slag op de bodem van een put terecht en bezeerde daarbij mijn hoofd. Met mijn hand ging ik voorzichtig naar mijn gezicht en ik voelde warm, glibberig bloed net boven mijn wenkbrauw. Mijn hoofd bonkte en alles draaiden.

Slechts enkele lichtstralen vielen binnen. Een rottende geur vulde de put waardoor ik moest kokhalzen.

Met een ruk draaide ik mijn hoofd om. Ik slaakte een luidkeelse gil die door merg en been ging. Er hing een lichaam in de put waarmee ik dan ook echt hangen bedoelde. Een balk was door zijn lichaam gespietst en in de grond gestoken waardoor hij vasthing. Ik deinsde achteruit, maar echt ver geraakte ik niet.

Opnieuw zag ik alle mieren bewegen. Ze kropen naar zijn lichaam en zaten overal. Dit wilde ik niet zien, maar toen viel me nog iets op iets dat eigenlijk zo hard opviel dat het raar was dat ik het niet eerder had gezien. Een briefje. Zou ik het nemen of niet? Weer overwon mijn nieuwsgierigheid mijn angst. Ik nam met een snelle beweging het briefje van de balk waar de man mee vasthing.

  Ik weet dat jij hem hebt gedood, maar zeg nu zelf zoveel is daar toch niet aan.

  Je hebt genoten, het voelde goed aan iemand van het leven te beroven.

  Sluit je bij me aan en al u lusten zullen worden bevredigd.

Ik was verbouwereerd. Hoe kon hij dit zeggen? Meende hij dit? Dit moest van Deamon afkomstig zijn, dat kon niet anders. Zelfde soort papier, bloed aan het papier, zelfde letters. Maar hoe kon hij dit weten? Betekende dat dan… Ik durfde mijn zin niet af te maken. Ik keek op naar het lichaam en herkende het litteken aan zijn linkeroog. Het was de man die ik had vermoord. Ik keek nog wat beter en zag nu de wonde die ik had gemaakt en die hem had gedood. Ze wisten het. Het enige dat ik niet snapte was waarom ze hem hier moesten opbergen en nog een balk door zijn lichaam moesten steken. Wilde ze me overdonderen? Wel, dat was dan aardig gelukt.